Δωρεά των αποικιοκρατών Εγγλέζων προς το ΓΣΟ, το οποίο το μετονόμασε σε «Ολύμπια», ενώ ο κόσμος της Λεμεσού του «κόλλησε» την ταμπέλα «Τσιγκόθεο»! Βόρεια του Τσιρείου σταδίου, αποτέλεσε από τη δεκαετία του 80΄και μέχρι την κατεδάφιση του, ένα από τα σημεία αναφοράς της πόλης μας.
Φιλοξενούσε αγώνες καλαθόσφαιρας, πετόσφαιρας, χειροσφαίρισης, ρυθμικής και ενόργανης γυμναστικής, εκδηλώσεις πολιτικού και όχι μόνο περιεχομένου, ενώ συνήθως πραγματοποιούνταν και οι τελικοί αγώνες των επαρχιακών αγώνων γυμνασίων και λυκείων.
Και ποιος λεμεσιανός δεν πήγε έστω και μια φορά στο συγκεκριμένο κλειστό των αθλοπαιδιών για να παρακολουθήσει κάποιο αγώνα ή εκδήλωση; Και ποιος λεμεσιανός, δεν έδωσε έστω και μια φορά ραντεβού έξω απ’ αυτό; Πόσα ζευγαράκια της τότε εποχής το είχαν σαν τόπο συνάντησης;
Ένα μεγάλο τσίγγενο «κλουβί», που δέσποζε από τον αυτοκινητόδρομο και ήταν ουσιαστικά σήμα κατατεθέν γι’ αυτούς, που ερχόντουσαν από την πρωτεύουσα, την Λάρνακα και την ελεύθερη Αμμόχωστο ψάχνοντας το Τσίρειο στάδιο!
Τόπος καταμέτρησης ψήφων σε κάθε εκλογική μάχη είτε προεδρικές, είτε βουλευτικές, αλλά και δημαρχιακές. Σημείο επίσης που οι νεαροί των 80’s και 90’s έλυναν τις διαφορές τους!!!
Δεινοπάθησε το άμοιρο το «Τσιγκοθέο» ουκ ολίγες φορές, αφού οι φωτιές είχαν την «τιμητική» τους όταν υπήρχε κάποιο σημαντικό ντέρμπι κυρίως καλαθόσφαιρας. Χωρισμένο σε γήπεδο αθλοπαιδιών και γυμναστήριο για αθλητές ενόργανης και ρυθμικής, ήταν εύκολο για τους επιτήδειους της τότε εποχής να τα κάνουν…γης μαδιάμ με ένα μόνο πυρσό, που έβαζαν στα αθλητικά μαξιλαράκια που υπήρχαν για προπόνηση!!!
Η μεγάλη φωτιά που ξέσπασε λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του 00′, μετά από το τέλος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα από μια ομάδα χούλιγκαν που έβγαλαν τα απωθημένα τους πάνω στο άμοιρη τσίγγενη κλειστή αίθουσα, ήταν και η αρχή του τέλους αφού μετά από λίγο καιρό κατεδαφίστηκε.
Ωστόσο ακόμη αν πλέον δεν υπάρχει, για όλους όσους το έζησαν είναι νοητά μέσα στο μυαλό τους και όποτε περνούν από το συγκεκριμένο σημείο, μηχανικά γυρνούν το κεφάλι για να το δουν!
Έστω και αν έγινε ένα μεγάλο οικόπεδο, οι μνήμες ζωντάνευαν και το μυαλό ταξιδεύει πίσω σε εκείνα τα χρόνια, όταν αντικρίζουν εκείνο το σημείο, που κάποτε αγέρωχο ένα τσίγγενο «κλουβί» ήταν το προπύργιο της πόλης μας!
