Μία από τις εμβληματικές ποδοσφαιρικές μορφές των «γαλαζοκίτρινων» . Ο Πανίκος Ορφανίδης αγωνίστηκε για 16 χρόνια, στην ΑΕΛ με την οποία κατέκτησε τρία Κύπελλα. Ξεκίνησε την σπουδαία του καριέρα το 1977 στην ΠΑΕΚ Κολοσσίου, την ομάδα του χωριού σε ηλικία 16 ετών ενώ μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα βρέθηκε στην ΑΕΛ.
Εκείνο το διάστημα άνθρωποι της ομάδας παρακολουθούσαν παιχνίδια σε πολλά αγροτικά πρωταθλήματα, τον εντόπισαν και μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα βρέθηκε στην ανδρική ομάδα.
Ξεκίνησε ως μεσοεπιθετικός, αλλά οι προπονητές που δούλεψαν μαζί του στα αρχικά σταδία της σταδιοδρομίας του με την «γαλαζοκίτρινη» φανέλα, του βρήκαν τη θέση που του ταίριαζε, αυτήν του αμυντικού μέσου.
Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του κόντρα στην ΕΝΠ στο Τσίρειο στάδιο την 1978/79 ωστόσο αυτό δεν ήταν νικηφόρο αφού η ομάδα του έχασε με 1-2.
Με αντίπαλο την ΕΠΑ το 1985 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο Κυπέλλου στο Μακάρειο στάδιο μετά από τη νίκη με 1-0. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι του τερματοφύλακα Ανδρέα Κωνσταντίνου και έτσι ο Πανίκος έγινε αρχηγός. «Δεν έχει σημασία ότι ήμουν αρχηγός, αλλά ότι όλοι οι παίκτες ήμασταν πολύ καλοί φίλοι και είμαστε μέχρι σήμερα» τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του.
Με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο σήκωσε αλλά δύο Κύπελλα αυτό του 1987 κόντρα στον Απόλλωνα και αυτό του 1989 με αντίπαλο τον Άρη. Στο τελικό του 1988 σκόραρε, αλλά τελικά η Ομόνοια ήταν αυτή που πανηγύρισε το τρόπαιο.
Ήταν μόλις πέντε φορές διεθνής και σίγουρα κάπου αδικήθηκε από τους ομοσπονδιακούς προπονητές, γιατί ήταν παίκτης που ξεχώριζε και δεν είναι τυχαίο που έχαιρε εκτίμησης απ’ όλους τους φιλάθλους.
Ο Πανικός Ορφανίδης έβαλε τη δική του σφραγίδα στα κυπριακά γήπεδα και δόξασε τη φανέλα της ΑΕΛ όσο λίγοι, υπηρετώντας την ομάδα και ως προπονητής μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Ένας παίκτης που όργωνε το γήπεδο ξεχωρίζοντας για τη πάθος, της δύναμη και την αγωνιστικότητα του. Ήταν γεννημένος ηγέτης και το έδειχνε στο γήπεδο. Παρά το ήρεμο προφίλ που έβγαζε τα προσόντα και το ήθος του καθιέρωσαν τον Πανίκο στη συνείδηση του κόσμου της ΑΕΛ και όχι μόνο.
Ήταν παρών στην πρώτη Ευρωπαϊκή νίκη της ΑΕΛ επί της Αυστριακής Ατμίρα Βάκερ (1989 στο Τσίρειο 1-0). Σπάνια απουσίαζε από την ομάδα, λόγω τραυματισμού, ενώ όποτε χρειάστηκε βοήθησε και από τη θέση του στόπερ.
