Λένε ότι τα πάντα στη ζωή είναι ρετρό και πως όταν κάτι τείνει να αφανιστεί, με ένα «μαγικό» ραβδί εμφανίζεται και ξαναβρίσκεται στις επάλξεις!
Αυτό το βλέπουμε κατά καιρούς στην ένδυση, στην υπόδηση, στους τόπους και τρόπους διασκέδασης αλλά και σε άλλα μικρά στην καθημερινότητα μας.
Ωστόσο εκείνο που ίσως κανείς να μην περίμενε είναι το σκηνικό στις φωτογραφίες που αποθανατίσαμε.
Άπαντες τόνιζαν και μάλιστα με καυστικό τρόπο ότι προ τριακονταετίας, αλλά και προ εικοσαετίας ο τρόπος ψυχαγωγίας των τότε παιδιών, ήταν τόσο διαφορετικός με τον τωρινό, έχοντας μάλιστα και απολυτό δίκαιο! Το γήπεδο ποδόσφαιρου στα χωράφια ή καλύτερα στα «παρθένα» τότε οικόπεδα, η μπασκέτα σε κάποιο αδιέξοδο δρόμο, το ποδήλατο και οι ζαβολιές στην γειτονιά ήταν εκφραστές μιας γενιάς που δεν γεννήθηκε κρατώντας τον φορητό υπολογιστή για ώρες, ως το πρώτο παιχνίδι και την τηλεόραση με τα χίλια δυο παιδικά κανάλια ως το κύριο μέσο απασχόληση της.
Εκείνη η γενιά-η δική μου γενιά-χαρακτηρίστηκε ευλογημένη αφού μέσα από τον συγκεκριμένο τρόπο απασχόλησης είχε ωριμάσει γρηγορότερα, είχε κοινωνικοποιηθεί πολύ πιο καλά και γενικά μπόρεσε να σταθεί στα ποδιά της πιο γερά και πιο γρήγορα! Υπήρχαν φυσικά και τα αδύναμα σημεία, που όμως δεν είναι της παρούσης για να αναλύσουμε.
Πολλοί έλεγαν πως εκείνα τα χρόνια έφυγαν ανεπίστρεπτη, ωστόσο σε αυτή την ζωή «το ποτέ μην λες ποτέ» είναι ένα μότο, που κυριαρχεί και διδάσκει!
Η βιομηχανική και ψηφιακή επανάσταση, που ξεκίνησε με εντόνους ρυθμούς την προηγούμενη δεκαετία παράσυρε πολλούς στο διάβα της. Υπήρχαν μεν τα καλά, όπως η ευκολότερη πρόσβαση στην γνώση και στην εκμάθηση αλλα και στην πληροφόρηση, αλλά γέμισε την ζωή των παιδιών που ανδρώθηκαν μέσα σε αυτήν, με αποξένωση και αντικοινωνικότητα, δημιουργώντας τους ένα κόσμο χωρίς πρότυπα χωρίς κίνητρα αλλά κυρίως χωρίς συναισθήματα .
Και ξαφνικά, ίσως…ανέλπιστα το σκηνικό αρχίζει δειλά δειλά να ανατρέπετε! Οι φωτογραφίες αυτές είναι μια πρώτη απόδειξη ότι η επιστροφή στην αλάνα είναι πια γεγονός!
Η μετά Covid εποχή φαίνεται ότι «έπαιξε» αρκετά με τον συναισθηματικό κόσμο όλων μας. Καταλάβαμε τις αξίες μιας άλλης εποχής και φαίνεται ότι αρκετοί άρχισαν να «μεταλαμπαδεύουν» το τι έζησαν και στα δικά τους παιδιά.
Με το που συναντά κάποιος τέτοια σκηνικά και πιστέψτε με είναι αρκετά πλέον τα παιδιά που έχουν ξεχυθεί στις αλάνες, στους δρόμους και στα πάρκα εκτός του ότι σε γεμίζουν νοσταλγία, σου δίνουν την πεποίθηση πως η νεοταξική κατάσταση που έχει περικλείσει τον τρόπο ζωής μας εδώ και αρκετά χρόνια αρχίζει να χάνει έδαφος!
Λέμε ναι στην τεχνολογική ανάπτυξη αλλά με μέτρο όπως λέμε ναι και στον ορθόδοξο τρόπο της ανθρώπινης ανάπτυξης, που θα έχει ως κορωνίδα της τις ανθρώπινες σχέσεις, το συναίσθημα, το αίσθημα, την φιλιά, την χαρά, το κλάμα, το γέλιο την απογοήτευση αλλά και την αλληλεγγύη, που μόνο μέσα από την συναναστροφή μπορεί κάποιος να αποκτήσει και που η αλάνα πάντα ήταν ο τόπος, που τα δίδασκε και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό!
