H εφηβεία αλλά και η προεφηβεία όλων όσο γεννηθήκαν λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του 70′ ήταν συνυφασμένη με το όνομα του!
Όλοι μιλούσαν για εκείνον, ένα πολλοί ήθελαν να του μοιάσουν. Μέσα σε αυτούς και ο γράφων… Περιμέναμε την εκπομπή «Αθλητικά Χρονικά» από το ΡΙΚ για να τον θαυμάσουμε έστω και από στιγμιότυπα που μετέφερνε η ΕΡΤ στη δική μας κρατική τηλεόραση.
Στις αρχές της δεκαετίας του 90′ ο Βασίλης Χατζηπαναγής «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια αφήνοντας όμως παρακαταθήκη ένα ποδοσφαιρικό μύθο, που ακόμη και ως σήμερα μνημονεύεται με τον πιο ιερό τρόπο!
Πολλοί τον έχουν κατατάξει μέσα στους καλυτέρους 20 ποδοσφαιριστές που είδε ο πλανήτης, ενώ για τους πλείστους σε Ελλάδα και Κύπρο θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Στις 6 Μαΐου του 1976 ο «Βάσια» φόρεσε για πρώτη και τελευταία φορά τα γαλανόλευκα της Εθνικής σε φιλική αναμέτρηση με την Πολωνία στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ο τότε ομοσπονδιακός μας προπονητής, Αλκέτας Παναγούλιας, είχε εντυπωσιαστεί από τις εμφανίσεις του ομογενούς με τη φανέλα του Ηρακλή, με τον ίδιο να αγωνίζεται σε ολόκληρο το 90λεπτό και τον Γιώργο Κούδα να κρίνει τη συνάντηση με γκολ στο 23ο λεπτό.
Oi άνθρωποι της Εθνικής Ελλάδος ευελπιστούσαν πως με την παρουσία του η Εθνική θα ανέβαινε επίπεδο. Πόνταραν πολλά πάνω του εν όψει της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1978 αλλά στη συνέχεια η ΕΠΟ ενημερώθηκε από τη FIFA για το γεγονός ότι ο παίκτης δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής.
Έως το 1975 που πήρε τη μεταγραφή για τον «Γηραιό», ο Έλληνας Μαραντόνα έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στο Ουζμπεκιστάν με τις Δυναμό Τασκένδης και Παχτακόρ. Οι γονείς του υπήρξαν άλλωστε πολιτικοί πρόσφυγες και ο «Νουρέγιεφ» των ελληνικών γηπέδων είχε ήδη καταγράψει συμμετοχές με τις «μικρές» εθνικές της Σοβιετικής Ένωσης με αποτέλεσμα να πάρει την υπηκοότητα. Οι συγκεκριμένοι παράγοντες φαίνεται πως του έκλεισαν την πόρτα της Εθνικής μας, αφού η επόμενη και τελευταία φορά που αγωνίστηκε με τη γαλανόλευκη ήταν 14 Δεκεμβρίου του 1999, αυτή τη φορά σε φιλικό που διεξήχθη προς τιμήν του.
Παρόντας εκείνο το τσουχτερό βράδυ αφού ήμουν φοιτητής στην Νύμφη του Θερμαϊκού!
Με αντίπαλο την Γκάνα, η Ελλάδα απέσπασε στο «Καυταντζόγελειο» ισοπαλία με σκορ 1-1. Ο Χατζηπαναγής διένυε πλέον το 45ο έτος της ηλικίας του. Ξεκίνησε το παιχνίδι ως βασικός και αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Φραντζέσκο στο 21ο λεπτό.
Ο «Βάσια» στο κάθε άγγιγμα της μπάλας αποσπούσε το θεσμό χειροκρότημα ενώ ποτέ δεν θα ξεχάσω την αποθέωση που γνώρισε από τον κόσμο που βρέθηκε στο γήπεδο με το που εμφανίστηκε αλλά και την στιγμή που αντικαταστάθηκε. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας γεμάτοι συγκίνηση, φώναζαν το όνομα του ενώ με το τέλος του αγώνα το ντελίριο ενθουσιασμού που επικρατούσε αλλά και που γνώρισε ο ίδιος από τον κόσμο είναι ένα σκηνικό που ποτέ δεν πρόκειται να φύγει από τη μνήμη μου.
Πέρασαν είκοσι και κάτι χρόνια από εκείνο το βράδυ και σε όσους λέω ότι τον είδα από κοντά να αγωνίζεται έστω και για 21 λεπτά με θεωρούν ευλογημένο!
Κρατώ λοιπόν αυτό το παράσημο και το πολλές φορές όταν διαβάζω αφιερώματα για την αφεντιά του αναφωνώ: «Είδα και εγώ το «Βάσια» να αγωνίζεται από κοντά»!
