Φίλος καλός ο Σάββας Βρακάς. Το πρωτογνώρισα όταν εκείνος δούλευε νύκτα σε πολλά γνωστά νυκτερινά κλαμπ της πόλης μας και εγώ ως θαμώνας. Συναντιόμασταν συχνά και με την πάροδο του χρόνου, αναπτύξαμε μια ωραία σχέση αλληλοεκτίμησης και αλληλοσεβασμού.
Στην πορεία τα «χνώτα» μας ταίριαξαν και σε διάφορα θέματα του ομαδικού αθλητισμού διατηρώντας επαφή και ανταλλάσσοντας κατά καιρούς ιδέες, πάνω σε πολλά θέματα ενώ δεν το κρύβω ότι διαθέτει και αυτός ένα εναλλακτικό χιούμορ που ταιριάζει πολύ με την δική μου ιδιοσυγκρασία και αντίληψη.
Ένας άνθρωπος, που δεν σταμάτησε να επιμορφώνεται αφού πλέον κατέχει και διδακτορικό δίπλωμα στο τμήμα Επιστημών της Αγωγής, ενώ ταυτόχρονα είναι και προπονητής του ποδοσφαίρου σάλας. Χαλαρά ήπιαμε τον καφέ μας, αγναντεύοντας το παλιό λιμάνι της πόλης έχοντας μια ωραία και άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Αλήθεια πως προέκυψε το ποδόσφαιρο σάλας στη ζωή σου και κυρίως προπονητής στο συγκεκριμένο άθλημα;
«Με την επιστροφή μου από τις σπουδές ασχολήθηκα ως αθλητής αγωνιζόμενος στη θέση του τερματοφύλακα και με την πάροδο του χρόνου άρχισε να με γοητεύει το συγκεκριμένο ομαδικό άθλημα τόσο πολύ, που είπα ότι θέλω να ασχοληθώ περεταίρω και να φθάσω να προπονώ ομάδα. Άλλωστε είμαι όπως και εσύ μπασκετικός και επειδή έχουν πολλά κοινά, αφοσιώθηκα, κάνοντας τα συγκεκριμένα διπλώματα, παρακολουθώντας κατά καιρούς ουκ ολίγα σεμινάρια και εδώ και αρκετά χρόνια προπονώ ομάδες πρώτης κατηγορίας στη Κύπρο».
Πράγματι μοιάζει αρκετά με την καλαθόσφαιρα αφού κατ’ αρχήν αγωνίζονται πέντε, ενώ δεν στο κρύβω ότι βλέπω και πολλά συστήματα τα μοιάζουν…
«Πολύ σωστά αλλά και επειδή αναφέρθηκες και εσύ στην καλαθόσφαιρα πρέπει να το τονίσουμε ότι από το συγκεκριμένο άθλημα προέρχονται σχεδόν τα πάντα που βλέπουμε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και αυτό είναι η πιο μεγάλη αλήθεια έστω και αν πολλούς αυτό ξενίζει. Από την καλαθόσφαιρα, μετέπειτα από το ποδόσφαιρο σάλας, πολλοί προπονητές του ποδοσφαίρου παίρνουν ουκ ολίγα και αυτή είναι επαναλαμβάνω η πιο μεγάλη αλήθεια».
Μπορείς να γίνεις λίγο πιο ξεκάθαρος ή καλύτερα μπορείς να το εμβαθύνεις κάπως για να γίνει πιο κατανοητό;
«Από που να αρχίσω και από που να σταματήσω. Από θέματα τακτικής που ακούμε συχνά πυκνά στο ποδόσφαιρο όπως άμυνα ζώνης, man-to-man ελεύθερος χώρος, give and go, και τόσα άλλα. Ορισμοί που πρωτοακούσαμε στην καλαθόσφαιρα αφομοιώθηκαν στο συγκεκριμένο άθλημα, μετέπειτα στο ποδόσφαιρο σάλας και τα εφάρμοσε το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Φυσικά και από θέματα σκάουτινγκ, εκγύμνασης, ανάλυσης αντίπαλου ρόλοι βοηθών και γυμναστών. Αυτά όλα προέρχονται από το ΝΒΑ μετάπεισαν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο σάλας που «άνθισε» στην ήπειρο μας κατά μεσοίς της δεκαετίας του 90′ και που στο τέλος ενσωματώθηκαν επαναλαμβάνω στο ποδόσφαιρο».
«Τρελός» μπασκετικός και εσύ τελικά…
«Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν στα φόρτε του αυτό είναι αλήθεια. Αλλά μελετώντας περαιτέρω το συγκεκριμένο άθλημα αλλά και μέσα ΚΑΙ από τα σεμινάρια που έκανα στο ποδόσφαιρο σάλας, διαπίστωσα τα τόσα πολλά που έδωσε το μπάσκετ και που οι πλείστοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν ή δεν το έχουν καταλάβει. Πάντα λέω σε διάφορες συζητήσεις όταν βρισκόμαστε με άλλους προπονητές του ποδοσφαίρου, ότι πρέπει να πάμε να δούμε πως ο Ομπράντοβιτς διευθύνει, κοουτσάρει και γενικά κουμαντάρει μια ομάδα, γιατί η προπόνηση δεν είναι μόνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο αλλά το όλο πακέτο που ο συγκεκριμένος το διαθέτει σχεδόν στο τέλειο βαθμό».
Κάποιοι με όλα αυτά που λες θα σε χαρακτηρίσουν «αιρετικό»…
««Σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε…» που λέει και ένας στίχος ενός άσματος μιας άλλης εποχής. Αυτή είναι η αλήθεια πως να το κάνουμε και χαίρομαι που πάντως εσύ έχεις την ίδια φιλοσοφία μαζί μου. Ο αθλητισμός είναι επιστήμη όπως όλα τα αθλήματα άλλωστε και για αυτό θέλουν σωστή μελέτη και ανάλυση. Το να αντιλαμβάνεσαι τον αθλητισμό εγωιστικά και να τον μελετάς επιφανειακά το μόνο που καταφέρνεις είναι να μένεις στάσιμος χωρίς περιθώρια βελτίωσης».
Αφού αναφέρθηκες σε προπονητή θα ήθελα να ακούσω την άποψη σου τι εστί κάλος προπονητής;
«Να είναι σοβαρός, αυστηρός και επαγγελματίας αλλά ταυτόχρονα να έχει τη δική του «τρέλα». Να είναι παιδαγωγός και δάσκαλος αλλά να ξέρει πότε να γίνεται φίλος με τους παίκτες του. Να έχει μια αρμονική συνύπαρξη με τους συνεργάτες του αλλά να τους αφήνει να δημιουργούν. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος να ακούει τον γυμναστή του αλλά να μην παρεμβαίνει στο έργο του. Άλλωστε άλλο προπονητής άλλο γυμναστής. Όσο αφορά κατά τη διάρκεια ενός αγώνα να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι, να τολμά να αλλάζει πρόσωπα και καταστάσεις και να εμπνέει. Κυρίως όμως να μην φοβάται να αναλαμβάνει ευθύνες. Ο προπονητής είναι καθοδηγητής και αυτός που πρέπει πάντα να βγαίνει μπροστά κυρίως στα δύσκολα».
Όλα αυτά όμως παρότι ακούγονται εύκολα να γίνουν, οι πλείστοι δεν τα πράττουν με αποτέλεσμα οι προπονητές να γίνονται αναλώσιμοι…
«Ο λόγος είναι απλός! Εκτός του ότι όλοι μέσα σε μια ομάδα έχουν άποψη περί ποδοσφαίρου (φαινόμενο που το συναντάς πλέον σε πολλές χώρες για να είμαι δίκαιος) και οι ίδιοι οι προπονητές βάζουν τις προσωπικές του φιλοδοξίες πάνω από το σύνολο. Πόσες φορές ακούς προπονητές να λένε «νίκησα την τάδε ομάδα» ή «αυτή την ομάδα την έχω για πλάκα…». Τι σημαίνει ο ενικός σε μια ομάδα όπου ο πληθυντικός είναι το άλφα και το ωμέγα, δηλαδή το…εμείς. Από την στιγμή που το εγώ επισκιάζει το εμείς, τότε δεν είσαι προπονητής αλλά ένας δήθεν φιλόδοξος που θέλει να ικανοποιήσει τις ματαιοδοξίες του».
Για τους ποδοσφαιριστές τι μπορούμε να πούμε;
«Να επιμορφώνονται συνεχώς και να είναι στην πράξη επαγγελματίες και όχι μόνο στα λόγια. Και για να είμαι πιο ξεκάθαρος πάρτε για παράδειγμα τον Βασίλη Σπάνουλη. Ο άνθρωπος μέσα στο αεροπλάνο όταν ταξίδευε ανάλυε και μελετούσε από μόνος του-βλέποντας αγώνες-τους εκάστοτε αντιπάλους του. Ο ορισμός του αθλητή επαγγελματία για αυτό πέτυχε όλα αυτά στην καριέρα του. Αφοσιωμένος στον στόχο. Ούτε selfie ούτε τίποτα. Αφοσίωση, προσήλωση προπόνηση και τα αποτελέσματα πλέον έγραψαν τη δική τους ιστορία. Πάλι παράδειγμα από το μπάσκετ αλλά τι να κάνουμε αφού αυτοί είναι οι πρωτοπόροι στα περισσότερα».
Πάμε πίσω στο ποδόσφαιρο σάλας. Πολύ ωραίο άθλημα μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια αλλά έμεινε στάσιμο. Γιατί;
«Στη Κύπρο ζούμε. Πολλά πράγματα ξεκινούν ωραία αλλά στην πορεία μένουν όπως είπες στάσιμα. Το τι φταίει το γνωρίζουμε άπαντες αλλά δυστυχώς αυτό που με λυπεί είναι ότι δεν βελτιωνόμαστε, δεν έχουμε όραμα δεν έχουμε βλέψεις για το μέλλον. Το να κάτσουμε να αναλύσουμε περαιτέρω την κατάσταση νομίζω δεν αξίζει το κόπο αφού οι πράξεις μετρούν και όχι τα λόγια πάνω σε ζητήματα που αφορούν όχι μόνο τον αθλητισμό αλλά και την κοινωνία ευρύτερα…»
Ωραίο άθλημα πάντως…
«Αγάπη, πάθος, τρελαίνομαι να προπονώ αλλά και εδώ λείπει ο σωστός επαγγελματισμός και το όραμα. Μακάρι και το λέω μέσα από την ψυχή μου να αλλάξουν πολλά τόσο στο συγκεκριμένο άθλημα αλλά και στον τρόπο σκέψης εδώ στην Κύπρο για τον αθλητισμό, γιατί ο αθλητισμός είναι κάτι το μοναδικό κάτι το ανεπανάληπτο για τον άνθρωπο. Του προσφέρει τόσα πολλά που ακόμη πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει και εμπεδώσει».
Αλήθεια ποιους προπονητές ποδοσφαίρου θεωρείς κορυφαίους την εποχή που βιώνουμε;
«Μα αυτούς που φέρνουν διαχρονικά τα τελευταία χρόνια και τα καλυτέρα αποτελέσματα και αναφέρομαι στους Γκουαρδιόλα και Κλοπ. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τον σύλλογο που δουλεύουν, που συμπεριφέρονται στους ποδοσφαιριστές στους βοηθούς προς το υπαλληλικό προσωπικό των προπονητικών τους κέντρων και πολλά άλλα, τους καθιστά τη δεδομένη στιγμή τους κορυφαίους. Είμαι πάντως λάτρης της ισπανικής σχολής προπονητών έχουν μια φιλοσοφία που είναι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου».
Σε κάποια στιγμή της ζωής σου πήγες να εμπλακείς με την πολιτική;
«Όντως σε κάποια στιγμή, όπως σωστά το ανέφερες. Απλά είχα κυρίως την απορία πως είναι και στην αντίπερα όχθη του ποταμίου δηλαδή το πολίτικο σύστημα. Βίωσα και είδα αρκετά για εκείνο το λίγο χρονικό διάστημα και συνέχισα την ζωή μου το διάβασμα, τις σπουδές, την προπονητική αφοσιώθηκα ακόμη περισσότερο στην οικογένεια και στους φίλους μου. Είναι ένας τομέας που δεν ταιριάζει σε μένα».
Όμως η νύκτα σου ταίριαζε;
Η νύκτα ένια πανέμορφη (γέλια) και όταν ξέρεις να την ζήσεις σωστά γίνεται φανταστική. Παρότι περισσότερο δούλεψα τη νύκτα και λιγότερο ως θαμώνας μπορώ να πω ότι την έζησα με όλη την σημασία της λέξεως. Έμαθα πολλά, διδάχτηκα ακόμη πιο πολλά, γνώρισα ουκ ολίγον κόσμο και γενικά την χάρηκα με την ψυχή μου. Εμπειρία ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα μου γεμάτη από στιγμές, αναμνήσεις και ότι μπορεί άλλο κανείς να φανταστεί…»
