Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Αν νοιώθεις υπερφορτωμένος με ευθύνες.
Αν νοιώθεις στερημένος από την χαρά και το “παιχνίδι”
Αν είσαι εξαιρετικά ευαίσθητος στα λάθη σου και σου ασκείς έντονη κριτική γι’ αυτά, αναζητώντας διαρκώς το τέλειο.
Αν νοιώθεις ένοχος κάθε φορά που χαλαρώνεις ή διασκεδάζεις.
Αν έχεις μάθει να σχολιάζεις τα άλλα μέλη της οικογένειας σου και όλο καλείσαι να πάρεις το μέρος κάποιου.
Αν νοιώθεις υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων.
Αν φοβάσαι μην τυχόν δεν είσαι αρεστός στους άλλους.
Αν είσαι ο “ειρηνοποιός” στην οικογένεια ή στη δουλειά σου.
Αν έχεις μάθει να παρακαλάς τους άλλους, αγνοώντας τις δικές σου ανάγκες.
Αν νοιώθεις ότι μόνο εσύ “υπάρχεις” για τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου.
Αν νοιώθεις πως συχνά μπαίνεις στη θέση του Σωτήρα των άλλων.
Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, μάλλον, γιατί όταν ήσουν παιδί γονεϊκοποιήθηκες.
Έγινες δηλαδή ο γονιός των γονιών σου, προσφέροντας τους συναισθηματική φροντίδα, ώστε κι εσύ κάπως να επιβιώσεις.
Και αυτό συνεχίζεις να κάνεις και σήμερα με τους άλλους γύρω σου.
*
*ΜSc, Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος.
