Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Για αιώνες ολόκληρους ο συνδετικός ιστός κάθε σχέσης, από τις παρέες έως τις οικογένειες και μέχρι τις κοινωνίες, ήταν το πρόταγμα της Αγάπης.
Αυτό ήταν το κοινό αίσθημα, η συνεκτική διαμοιρασμένη αφήγηση, των μεμονωμένων ατόμων, ενάντια στην υπαρξιακή απειλή του θανάτου.
Όμως κάποια στιγμή κάτι τέτοιο μας φάνηκε περίπου σαν καθυστερημένη και οπισθοδρομική δεισιδαιμονία.
Κι’ έτσι αποφασίσαμε να βάλουμε στη θέση της Αγάπης την ακλόνητη πίστη μας στην “πρόοδο και στον ανθρώπινο νού” που μπορούσε πλέον να τα εξηγήσει όλα.
Η πίστη στην Αγάπη ως το συνεκτικό στοιχείο των ανθρώπων ξέφτισε και στο βάθρο της ανέβηκε η πίστη στην επιστήμη και στην καθαρή νόηση.
Και βλέπουμε αμήχανοι σήμερα τις συνέπειες αυτής της αντικατάστασης. Της αντικατάστασης του αισθήματος της Αγάπης από μια διανοητική φλυαρία που…δεν νιώθει.
Και περιμένουμε εναγωνίως από την πρόοδο της επιστήμης να μας το εξηγήσει, αντί να αγαπήσουμε ξανά…
