Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Τα παιδιά κάνουν τα πάντα για να τους επιτρέπεται να “ανήκουν”, γιατί χωρίς αυτή τη σύνδεση θα χαθούν.
Χρόνια αργότερα, αν και ενήλικες πια, λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο:
Κάνουμε τα πάντα για να μας επιτρέπεται να ανήκουμε στην οικογένεια, στο κόμμα, στην ομάδα ή σε κάποιον Άλλο/η, λες και εξαρτάται η ίδια η επιβίωση μας από αυτή την υπαγωγή.
Κι αυτό έχει σαν συνέπεια, αρκετά συχνά, να χάνουμε τον Εαυτό μας, δηλαδή να μην ζούμε…και απλά να επιβιώνουμε.
