Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
ΑΡΧΙΚΗΣΤΗΛΕΣΑΝΕΥ ΟΡΩΝΗ ανίκητη απόγνωση
#ΣΤΗΛΕΣ:

Η ανίκητη απόγνωση

Γράφει ο Αντώνης Αντρουλιδάκης*

Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτή την επιστολή.

Αγαπητε Αντώνη καλησπερα,

Ελπιζω να εισαι καλα και να βαστας κοντρα σε ολα  και συγνωμη που σου στελνω…

Παιρνω το θαρρος να σου γραψω μερικα πραγματα που εχω στο μυαλο μου, κυριως γιατι τωρα που ξεκινησα και ως κούριερ, οι συνθηκες σε ολους τους τομεις της ζωης μας ειναι υπόνομος και σαπιλα. Πραγματικα. Οπου κι αν γυρισω βρισκω συνθηκες γαλερας, ειτε στα διαπροσωπικα ειτε στα εργασιακα… Ακουσα σημερα τσακισμενους ανθρωπους απο τη δουλεια να λενε πως ετσι ειναι τα πραγματα, και θελει σκληρη δουλεια κλπ κι εμενα προσωπικα ολο αυτο μου ακουγοταν παραλογο… Ποτε γιναμε δουλοι? Ποτε καταφεραμε να μας συντριψουν ολοκληρωτικά, ψυχη τε και σωματι, και ποτε καταφέραμε να μη δινουμε μια στις σπασμενες μας πλατες και ποδια απο μια εργασια που σου δινει ψίχουλα και σου τρωει τις 12 ωρες απο τις 24 που συνολικα εχει η ημερα?

Πολλες φορες κοκκαλωνω και νιωθω πως ειμαι ο λαθος, πως  ο, τι όμορφο σκεφτομαι ειναι καταδικασμένο να χαθει μεσα στη σαπιλα και στον βοθρο. Και οταν μιλαω για ολα αυτα με κοιταζουν σαν τρελο, ή καποιες αλλες με μισος, και μου λενε πως δεν θες να δουλεψεις, πως εισαι τεμπελης πως πως πως… και πολλες φορες νιωθω ετσι, αχρηστος και τεμπελης, ενω η λογικη μου (που την ακονιζω οσο μπορω περισσοτερο ) αδυνατει να κατανοησει και ν αποδεχτεί ολη αυτη την κατασταση… Βαρέθηκα να ακουω το “οποιος θελει να δουλεψει, δουλευει”….

Στα γραφω, γιατι εσεις ως επιστήμονες, δεν μπορει, μια απαντηση θα την έχετε σε ολα αυτα, καπως μπορειτε να τα κοινωνησετε και σε αλλους ανθρωπους μπας και ξυπνησει κανενας…

Παραδειγμα πραγματικοτητας: παρεδωσα με τρομερους πονους στην πλατη και στη μεση, 100 δεματα μεσα σε 11 ωρες και μου ζητείται να παραδωσω 100 δεματα σε 9…

Οι προφυλάξεις για τον κοβιντ μηδαμινες και ο κοσμος που του παω τα δεματα, οι περισσοτεροι ουτε που μπαινουν στον κοπο ν αντιληφθουν ποσο κουραζεσαι… τους νοιαζει μονο να παρουν το δεμα τους (που ως επι το πλειστον, ειναι ολα καταναλωτικα προιοντα για το φαινεσθαι σχεδον, απο ρουχα και κινητα μεχρι κι εγω δεν ξερω τι ) και παραλληλα αμ καθυστερησεις ή τους πεις να κατεβουν να παραλαβουν σου λενε ειναι η δουλεια σου και να πας να γαμηθεις (οπως μου ειπε ενας σημερα )…

Δεν ξερω, ισως απο απογνωση σου γραφω, μια απογνωση που εχει στη βαση της τη λογικη…

Ελπιζω να κοινωνήσεις την εμπειρια μου στους συναδελφους σου μπας κι ακουστει η επιστημη…πως εδω που ηρθαμε, στη μια και μοναδικη μας γυρα στον πλανητη, να μη την περασουμε σαν αλογα που, στο τελος οταν γερνουν, ουτε καν τα πυροβολουν, αλλα τ αφηνουν να πεθανουν κατω απο τον ηλιο,  απο τη διψα και την πεινα… Αν ειναι να παω ετσι, προτιμω τουλαχιστον την αξιοπρέπεια της αυτοκτονιας. Αυτο καταλαβαινω εγω. Πως πολλοι που αυτοκτονουν εκει εξω ειναι θεμα αξιοπρεπειας και οχι απογνωσης…

Σε φιλω και σε ασπάζομαι.
Να εισαι παντα καλα

Ζούμε σ’ έναν πολιτισμό που αποθέωσε την πρόοδο ορίζοντας την ως την διαρκή άνοδο της ποσότητας των “καρπών”. Και η ίδια η επιστήμη υπηρέτησε τις πιο πολλές φορές την ίδια κουλτούρα αέναης αύξησης της ποσότητας στο κυνηγητό μιας θετικότητας όπου the sky is the limit. Μονάχα η αρνητικότητα απαγορεύονταν σχεδόν. Το παραμικρό ψεγάδι, από ένα σπυράκι στο πρόσωπο έως μια κάποια “αρνητική” σκέψη ορίζονταν ως εμπόδιο στην εξέλιξη, που έπρεπε με κάθε τρόπο να φύγει από την μέση.

Τσιμουδιά για την ανάγκη μιας πιο γλυκιάς γεύσης των καρπών. Κανένα αίτημα βελτίωσης της γλυκύτητας και της τρυφερότητας ως πρόταγμα προόδου.

Κι ίσως χρειάζεται να το πούμε πλέον καθαρά. Ζούμε σ’ έναν πολιτισμό που ενώ παράγει απόγνωση και καταγγέλλει τον ίδιο τον συγκεκριμένο άνθρωπο ως υπεύθυνο της απόγνωσης του. Σαν να είναι η απόγνωση μια ατομική ψυχοπαθολογία άσχετη με το κοινωνικό πλαίσιο που την αναπαράγει και την τροφοδοτεί. Και κάπως έτσι 1 εκατομμύριο ή 10 εκατομμύρια ή 100 εκατομμύρια ατομικά ψυχικά προβλήματα παραμένουν πάντα ατομικά. Ποτέ κοινωνικά.

Μ’ αυτές τις σκέψεις δέχτηκα το παραπάνω ηλεκτρονικό γράμμα ενός νέου παιδιού που περιγράφει την βιωμένη απόγνωση της καθημερινότητας του και με ρωτά τη γνώμη μου σαν επιστήμονας. Κι εγώ θέλω πολύ να του πω ότι “δεν ξέρω”. Ναι η επιστήμη της διαρκούς προόδου, που τόσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα, δεν έχει επι της ουσίας απαντήσεις στην απόγνωση του. Κι ακόμη χειρότερα, η επιστήμη μου, δεν έχει αληθινό νοιάξιμο για την οδύνη του.Έχει πολλές τεχνικές, αλλά δεν έχει “ανθρωπιά” και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό.

Αναζητώντας μια παρηγοριά γυρνώ στην μακρινή παράδοση μας που λέει “…οὐδὲν ἰσχυρότερον τῆς ἀπογνώσεως. Αὕτη οὐ γιγνώσκει ἡττηθῆναι ὑπό τινος. Ὅτε ὁ ἄνθρωπος ἐν τῇ διανοίᾳ ἑαυτοῦ κόψει τὴν ἐλπίδα ἐκ τῆς ζωῆς αὐτοῦ, οὐδὲν θαρσαλεώτερον”…     

Ναι, κάπως έτσι, ίσως η απόγνωση μας να γίνει μια μέρα ανίκητη. Αν καταφέρουμε να την μοιραστούμε με τον διπλανό εν απογνώσει συνταξιδιώτη μας, απαλλαγμένοι από την τόσο καλά στημένη ενοχοποιητική μηχανική της ατομικής ανεπάρκειας. Και τότε, αγαπημένε μου φίλε  “ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία”. Μέχρι τότε, σ’ ευχαριστώ για την γενναιοδωρία σου.

*Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος (MSc)

Powered by kone"

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης