Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Μεσούσης της πανδημίας έγραφα για την “θρησκειοποίηση της επιστήμης”, δηλαδή για την εμμονή στην αποκλειστική προτεραιότητα του επιστημονικού παράγοντα στον καθορισμό συνολικά της ζωής ή με άλλα λόγια για την επιβολή της επιστήμης επί της κοινωνίας με αυταρχικό τρόπο.
Στον αντίποδα βρίσκεται αυτό που θα έλεγε κανείς η “κοινωνικοποίηση της επιστήμης”, δηλαδή η “συμμόρφωση” της επιστήμης με την κοινωνία και όχι η επ’ αυτής τυραννική κυριαρχία.
Εύλογα θα περίμενε κανείς η αριστερά, εξ’ ορισμού, να υιοθετούσε το κοινωνικοποιητικό πρόταγμα, προβάλλοντας τις αντιστάσεις της στην με θρησκευτικό ζήλο υγειονομικοποίηση της ζωής. Πράγμα που βεβαίως δεν συνέβη, προς μεγάλη απογοήτευση αρκετών.
Σήμερα, καθώς πλήθος στοιχείων -όπως για παράδειγμα ο ανορθολογικός τρόπος καταγραφής των θυμάτων της πανδημίας- έρχονται στο προσκήνιο, η θρησκειοποιητική εμμονή επιμένει και γίνεται ακόμη πιο ορατή. Η άρνηση -με την ψυχολογική σημασία του όρου- αποδοχής της παραποίησης των στοιχείων, παραμένει εξαιρετικά ισχυρή, με την ίδια ένταση που ο φανατικός κάθε θρησκείας δεν θα ήθελε να αλλάξει ούτε κόμμα από το ιερό του βιβλίο.
Αλλά ίσως (και) αυτή η εμμονική προσήλωση στη θρησκειοποίηση της επιστήμης, να αναδεικνύει και πάλι το ευρύτερο έλλειμμα της αριστεράς των ημερών μας. Το κοινωνικοποιητικό της έλλειμμα. Πρόκειται για μια αριστερά εντελώς αποκομένη από τις κοινωνικοκεντρικές της προτεραιότητες. Δηλαδή, εν τέλει, για μια μη-αριστερά ή μια “αριστερά”…σε εισαγωγικά.