Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Όλοι μας έχουμε μια πτυχή του Εαυτού μας που θέλει να είναι ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη και αυτό είναι κάτι που μας ωθεί στην αλλαγή.
Από την άλλη, όλοι μας διακατεχόμαστε από ισχυρές τάσεις να αντιστεκόμαστε στην αλλαγή, γιατί όλοι μας έχουμε πάλι ισχυρές τάσεις αποφυγής της οδύνης.
Είναι σαν κάτι να μας σπρώχνει κάπως “έξω από μας” και κάτι να μας στρέφει προς τα “μέσα”.
Κάτι φωτίζει το “ολόκληρο” μας και κάτι φωτίζει το “λίγο” μας.
Το πως βρίσκει κανείς την άκρη, την ισορροπία, ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο αντι-ροπές, το πως τις συμφιλιώνει για να μην “πλακώνονται”, το λέμε ζωή.
