Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Κι έρχεται μια στιγμή που μπορεί να βρίσκεσαι στο ωραιότερο μέρος του κόσμου, με μια καινούργια θάλασσα απλωμένη στα πόδια σου, κι όμως μια αναίτια απ το πουθενά θλίψη σε πλημμυρίζει. Μια παλιά οδύνη αφυπνίζεται. Ένας πόνος σου κόβει την ομορφιά της στιγμής.
Κι είναι εκεί ακριβώς που δεν χρειάζεται να κάνεις τους συνηθισμένους σου περισπασμούς και τις γνωστές σου υπεκφυγές.
Είναι η ώρα να πάρεις αγκαλιά αυτόν τον πόνο. Να σε πάρεις αγκαλιά δηλαδή. Να σε συμπονέσεις και να σε νοιαστείς, όπως εκείνη την φροντίδα που δεν πήρες κάποτε παλιά και τώρα ακόμη σε πονάει που και που…
