Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Αν δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό ώστε να θυσιάσω γι’ αυτό τη ζωή μου, (έστω κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να το κάνω) πάει να πει, πως δεν έχω βρεί ακόμη έναν σημαντικό λόγο-νόημα για να ζω.
Κι ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να “γεμίζω” τη ζωή μου με επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις και λογής υποκατάστατα.
Δηλαδή, να την αδειάζω ακόμη περισσότερο από νόημα.
Γιατί, όπως κι αν το πεις, το νόημα της ζωής μου συγκροτείται πάντα κάπου έξω από “το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεως μου”.
