Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Πέφτεις πάνω του, σπάς τα μούτρα σου κι εκεί που νομίζεις πως από την τράκα πια σχεδόν δεν υπάρχεις, ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι αυτός που έσκασε ήταν ένας Άλλος, μια κατασκευή που έφτιαξες άθελα σου όταν ήσουν παιδί.
Και σιγά-σιγά καταλαβαίνεις πως εκείνο που πονάει δεν είναι η κατασκευή που έσπασε, αλλά η επίγνωση της συναισθηματικής οδύνης που, τόσα χρόνια, κρυβόταν κάτω απο την κατασκευή.
Το αδιέξοδο ήταν το εμπόδιο που έβαλε στο δρόμο σου ο “αληθινός” σου εαυτός, για να σου πει πως δεν θέλει να συνεχίσεις άλλο φορώντας αυτη την χαζή πανοπλία.
Που πάει να πει πως κάθε φορά που πέφτεις με χίλια σ’ ένα τοίχο, μπορείς να κάτσεις και να κλαίς την μοίρα σου βαρυγκομώντας “γιατί σε μένα;” ή μπορείς να δεις το αδιέξοδο σαν μια ευκαιρία αποκατάστασης του Εαυτού σου.
Μπορείς να δεις, δηλαδή, τον πόνο σαν μια ευκαιρία αλλαγής.
