Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
ΑΡΧΙΚΗΣΤΗΛΕΣΑΝΕΥ ΟΡΩΝMη ρεαλιστικές προσδοκίες.
#ΣΤΗΛΕΣ:

Mη ρεαλιστικές προσδοκίες.

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Σε αντίθεση με την παράδοση του Λαού μας, από τις περιπέτειες του Οδυσσέα μέχρι την οδυνηρή σχέση του Ερωτόκριτου, η σύγχρονη ποπ κουλτούρα μας έχει πλημμυρίσει με μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τις σχέσεις. Οι προσδοκίες αυτές τις πιο πολλές φορές λειτουργούν υπονομευτικά για τις σχέσεις και μας από-γειώνουν από την πραγματική πραγματικότητα.

Χρειαζόμαστε, για τον λόγο αυτό, μιας μορφής απομυθοποίηση των ανεδαφικών προσδοκιών που η κυρίαρχη ποπ κουλτούρα καλλιεργεί για τις σχέσεις, ιδιαίτερα τις ερωτικές.

Είναι μύθος, για παράδειγμα, η ιδέα ότι κάπου εκεί έξω βρίσκεται ο πρίγκιπας ή η πριγκίπισσα, ο ένας και μοναδικός εκείνος, η μία και μοναδική εκείνη που είναι τέλειος/α για μένα. Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις θέλουν κουπί, πολύ κουπί, γιατί οι σχέσεις είναι κατορθώματα, ανθρώπινα επιτεύγματα.

Είναι μύθος επίσης η ιδέα ότι κάποιος άλλος εκεί έξω μπορεί να γιατρέψει τον βαθύ εσωτερικό μου πόνο. Θα ακουστεί ίσως λίγο παράδοξο, αλλά η Αγάπη μάλλον δεν μπορεί να γιατρέψει. Οι σχέσεις μπορούν να στηρίξουν την θεραπεία, είναι «δουλειά» τους να υποστηρίζουν και να ενθαρρύνουν, αλλά η θεραπεία είναι ευθύνη του κάθε μέλους της σχέσης.  Γιατί διαφορετικά, μπορεί να καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της ανάθεσης σε κάποιον άλλο και άρα της εξάρτησης.

Ακόμη, μάλλον είναι παραπλανητική η αντίληψη -που προωθείται αρκετά μέσα από την ποπ λογοτεχνία ή τον κινηματογράφο- ότι ο Άλλος μπορεί να αλλάξει εξ’ αιτίας μου. Ή ακόμη χειρότερα πως έχουμε έστω την δυνατότητα -για να μην συζητήσουμε για το δικαίωμα – να αλλάξουμε ένα άλλο άνθρωπο, χωρίς καν να μας το ζητήσει. Αυτές οι αντιλήψεις οδηγούν τις περισσότερες φορές σε εξαντλητικές και δυσφορικές σχέσεις, γεμάτες συγκρούσεις και ένταση. Οπότε χρειάζεται να απελευθερωθούμε από την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε μ’ έναν μαγικό ή καταναγκαστικό τρόπο να αλλάξουμε τους ανθρώπους.  

Επιπλέον, συχνά στον κινηματογράφο ή στις ρομαντικές διηγήσεις μοιάζει σαν να υπάρχει μια μαγική στιγμή που ο ένας συνειδητοποιεί ότι θέλει να είναι (να δεσμευτεί να είναι) με τον άλλο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η μαγική στιγμή δεν υπάρχει, τουλάχιστον ως «στιγμή». Στην πραγματικότητα αυτή η «στιγμή» έχει πολύ μεγαλύτερη διάρκεια, καθώς είναι μια απόφαση που χρειάζεται βαθιά επίγνωση και ώριμη σκέψη και δεν προκύπτει ως μια αποκαλυπτική επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Τέλος, η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις -και για λόγους που έχουν να κάνουν με την συλλογική σχεσιακή κουλτούρα- δεν έχουν απαραίτητα happy end. Μερικές φορές μάλιστα ίσως και να τελειώνουν αιφνιδιαστικά, άδοξα ή και παράδοξα ή με παράλογο τρόπο, δίχως απαραίτητα αυτή η εξέλιξη να έχει να κάνει με μας. Κι έτσι οι άνθρωποι αυτοί, ενάντια στα κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά σενάρια, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ.

Από την άλλη μεριά, στην Ελλάδα, η βιομηχανία του «σκυλάδικου» αλλά και του έντεχνου καμιά φορά, φαντάζεται τις σχέσεις γεμάτες εγκατάλειψη, προδοσία, αχαριστία, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και λοιπά, πουλώντας έναν ευκολοχώνευτο και διασκεδαστικό «πόνο» και καλλιεργώντας μια κουλτούρα της μη-σχέσης, αποφευκτικότητας και παρανοειδούς δυσπιστίας.  

Ας μείνουμε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα που δεν είναι ούτε τόσο άσπρη, αλλά ούτε και τόσο μαύρη, έχοντας ως χρωματολόγιο μας την αντίληψη ότι η Αγάπη δεν έχει τους αυτοματισμούς που μπορεί να προσδοκούμε και ως εκ τούτου θέλει δουλειά!

*ΜSc, Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος.

Powered by kone"

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης