Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Η στιγμή που οι πρωτόπλαστοι εγκαταλείπουν τον Παράδεισο είναι ακριβώς η στιγμή που συνειδητοποιούν την γυμνότητα τους και κατακλύζονται από ντροπή μπροστά στα μάτια του Άλλου. Σπεύδουν, όπως όπως, να καλύψουν την γύμνια τους…και εισέρχονται “αυτόματα” στην “κόλαση”, που ορίζεται από το βλέμμα του Άλλου. Στην “κόλαση του Άλλου”, που λέει κι ο Σάρτρ.
Γι’ αυτό και σε κάθε ερωτική σχέση, η δίχως καμιά συστολή αποδοχή της γυμνότητας, η ολοσχερής αθώωση του γυμνού Εαυτού, είναι σημάδι Παραδείσου.
Εν κατακλείδι, η αμοιβαία αθώωση των απογυμνωμένων Εαυτών, στέλνει την κόλαση του τρομαγμένου ατομικισμού στο διάολο…και θεμελιώνει τον Παράδεισο της Σχέσης.
