Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
ΑΡΧΙΚΗΣΤΗΛΕΣΑΝΕΥ ΟΡΩΝΠες μου πώς αγαπήθηκες, να σου πω πώς αγαπάς
#ΣΤΗΛΕΣ:

Πες μου πώς αγαπήθηκες, να σου πω πώς αγαπάς

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Πώς μαθαίνουμε άραγε οι άνθρωποι να αγαπάμε; Σε ποιο σχολειό, με ποια βιβλία, με ποιους δασκάλους; Ή γεννιόμαστε άραγε με μιαν «έμφυτη» αγάπη, έτοιμοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε και δεν έχουμε ανάγκη κανένα σχετικό μάθημα;

Ο τίτλος, αν και αφοριστικός, απαντάει πως ναι, εκπαιδευόμαστε στην αγάπη. Μαθαίνουμε να αγαπάμε με τον τρόπο που κάποτε μας αγάπησαν. Αλλά κι αυτό, από την άλλη, δεν αναιρεί πως γεννιόμαστε έτοιμοι για αγάπη, σχεδόν με βιολογικούς όρους, κάτω από την αδυσώπητη ανάγκη να συνδεθούμε για να επιβιώσουμε. Ήδη από βρέφη χρειαζόμαστε να αγαπηθούμε για να επιβιώσουμε. Κι άλλο τόσο χρειάζεται και να αγαπήσουμε.

Και τότε τι στο καλό συμβαίνει και οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε;

Ε λοιπόν, «συμβαίνει» γιατί μαθαίνουμε να αγαπάμε με λάθος τρόπο. Κι αυτό με τη σειρά του συμβαίνει γιατί, το πιο συχνά, όταν είμασταν ακόμη παιδιά μας αγάπησαν με λάθος τρόπο.

Και εδώ χρειάζεται να στοχαστούμε πραγματικά. Πως μας αγάπησαν άραγε όταν είμασταν παιδιά; Και πως αυτός ο «τότε» τρόπος επηρεάζει τον τρόπο που αγαπάμε και μας αγαπούν «σήμερα»;

Limassol Today - Love Inner Child Adult Lt 2

-Μάθαμε άραγε σαν παιδιά να διεκδικούμε τη χαρά, την απόλαυση, σαν κάτι που αξίζει σε όλα τα ανθρώπινα όντα; Μας επέτρεψαν να βιώσουμε τη χαρά; Ή μήπως η χαρά ενοχοποιήθηκε σαν κάτι που δεν ταιριάζει στα «υπεύθυνα» παιδιά; Οι γονείς μας επέτρεψαν να είμαστε ανέμελοι στη σχέση μας μαζί τους; Μάθαμε πως είναι εντάξει να είμαστε καλά ή αυτό απειλείται με μια ενοχή που θα φέρει την καταστροφή; Ήταν εντάξει να γελάμε ή «θα μας βγουν ξινά τα γέλια»;

-Μάθαμε άραγε σαν παιδιά να εμπιστευόμαστε τους Άλλους ή όχι; Ή μήπως βλέποντας την δυσλειτουργική σχέση των γονιών μας εκπαιδευτήκαμε να είμαστε επιφυλακτικοί; Ή μήπως οι γονείς, εξ’ αιτίας των δικών τους τραυμάτων, μας εκπαίδευσαν να μην εμπιστευόμαστε τους άντρες, τις γυναίκες ή κανέναν; Μάθαμε δηλαδή σαν παιδιά ότι αγάπη σημαίνει εμπιστοσύνη ή μάθαμε ότι αγάπη σημαίνει προδοσία, εγκατάλειψη και εξαπάτηση;

-Μάθαμε άραγε σαν παιδιά να δεχόμαστε να λάβουμε ή το χάρισμα του Άλλου εμπεριείχε μια απειλή; Μάθαμε να απολαμβάνουμε την προσφορά του Άλλου ή να την απορρίπτουμε γιατί κινδυνεύαμε να χάσουμε τον «έλεγχο» του εαυτού και την αυτονομία μας;

-Μάθαμε άραγε σαν παιδιά να φροντιζόμαστε από τους γονείς μας, μάθαμε να καλύπτονται οι ανάγκες μας ή αντιστράφηκαν οι ρόλοι και τους φροντίζαμε εμείς; Η μητέρα μου με παρηγορούσε ή την παρηγορούσα εγώ στις δυσκολίες που είχε με τον πατέρα μου; Μήπως έγινα ο γονιός των γονιών μου; Ή μήπως μου ανέθεσαν να είμαι ο γονιός των μικρότερων αδερφών μου; Μήπως, δηλαδή, τελικά μάθαμε να φροντίζουμε, δίχως να επιτρέπουμε να μας φροντίζουν;  

Limassol Today - Image 26 21

-Μήπως μάθαμε σαν παιδιά να μας απορρίπτουν, ταπεινώνουν, εγκαταλείπουν ή απαξιώνουν; Μήπως οι γονείς μας έμαθαν με τον τρόπο τους ότι αγαπώ σημαίνει ρίχνω και καμιά ή πολλές σφαλιάρες; Μήπως οι γονείς μας έμαθαν με τον τρόπο τους ότι αγαπώ σημαίνει κακοποιώ; Μήπως μας έμαθαν να απορρίπτουμε πριν μας απορρίψουν; Να πληγώνουμε πριν μας πληγώσουν; Να εγκαταλείπουμε πριν μας εγκαταλείψουν;

-Μήπως μάθαμε άραγε σαν παιδιά να κρύβουμε ή να παγώνουμε τα συναισθήματα μας, ιδιαίτερα όταν είμασταν αναστατωμένοι; Μήπως για να μην χάσουμε την αγάπη τους, για να μην στεναχωρηθούν, για να μην προκαλέσουμε μια σύγκρουση ή για να μην τους επιβαρύνουμε την δύσκολη ζωή τους, μάθαμε να μην εκφράζουμε τι νοιώθουμε; 

-Μήπως μάθαμε άραγε σαν παιδιά να μην περιμένουμε και πολλά ή και το αντίθετο να νομίζουμε πως μπορούμε να έχουμε τα πάντα; Μάθαμε να αντέχουμε στην ματαίωση, στην απογοήτευση, στην αρνητικότητα που εμπεριέχεται έτσι κι αλλιώς στη ζωή;

-Και τέλος, άραγε, μας χάιδεψαν, μας συμπόνεσαν, αναγνώρισαν και επικύρωσαν το συναίσθημα μας κάθε στιγμή, μας καθησύχασαν, μας αγκάλιασαν, μας κανάκεψαν καμιά φορά; Μας εμπιστεύτηκαν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε; Ή μήπως μεγαλώσαμε έχοντας υλικά πράγματα, αλλά νοιώθοντας συναισθηματικά μόνοι μας; 

Limassol Today - Teddy 1680x1120

Όλα αυτά τα ερωτήματα αναδεικνύουν τις μικρές και μεγάλες καθημερινές διδαχές, τις σπουδές μας, στο σχολείο των σχέσεων. Αυτά ήταν τα μαθήματα που χρειαζόταν, πρώτα και κύρια, να μας διδάξουν για να είμαστε όσο πιο πλήρεις άνθρωποι στη ζωή μας. Αν τα μαθήματα αυτά δεν διδάχτηκαν σωστά ή καθόλου, αν οι «δάσκαλοι-γονείς» άλλα δίδασκαν και άλλα έκαναν, τότε ο μαθητής μαθαίνει στραβά και -το χειρότερο- δεν έχει καν επίγνωση των «ελλειμμάτων» του αυτών.  Και η ώρα των «εξετάσεων» -δηλαδή της Σχέσης- έρχεται πολύ-πολύ γρήγορα και ο «μαθητής» θα γράψει το μάθημα έτσι όπως το διδάχτηκε και βέβαια θα το διδάξει -με τον ίδιο λαθεμένο τρόπο- και στα δικά του παιδιά και εκείνα στα δικά τους.

Γεννιόμαστε όλοι με μια «έμφυτη» ανάγκη για Αγάπη, ανάλογης έντασης και παρόμοιας λειτουργίας όπως η βαρύτητα που κρατά μαζί δυο ουράνια σώματα, κάνοντας τα ταυτόχρονα να κινούνται. Αλλά η συνήθως δυσλειτουργική γονεϊκή εκπαίδευση «χαλάει» την δύναμη αυτή της βαρύτητας. Την αλλοιώνει, την παραμορφώνει, αντί να την αναπτύσσει και να την καλλιεργεί. Την κάνει «μαύρη τρύπα» έτοιμη να μας ρουφήξει. Και είναι αυτό που βλέπουμε όλο και πιο συχνά γύρω μας. Ευθύνη του ενήλικου Εαυτού μας είναι να επανα-εκπαιδευτεί και να το ανατρέψει. Ευθύνη του ενήλικου Εαυτού μας είναι η αποκατάσταση της Αγάπης. Και αυτό έχει πολλές, αλλά μια βασική, προϋπόθεση που είναι και το πιο δύσκολο: να αποδεχτούμε ότι ο τρόπος που μας αγάπησαν -και είναι βέβαιο ότι μας αγάπησαν- μας έβλαψε. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίει η Αγάπη…

*ΜSc, Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος.

Powered by kone"

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης