Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Μερικές φορές λέω πως γεννιόμαστε, όχι γυμνοί, μα ντυμένοι με τα πιο καλά μας ρουχαλάκια.
Σαν εκείνα που μας φορούν, λόγου χάρη, στη βάφτιση.
Κι όλο και κάποιος/α, η ζωή, το κόμμα, μια γκόμενα/ος, ένα αφεντικό ή ακόμη κι οι γονείς μας, μας τραβούν θελημένα ή αθέλητα απ’ το μανίκι ή απ’ το βρακί.
Μας τραβούν άγαρμπα, να μας φέρουν στα μέτρα των δικών τους ρούχων, κι όλο ένα κομμάτι ξελουρίζεται.
Κι’ ίσως μας πάρει μια ολόκληρη ζωή να τα ράψουμε ξανά.
Να βάλουμε ένα μπάλωμα εδώ, να τραβήξουμε ένα κομμάτι υφάσματος παρά πέρα.
Να αποκαταστήσουμε όσο μπορούμε εκείνα τα πρωτοφόρετα γεννετήσια ρουχαλάκια μας.
Μα όσο κι’ αν το ρούχο ραφτεί για να μην φαίνεται, κάποιο ίχνος μένει πάντα να σου θυμίζει την παλιά ρωγμή.
Τουλάχιστον να μην μπαίνει πια το κρύο, θα μου πεις.
Να μην έχει συνέπειες στο “τώρα” το παλιό εκείνο κομμάτι του ρούχου που λείπει.
Ή να ‘ναι και μια ευκαιρία, ένα άλλοθι, να μοιραστείς βελόνα και κλωστή, μ’ έναν αγαπημένο Άλλο, για το καλό το μπάλωμα…
