Όσο κι αν μας συγκλονίζει τώρα η ολοσχερής καταστροφή του πιο ιερού δεσμού, αυτού της μητρότητας, πολύ φοβάμαι πως πάει πολύς καιρός που βήμα βήμα, με πράξεις και με παραλείψεις, αποδεχτήκαμε την απο-ιεροποίηση της ζωής στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται απλά για έλλειμμα του κοινωνικού κράτους, των θεσμών, των αξιών και άλλα σχετικά κουραφέξαλα.
Πρόκειται για ολοσχερή έκλειψη του ΙΕΡΟΥ.
Ξέρουμε πως τα παιδιά αποτελούν “θύματα συμβολισμού” καθώς με τον φόνο τους είτε επιδιώκεται να τιμωρηθεί ένας ενήλικας, είτε να χρησιμοποιηθούν ως προβολή για να ξορκιστεί ένα κακοποιητικό παρελθόν ή μια επιλόχεια ψύχωση κλπ. Η σύγχρονη Μήδεια μπορεί να στρέφεται ακόμη και εναντίον του ίδιου της του εαυτού καθώς σκοτώνοντας τα παιδιά της απορρίπτει ένα «κακό μέρος του εαυτού της».
Πέρα απ’ αυτό όμως, στο ευρύτερο συλλογικό πεδίο, μια μητέρα που σκοτώνει τα παιδιά της αντανακλά, συμπυκνώνει και συμβολοποιεί στο πρόσωπο της, όχι μόνο το κοινωνικό έλλειμμα σκοπού, αλλά την καταστροφή του ίδιου του κοινωνικού σκοπού.Και η ελληνική κοινωνία συστηματικά εδώ και δεκαετίες κάνει ακριβώς αυτό: σκοτώνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα παιδιά της, σκοτώνοντας το σκοπό της ύπαρξης της. Είναι αυτή η άνευ νοήματος “κοινωνία” που βλέπουμε τώρα ως αγελαίος όχλος να γράφει “θάνατος” στην πόρτα της κατηγορούμενης.
Πρόκειται για μια κοινωνία που εν πολλοίς έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τη σχέση της με οτιδήποτε Ιερό.
ΥΓ: Όταν τις νύχτες πονώ τούτη τη χώρα, είναι που τη βάζω στο νου μου σαν έναν γιγάντιο λεμονοστύφτη. Χιλιάδες λαδωμένα χέρια, ολονυχτίς και ολημερίς, για χρόνια πολλά, πατούν ηλεκτρικά κουμπιά, σφίγγουν με δύναμη τις γεμάτες παλάμες τους, μπήγουν πιρούνια στο ψαχνό και ξεζουμίζουν το χυμό της. Κάθε χέρι βαστά και σφίγγει το λεμόνι του διπλανού του.
Σχεδόν, σε κάθε ζευγάρι, σε κάθε ομάδα, σε κάθε παρέα, σε κάθε οικογένεια, ένας λεμονοστύφτης περιστρέφεται, πότε αριστερά, πότε δεξιά, ρουφώντας τη ζωτική δύναμη απ’ το κάθε «εμείς», ξεζουμίζοντας εδώ και χρόνια ακόμη και τα ίδια τα παιδιά της.
Όταν τις νύχτες πονώ τούτη τη χώρα, είναι που τη βάζω στο νου μου σαν μια γιγάντια ρουφήχτρα ενσυναίσθησης που ρουφάει τρυφερότητα και ξερνάει κυνισμό, εδώ και χρόνια ακόμη και στα ίδια τα παιδιά της. Και τότε αρκετές φορές τα παιδιά πεθαίνουν κυριολεκτικά, άλλες πάλι απλά σταματούν να υπάρχουν.
Και όσο κι αν πληρώσει το τίμημα η Μήδεια, όσο ανάθεμα κι αν φάει η παιδοκτόνος, ο λεμοστοστύφτης θα συνεχίσει απρόσκοπτα τη δουλειά του. Το ίδιο και η ρουφήχτρα ενσυναίσθησης. Είναι υπαρξιακά στοιχεία της νεοελληνικής σαπίλας.
