Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
ΑΡΧΙΚΗΣΤΗΛΕΣΑΝΕΥ ΟΡΩΝΘέλω το παιδί μου ευτυχισμένο
#ΣΤΗΛΕΣ:

Θέλω το παιδί μου ευτυχισμένο

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Στις λίγες δεκαετίες που προηγήθηκαν συντελέστηκε μια κρίσιμη αλλαγή προτεραιοτήτων στις δυτικές κοινωνίες. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την πιο συνηθισμένη γονεϊκή ατάκα, “θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο”, που αντικατέστησε την παλαιότερη αγωνιώδη ευχή “θέλω τα παιδιά μου να είναι υγιή”.

Η ευτυχία αποτέλεσε το νέο πρόταγμα, το νέο σκοπό ζωής, το νέο νόημα. Η “υγεία”, η παλαιότερη αξιακή προτεραιότητα, ακουγόταν πλέον ως γιαγιαδίστικη συμβουλή υπομονής του τύπου “υγεία, πάνω απ’ όλα παιδάκι μου…και όλα τ’ άλλα γίνονται.” Η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας υπήρξε ο καταλύτης αυτής της τεράστιας αλλαγής, από το πρόταγμα της “υγείας” στο πρόταγμα της “ευτυχίας”.

Το “χάπι”, η αποκατάσταση-κανονικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, οι τεχνολογίες γονιμότητας και η γενικότερη αποσύνδεση της σεξουαλικής πράξης από την τεκνογονία, αναθεώρησαν τις αξιακές πεποιθήσεις του δυτικού ανθρώπου, που στόχευαν πλέον στην διαρκή αναζήτηση μιας αέναης και μάλλον άπιαστης θετικότητας-απόλαυσης.

Σκοπός ζωής έγινε η ευτυχία. Και από δίπλα η καπιταλιστική μηχανική της κατανάλωσης (προϊόντων, υπηρεσιών και “ιδεών” ευτυχίας) έκανε ότι περνούσε από το μακρύ χέρι της αγοράς της για να ικανοποιήσει το αίτημα αυτό.Και βέβαια, επειδή αυτή στοχοθεσία της ευτυχίας ορίζονταν μόνο στο ατομικό επίπεδο, επρόκειτο επίσης για μια μετακίνηση από το συλλογικό στο ατομικό. Από την κοινότητα στο άτομο. Από την συλλογική ασφάλεια στην ατομική ελευθερία. Γι’ αυτό άλλωστε ακόμη και οι περισσότερες αναρτήσεις μας στα κοινωνικά δίκτυα ήταν μάλλον οι εκτονωτικές “απαντήσεις” μας-καταγγελίες του Άλλου- στο αγωνιώδες αλλά ανομολόγητο ερώτημα : Να πάρει η ευχή, ποιός στ’ αλήθεια είναι υπεύθυνος για τη δυστυχία μου! Ή γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος/η;

Ώσπου μια μέρα ήρθε ο ιός… και η παλινδρόμηση έχει ήδη ξεκινήσει.Το νέο ανομολόγητο ερώτημα-καταγγελία του Άλλου- γίνεται: Να πάρει η ευχή, ποιός στ’ αλήθεια είναι υπεύθυνος για την υγεία μου! Ή γιατί κινδυνεύω να μην είμαι υγιής; Πρόκειται για μια αξιακή μετακίνηση από την ατομική ελευθερία στην ατομική ασφάλεια, με όσες δόσεις “κοινωνικού νοιαξίματος” κι αν επενδυθεί. Γι’ αυτό και η καπιταλιστική μηχανική, στο νέο στάδιο ανάπτυξης της, κάνει ήδη ότι περνάει από το χέρι της για να καλύψει με το αζημίωτο την ανάγκη αυτή.

Συνοπτικά, μέσα σε λιγότερο από 50 χρόνια, περάσαμε από το κυρίαρχο πρόταγμα της συλλογικής ασφάλειας σ’ αυτό της ατομικής ελευθερίας. Από το ένα άκρο στο άλλο. Και τώρα κινούμαστε φοβισμένοι προς το πρόταγμα της ατομικής ασφάλειας, ανυποψίαστοι ακόμη μια φορά πως -στο μοντέλο αυτό- κάπου επιμένει να υπάρχει και η δυνατότητα-πρόταγμα της συλλογικής ελευθερίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει έναν συλλογικό Έρωτα για να γίνει ορατό.

*ΜSc, Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος.

Powered by kone"

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης