Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
Τις νύχτες ξάπλωνε στο κρεββάτι της νωρίς. Με τις κότες, που λένε. Μήτε κι η τηλεόραση της έλεγε τίποτα πια. Έγερνε το σώμα της σ’ ένα ημικύκλιο κάπως σαν την εμβρυϊκή στάση, που διάβαζε στα περιοδικά, πως κοιμούνται τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους.
«Έλα, έλα, πού είσαι;» ψιθύριζε στα σκοτεινά. «Μα, έλα ντε!» επέμενε παραπονιάρικα και συνωμοτικά. Και τσουπ ένα τόσο δα γατάκι ξεφύτρωνε απ’ το πουθενά και μες στα σκοτάδια τρύπωνε στην κοιλιά που έφτιαχνε το γυρτό της σώμα. Η αλήθεια είναι πως της γυρνούσε λίγο τον κώλο του, τι τον γυρνούσε δηλαδή, ολόισια στα μούτρα της ερχόταν! Αλλά παράπονο δεν είχε στον κοινό τους ύπνο. Την ουρά την μάζευε, να μην την έχει στο πρόσωπο της και την ενοχλεί. Κολλούσε το γατί την πλάτη του στην κοιλιά της κι ένοιωθε κι αυτή όλη τη ζεστασιά των ζωντανών σωμάτων. Κρυφάκουγε την αναπνιά του γατιού, κράταγε για λίγο από χαρά τη δική της, περίμενε, ώσπου να μισογελάσει πονηρά στο γουργουρητό του. Δείγμα πως οι παλμοί, λέει, της καρδιάς τους συντονίστηκαν τώρα και ο θάνατος της μοναξιάς δεν έχει εξουσία. Που το ‘χε διαβασμένο αυτό, ποιος της το ‘χε πει, δεν την βάσταγε την μνήμη της.
Κι ύστερα με τις άκρες των δαχτύλων της χάιδευε απαλά το μικρό εκείνο κεφαλάκι που γουργούριζε ήσυχο κι ένοιωθε τα χέρια της ανάλαφρα και μαλακά σαν να τα είχε μόλις μπανιαρισμένα με τα κρεμοσάπουνα. Αυτό της έκανε μεγάλη εντύπωση. Δεν ήταν που χαδιάρικα μαλάκωνε το κεφαλάκι του γατιού! Ήταν που με τα χάδια της αλάφραιναν τα δικά της χέρια. Λες και η ίδια κάπως χάιδευε τον εαυτό της σαν παιδί. Παράξενα πράγματα.
Πως της το ‘χε πει να δεις εκείνος ο τρελογιατρός πριν χρόνια -«είναι το μικρό παιδί μέσα σας που έμεινε αχάιδευτο, κυρία μου». Ή κάπως έτσι. Και τι περίεργη ιδέα ετούτο «το μικρό παιδί μέσα σας». Κύριε ελέησον, εκείνη μια φορά γέννησε κι άλλο μικρό παιδί μέσα της δεν θυμάται. Κάθε φορά που σκέφτονταν αυτές τις κουβέντες του γιατρού προσπέρναγε αυτό το «που έμεινε αχάιδευτο» που της έτριψε κι αυτός στα μούτρα της. Τι κουβέντα είναι αυτή να την πεις, επιστήμονας άνθρωπος. Πονούνε οι λέξεις κύριε, ήθελε να του πει. Πονούνε και τα χάδια, επίσης! Αλλά δεν έβγαλε τσιμουδιά. Ντροπή τώρα, αμόρφωτη γυναίκα, να λέει εκείνη τέτοια πράγματα. Κι ας έλεγε το κορμί της ολόκληρο πως είχε δίκιο ο τρελογιατρός. «Αχάιδευτο παιδί υπήρξε, αχάιδευτη γυναίκα συνέχισε. Πως αλλιώς! Να μην κρυβόμαστε τώρα πια πίσω απ’ τα απαλά δάχτυλα μας», σκέφτηκε.
Κι αυτή η αγκαλιά του μικρού γατιού αυτό της υπενθύμιζε, αυτό την πονούσε, αυτό την γλύκαινε και αυτό το ίδιο την παρηγορούσε τέτοιες ώρες. Κακά τα ψέματα.
Τρόμαξε λίγο το γατί, λες και άκουσε τις σκέψεις της, έπαιξε την ουρά του μες στα μούτρα της, μέχρι να βολευτεί ξανά στην ησυχία της αγκαλιάς τους κι εκείνη ανησύχησε μην την πάρει ο ύπνος έτσι όπως κοιμάται βαριά και γυρίσει στον ύπνο της και το πλακώσει κι αυτό το έρμο. Ξέχασε νομίζεις τι πέρασε όταν ήταν παιδί κι ο κύρης της της πήρε δώρο εκείνο το πασχαλιάτικο κοτοπουλάκι! Παναγία μου! Η χαρά της δεν λέγεται. Δημοτικό πρέπει να πήγαινε ακόμη. Μα κι εκείνη τι το ‘θελε να πάει να κοιμηθεί αγκαλιά με το κοτοπουλάκι! Μανία με τις αγκαλιές από τότε. Παιδί ήτανε, τι να πεις, μ’ ακόμη την βαραίνει ετούτη η αμαρτία. Να γυρίσει μωρέ μες στον ύπνο της και να το πνίξει το κακόμοιρο! Μια αγκαλιά ήθελε και την πλήρωσε και τότε ακριβά. Μια βδομάδα έκλαιγε. Ας είναι τώρα στον παράδεισο των μικρών πασχαλιάτικων κοτόπουλων κι αυτό.
Την επόμενη μέρα πέθανε.
Ο γιός της πήγε και μάζεψε το γατί και το πέταξε έξω από το σπίτι. «Τι κάνεις, γαμώ τον Χριστό σου!» της έβρισε. «Θα βρωμίσεις γαμώ το σπίτι μου εδώ μέσα! Πόσες φορές πρέπει να στο πω να μην μαζεύεις εδώ τις κωλόγατες σου, κωλόγρια!».
Τσιμουδιά δεν έβγαλε.
Πονούνε οι λέξεις κύριε, ήθελε να του πει. Πονούνε και τα χάδια, επίσης! Αλλά δεν έβγαλε τσιμουδιά. Ντροπή τώρα, αμόρφωτη γυναίκα, να λέει εκείνη τέτοια πράγματα στο γιό της.
Την επόμενη μέρα πέθανε και σωματικά.
