Μια φωτογραφία με ένα σκύλο ράτσας rottweiler κάνει τον γύρω των media με τίτλο “Επίθεση σκύλου στη Λεμεσό – Διασωληνωμένος ο 8χρονος”. Πολλά τα σχόλια του κόσμου. Σωρός οι απορίες. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο αμέσως πάμε στα δυο βασικά, που είναι ο δήμος και που ήταν ο ιδιοκτήτης.
Εγώ σήμερα θα σας πω την δική μου αιματηρή κυριολεκτικά εμπειρία σε ένα ανάλογο συμβάν το οποίο ελπίζω να απαντήσει αρκετά από τα δικά σας ερωτήματα τόσο για την πολιτεία όσο και για την ίδια μας την μικρή κοινωνία της Κύπρου.
Επιτρέψτε μου να αρχίσω από το εξής, το σκυλί, rottweiler ή όχι, αδέσποτο ή οικόσιτο, δεν φέρει καμία ευθύνη. Ότι έκανε το έκανε από ένστικτο ακόμη και όταν πρόκειται για ένα παιδί.
Το 2009, 31 Μαΐου ένας μεγαλόσωμος σκύλος ράτσας rottweiler τον οποίο έπαιρνε βόλτα ο ιδιοκτήτης του στη γειτονιά μας, περνώντας έξω από τα κάγκελα του σπιτιού μας μυρίστηκε το μικρό μου σκυλάκι, ένα Pomeranian mix, το πλησίασε και ξεκίνησε να το τρώει. Ο ιδιοκτήτης του σκύλου να το κρατά από το λουρί και να στέκετε και να παρακολουθεί ατάραχος.
Ακούσαμε τα κλάματα του σκύλου και έτρεξα μπροστά στην αυλή να δω τι συμβαίνει. Τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που αντίκρισα. Ο τύπος ξαφνιασμένος μόνο από το γεγονός της άξαφνης εμφάνισης μου. Του φώναζα. «Τι έκαμες; Εκατάλαβες τι έκαμες;». Αυτός πλέον σαστισμένος κοίταζε μια το σκύλο του, μια εμένα. Όταν είδα την κάτασπρη μαρμάρινη αυλή μας γεμάτη αίματα αρνήθηκα να κοιτάξω το δικό μου σκυλάκι το οποίο δεν πέθανε αλλά έτρεχε πάνω κάτω, χωρίς πρόσωπο, κλαίγοντας.
Μου είπε συγνώμη και έφυγε.
Η μικρή μου αδερφή 9 χρονών τότε είδε το σκυλάκι μας σε εκείνη την κατάσταση και έπαθε σοκ. Το ίδιο και οι γονείς μου. Το σκυλάκι το τύλιξε ο πατέρας μου σε μια μεγάλη πετσέτα και έσπευσε στον κτηνίατρο.
Ο Πίκο μας δεν σώθηκε. Με ένα ενέσιμο θάνατο ησύχασε. Σώθηκαν όμως τα παιδιά της γειτόνισσας που στο άκουσμα του Πίκο να κλαίει ήθελαν να έρθουν να δουν τι γίνετε. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να συμβεί.
Η μητέρα μου κατάγγειλε στην αστυνομία την ίδια κιόλας ώρα το περιστατικό. Ο τύπος ζούσε 2 τετράγωνα πίσω από εμάς. Εγώ, όπως και όλα τα παιδιά της γειτονιάς, περνούσαμε από το σπίτι του κάθε μέρα στη διαδρομή προς το σχολείο. Εννοείτε πως η αστυνομία δεν έλαβε την μητέρα μου σοβαρά. Την ρώτησαν αν βγάλαμε βίντεο ή αν είχαμε φωτογραφία του σκύλου μας στην κατάσταση που ήταν μετά την επίθεση. Όταν δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει ο ένας της είπε, «Εν τζαι εν πλάσμα που ήταν».
Μετά από έλεγχο στο σπίτι του ιδιοκτήτη του σκύλου, ο οποίος διέμενε με την μητέρα του η οποία αρνήθηκε την ύπαρξη του σκύλου, η αστυνομία έμαθε ποιος ήταν. Μας ενημέρωσαν πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι και πως ο σκύλος έχει πλέον μεταφερθεί κάπου στο Κολόσσι.
Η συμβουλή τους ήταν να μην κάνουμε το οτιδήποτε και να το αφήσουμε γιατί είναι άνθρωπος της νύχτας. Μετέπειτα μάθαμε ότι εκπαίδευε τον rottweiler σε χωράφια να επιτίθεται και να τρώει κουτάβια και μικρά σκυλιά ούτως ώστε να μπορεί να τον έχει σκύλο-φύλακα.
Από το τότε ως σήμερα τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Μάλλον ούτε πρόκειται. Αιώνια απαισιόδοξη. Ελπίζω μόνο το 8χρονο παιδάκι να είναι καλά.