Γράφει ο Δήμος Ιωακείμ
Δεκέμβριος 1997. Εννιά χρονών. Τσίρειο Στάδιο Λεμεσού. Αθλητική Ένωση Λεμεσού εναντίον Αναγέννηση Δερύνειας. Τα πρώτα μου βήματα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Για την ομάδα μου. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Το πρώτο γήπεδο είναι όπως τον πρώτο έρωτα. Σε σημαδεύει για πάντα. Σε σφραγίζει ανεξίτηλα. Μικροί το αντικρίζαμε με δέος, αργότερα με σεβασμό, πλέον το αποχαιρετούμε με αγάπη.
Οι πορείες προς το γήπεδο στην νότια πλευρά, η υπόγεια διάβαση στη βόρεια πλευρά, τα «δεύτερα» στα βοηθητικά, η αναμονή στα εκδοτήρια, το ανέβασμα με βάδην, η κράτηση θέσεων με κασκόλ, ο ήλιος μέσα στα μάτια, οι «στύλλοι» που πάντα κάτι έκοβαν, η ανακοίνωση εντεκάδων και οι καλτ διαφημίσεις από τα μεγάφωνα, η ηδονική προσμονή (με σύνθημα σύσσωμοι) για να ανέβουν οι παίχτες από την καταπακτή, η ευχάριστη αναμονή του τελετουργικού εισόδου από τον σύνδεσμο, η ασταμάτητη «Θύρα 3» ανεξαρτήτως έκβασης του αγώνα, ο Κοσιάρης που δημόσια δήλωνε θαυμασμό, οι χαρακτηριστικές στεντόρειες φωνές, οι αγκαλιές με άγνωστους διπλανούς σε γκολ, το σπρωξίδι στις καντίνες για «μιαν φυστούτζια και έναν σπαστόν», η μυρωδιά του καπνογόνου, ο ήχος του τύμπανου, η κοινωνικοποίηση της ανάπαυλας, η γλυκιά επιστροφή μετά την ξενιτιά, οι βιαστικοί φευγάτοι του παρά 5, τα βαν σάντουιτς έξω, οι γραφικοί τύποι, ο Τάσος Ζήνωνος που έβλεπε με την ψυχή, η ιστορική «φωτοβολίδα» του Παύλου Σάββα, ο «Γιόζεφ Σέμποκ οε οε οε» που κάρφωνε, έβγαζε φανέλα, πηδούσε τις ταμπέλες και προσκυνούσε την Θύρα, οι οργανωτές που δεν έβλεπαν παιχνίδι ούτε λεπτό, οι επευφημίες, οι αποδοκιμασίες, οι εμψυχωτές, οι μουρμούρηδές, οι πιστοί, οι πανηγυρτζήδες και τέλος πάντων κάθε τι μοναδικό στον κόσμο αυτό.
Στο Τσίρειο ζήσαμε πολλά. Πολλές χαρές αλλά περισσότερες λύπες. Πρωτάθλημα λύτρωσης αλλά και διαβάθμιση μαχαιριά. Φιέστα Πρωταθλήματος αλλά και πέτρινα χρόνια. Επικές νίκες, προκρίσεις αλλά και χαμένους τελικούς (πρωτάθλημα και κύπελλο) τραγωδίες. Ομάδα που έπαιζε μπαλάρα αλλά και ομάδα που ξεπουλήθηκε. Γιορτινές ιαχές αλλά και αποδοκιμασίες-επεισόδια. Παίχτες αρτίστες αλλά και μίζες/άμπαλους. Αγαπημένοι αλλά και «προδότες». Προπονητές «καθηγητές» αλλά σχεδόν πάντα με άσχημο τέλος. Παράγοντες αποδεκτοί αλλά και ουρανοκατέβατοι-απατεώνες. Γεμάτες χρονιές αλλά και η τετράχρονη αποχή της κάρτας. Γέλια αλλά και δάκρυα. Ήλιος αλλά και βροχή. Πάντα εκεί όμως, στα ιερά τσιμέντα. Που δονούνταν στο «Ισόβια». Ο κόσμος της ΑΕΛ πάντα εκεί, πιστός, ανυπότακτος, περήφανος, αδέσμευτος.
Ένα γήπεδο, μια μικρή κοινωνία, μικρογραφία της Λεμεσού. Μια κερκίδα που αποδέχεται τους πάντες, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χώρας ή πολιτικής ιδεολογίας. Μια κερκίδα που μεγάλωσε και γαλούχησε γενιές και γενιές, με τα ΑΕΛίστικα ιδεώδη. Το κάτω διάζωμα παρείχε άσυλο σε όλους όσους τους αδίκησε η ζωή και επιζητούσαν να διαμαρτυρηθούν για «..τα αφεντικά δεξιά και αριστερά..», για το κατεστημένο και το σύστημα. Μια φωνή κοινωνικής αντίστασης και αντίδρασης, μέσα από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Ο ΑΕΛισμός που κέρδιζε οπαδούς από την κερκίδα αντί από τους τίτλους.
Δεκέμβριος 2022. Είκοσι πέντε χρόνια μετά. Τέλος εποχής. Μπαίνουμε στο νέο γήπεδο «υπεραγορά», ως «φιλοξενούμενοι». Σε συνθήκες μοντέρνου ποδοσφαίρου. Γηπεδάρα λογικά, δεν αντιλέγω αλλά καινούργιο. Ξένο, προς το παρόν. Το Τσίρειο θα κουβαλά ψυχή. Την ψυχή μας. Τις αναμνήσεις μας. Την τελευταία ΑΕΛ που έπαιζαν ΑΕΛίστες. Τα τελευταία χρόνια του ρομαντικού -μη εμπορευματοποιημένου- Κυπριακού ποδοσφαίρου. Εικόνες, ήχους, μυρωδιές, ιστορίες, συναισθήματα. Αντίο Ανατολική Τσιρείου. «ΑΕΛ ολέ, ολέ ολέ ολέ ολέο!».
