Ο υπουργός εξωτερικών, Ιωάννης Κασουλίδης, ομολόγησε το αυτονόητο για τον EastMed: Πάντοτε αποτελούσε εργαλείο πρόκλησης προβλημάτων η κατασκευή του αγωγού και πλέον απομένει η επιβεβαίωση ότι το συγκεκριμένο έργο είναι οικονομικά μη βιώσιμο. Ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, άδειασε τον υπουργό του κάνοντας λόγo για «προσωπικές» απόψεις του υπουργού του. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί τις αλήθειές στα όσα είπε ο υπουργός εξωτερικών και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε για να τις δούμε, είναι απλά να «κοιτάξουμε πάνω» ή στη δική μας περίπτωση βόρεια. Είναι η Τουρκία που καταπλάκωσε τον αγωγό αερίου.
Αν στο «Don’t look up», σε σκηνοθεσία Adam McKay, με τους Leonardo DiCaprio και Jennifer Lawrence, ένας τεράστιος κομήτης κατευθύνεται προς τη Γη οι αντιδράσεις που αντιμετωπίζουν δεν είναι, ακριβώς, οι αναμενόμενες, στην περίπτωση της σχέσης μας με την Τουρκία, από 1960 και μετά, οι αντιδράσεις μας δεν διαφέρουν δραματικά. Αν στην ταινία αρνούνται την ύπαρξη του κομήτη, αν σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν αρνητές της περιβαλλοντικής καταστροφής, σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, φαίνεται πως αρνούμαστε να διαχειριστούμε την εισβολή και κατοχή της χώρας μας και την υποχρεωτική γειτνίαση μας με την Τουρκία. Ναι, καταλαβαίνω πως είναι δυσάρεστο να κάνουμε τέτοιες παραδοχές, αλλά η εμπειρία του 1974, αν μας δίδαξε κάτι είναι πως καλύτερα να βλέπουμε τη πικρή αλήθεια και τραγική γεωγραφία στα μάτια, παρά να βάζουμε το «κεφάλι» μας στην άμμο και να προσποιούμαστε πως η Τουρκία είναι όσο κοντά μας είναι η Ιαπωνία και ο Καναδάς.
Μπορεί στη Λεμεσό να μην βλέπουν συχνά την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο, μπορεί στη Λευκωσία να μην προκαλεί καμιά εντύπωση όταν πέφτεις σε αδιέξοδο στο τέλος του δρόμο, αλλά η Τουρκία είναι εδώ. Και δεν είναι μόνο οι εκτοπισμένοι, όσοι έχουν μνήμες και περιουσίες στα κατεχόμενα που υποφέρουν. Όλοι είμαστε όμηροι αυτής της ιστορίας. Πρόκειται για ένα «κομήτη» που έπεσε ήδη στο κεφάλι μας και που απειλεί να ξαναπέσει. Είναι τέτοια τα μεγέθη που μας χωρίζουν, που μπορεί και να μην μπλοφάρει όταν λέει πως μόνο με δική της αποδοχή θα προχωρήσουν η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην Κύπρο. Το να σχεδιάζουμε EastMed, μπορεί να μας χαϊδεύει τα αυτιά, μπορεί να δίνει τη ψευδαίσθηση πως μπορούμε κάνουμε τους δικούς μας σχεδιασμούς αγνοώντας τους γεωπολιτικούς κινδύνους, αλλά η πραγματικότητα είναι πως μόνο μέσα από συνεργασίες και λύσεις μπορούμε να πάμε μπροστά.
Αν στην περίπτωση της ταινίας, το μόνο που μπορούσε να αποτρέψει την καταστροφή ήταν να χτυπηθεί ο κομήτης με πυρηνικά όπλα, στη δική μας περίπτωση, μόνο με συμφωνημένη λύση μπορούμε να ξεφύγουμε από τα χτυπήματα. Ο Ιωάννης Κασουλίδης, το γνωρίζει και είναι αρκετά σοφός, για να μην είναι αυτός που θα φορτωθεί τον «κομήτη» Τουρκία, που πέφτει και στο φυσικό αέριο, πότε διακόπτοντας γεωτρήσεις και τώρα τον αγωγό EastMed. Όσοι κοιτούσαν πάνω, τον έβλεπαν να έρχεται εδώ και χρόνια. Από την κατάρρευση των συνομιλιών το 2017, τον έβλεπαν και με γυμνό το μάτι. Το είδαμε και το καλοκαίρι του 2020 μέσα σε πολεμικά πλοία. Ελπίζω στη δική μας περίπτωση να μην είναι η απληστία που μας εμποδίζει να αντιδράσουμε και να πάμε για λύση. Ελπίζω στη δική μας περίπτωση, να μην υπάρχει τζετ διαφυγής για την πολιτικοοικονομική ελίτ, αν ο «κομήτης» πέσει και εκτός φυσικού αερίου. Και ναι, θα συμφωνήσω πως είναι λυπηρό ένα τόσο σοβαρό θέμα επιβίωσης, να γίνεται προσπάθεια να υποβιβαστεί σε μια ακόμη πολιτική αντιπαράθεση και να ενταχθεί μέσα στο παράλογο προεκλογικό σκηνικό. Δεν είναι όλα που ερμηνεύονται μέσα από την προεκλογική λογική.