Κλασικό κομμάτι των “The Clash” και καίριο ερώτημα κάθε τελειόφοιτου μαθητή. Τελειώνει το σχολείο και κανένας δεν θα σου πει πραγματικά πως έχουν τα πράγματα. Για κάποιους, ναι, τα φοιτητικά χρόνια κυλούν ρόδινα και ιδανικά, όπως κάθε αμερικανική college ταινία. Μετακομίζεις στις εστίες, βρίσκεις μια part-time δουλειά, παρτάρεις, διαβάζεις με φίλους στην βιβλιοθήκη και λοιπά.
Αγαπημένοι μου φοιτητές, το tag line “αυτά είναι τα ωραιότερα χρόνια της ζωής σου” δεν θα σας πω πως δεν ισχύει. Απλά θα είναι μια διαφορετική εμπειρία για τον καθένα. Κάποιοι θα αφοσιωθείτε ευλαβικά στα διαβάσματά σας με το μεγαλύτερο σας πρόβλημα να είναι οι εξεταστική που παραμονεύει. Κάποιο άλλοι θα έχετε τα διαβάσματα και μια δουλειά να κρατήσετε για να στηρίξετε τον εαυτό σας οικονομικά.
Δυστυχώς όμως και οι δύο κατηγορίες θα έρθουν αντιμέτωποι με το κεφάλαιο της διαμονής. Αν μείνεις στη χώρα σου, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την Κύπρο, θα αναγκαστείς να μείνεις στο πατρικό σου. Δεν είναι θεωρία. Ούτε εικασία, ούτε κακία. Αυτή την πραγματικότητα έχετε να αντιμετωπίσετε φοιτητούδια μου.
Διπλάσιες από τον αριθμό των ίδιων των εστιών οι αιτήσεις ανακοίνωσε το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς για τους φοιτητές του ΤΕΠΑΚ με το “Φιλοξένησε ένα φοιτητή”. Ξέρω που βρίσκετε ο νους σας. Αμφιταλαντεύεστε. Εκεί που λες θα φύγω από το σπίτι μου να ζήσω κάτι αλλιώτικο έρχεσαι στο δίλημμα, τσεκούρι ή μαχαίρι; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Ε, όχι ρε φίλε!
Άδικο. Το ξέρω. Το έχω νιώσει. Βοήθεια από μέριμνες των πανεπιστημίων κτλ μη το δέσετε σχοινί κορδόνι ότι θα υπάρξει.
Εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ την υπεύθυνη των εστιών στο δικό μου πανεπιστήμιο όταν σαν παιδί και εγώ, φρέσκο πρωτοετής φοιτητάκι πήγα να τους ρωτήσω τι να κάνω αφού δεν μου έδωσαν εστία και δεν υπήρχε ούτε παγκάκι για να ενοικιάσω. Η απάντηση να μου βάλει τις φωνές, “ άμα θέλεις πραγματικά να σπουδάσεις θα πιάνεις το λεωφορείο από την πόλη σου και θα έρχεσαι”. Λες και την σκότωσα. Θα την χαρακτήριζα ανάλογα αλλά δεν…
Έκανα λοιπόν το Λεμεσός-Λευκωσία καθημερινά για χρόνια με λεωφορείο. Όσοι δεν έχετε την εμπειρία του λεωφορείου στην νήσο Κύπρο, “ o Θεός να μεν σας το δείξει”. Που θέλω να καταλήξω; Να είσαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. Τα απρόσμενα, τα αδιανόητα, τα απαράδεκτα και τα εξωφρενικά. Μπορεί να μην ζήσετε το αμέρικαν ντριμ και να ζείτε κάπου μόνοι ή με φίλους ή απλά συγκάτοικους. Πιθανόν οι συγκάτοικοί σας να παραμείνουν οι γονείς σας και η οικογένειά σας ή στην περίπτωση του ΤΕΠΑΚ μια οικογένεια αγνώστων. (Μόνο στη σκέψη παθαίνω anxiety attack. Γιατί ασπούμε;!)
Ιδανικό δεν είναι κανένα από τα σενάρια που σας έχουν αφήσει ΑΛΛΑ αυτό δεν γίνετε να το καταστήσετε καθοριστικό.