του Αλέξη Παπαδόπουλου
Την Κυριακή που μας πέρασε, αυτοκίνητο παρέσυρε γυναίκα που διασταύρωνε τον παραλιακό δρόμο για να πάει στη θάλασσα, η σύγκρουση ήταν βίαιη και η γυναίκα τραυματίστηκε σοβαρά. Εύχομαι να τα καταφέρει.
Έμμεσα θύματα ήταν οι μάρτυρες του ατυχήματος που ταράχτηκαν, κάποιοι αντιμετώπισαν μετατραυματικό σοκ. Η αγωνία που ένοιωσαν απερίγραπτη βλέποντας την γυναίκα στο έδαφος. Κι αν ήταν εκεί παιδιά; Ο οδηγός που άθελα του προξένησε το ατύχημα, δεν θέλω να φανταστώ πως νοιώθει. Η οικογένεια και οι φίλοι του θύματος που ενημερώθηκαν από την αστυνομία για το συμβάν;
Αυτή είναι μια περίπτωση από τις εκατοντάδες κάθε χρόνο που η πόλη μας γίνεται το θέατρο τραγωδίας μικρής ή μεγάλης και σημαδεύονται ζωές ανθρώπων, πολύ περισσότερων από όσες φανταζόμαστε. Δεν γίνεται να συνεχίσει έτσι για πάντα, αλλά κανένας δεν κάνει τίποτα γι αυτό. Ούτε κανένας μιλά γι αυτό.
Η γυναίκα ήθελε να πάει στη θάλασσα. Γι αυτήν θα υπάρχει μια ζωή πριν από το ατύχημα και μια ζωή μετά από αυτό.
Υποχρεωτικά οποίος θέλει να πάει στη θάλασσα πρέπει να διασταυρώσει ένα δρόμο με τέσσερεις λωρίδες κίνησης αυτοκινήτων και πολύ σπάνιες διαβάσεις. Μάλιστα λόγω του ότι η νησίδα προστατεύει τα αυτοκίνητα από τα άλλα που κινούνται στο αντίθετο ρεύμα, οι οδηγοί τους μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητα, νομίζουν ότι μπορούν να ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο, χαλαρά.
Είναι το μεγαλύτερο πολεοδομικό έγκλημα που έγινε ποτέ στη Λεμεσό. Ένας αστικός αυτοκινητόδρομος που λειτουργεί σαν όριο ανάμεσα στην πόλη και τον βασικό της πλούτο, τον ατελείωτο δημόσιο της χώρο που είναι η θάλασσα. Το βασικό της σημείο αναφοράς.
Όταν λέμε όριο, αυτό δεν ειναι απλά συμβολικό ή οπτικό, αλλά τόσο πραγματικό που μπορεί και να σκοτώσει.
Όλοι λέμε ότι πρέπει να αλλάξουμε οδική συμπεριφορά και να αποκτήσουμε «νοοτροπία».
Δεν πρέπει πρώτα την νοοτροπία να την εφαρμόσει η πόλη; Η πόλη πότε θα αποκτήσει την υποδομή που να μην προκαλεί τους σκοτωμούς; Ποιος είναι υπεύθυνος για να οργανώσει την συνύπαρξη των διαφόρων δικτύων σε μια πόλη;; Η νοοτροπία των οδηγών; Είναι η «νοοτροπία των οδηγών» κάτι σαν το αόρατο χέρι της αγοράς που ρυθμίζει ποιος θα επιβιώσει σήμερα;
Δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό και δεν βλέπω να παίρνονται στα σοβαρά οι επικίνδυνες δυσλειτουργίες του παραλιακού αυτοκινητοδρόμου. Κυκλοφοριακά, δεν ειναι βιώσιμο το μοντέλο διότι με τους ρυθμούς που έχει πάρει η ανάπτυξη κατά μήπως των 10+ χιλιομέτρων του παραλιακού σύντομα θα είναι ανεπαρκής για τα αυτοκίνητα, θα συζητάμε τότε για πολυεπίπεδες γέφυρες; Είναι γνωστό ότι όσο χώρο δώσεις στο αυτοκίνητο ποτέ δεν θα είναι αρκετός.
Επείγει να εφαρμοστεί ένα συνολικό βιώσιμο μοντέλο κινητικότητας που να δίνει μεγάλο βάρος στα ΜΜΜ. Που να κατανέμει ισότιμα και λογικά τις μετακινήσεις, που να εφαρμόσει μια νέα νοοτροπία, που δεν θέλει πια το αυτοκίνητο βασιλιά στην πόλη. Που να παρέχει ασφάλεια στους πεζούς αλλά και στους ποδηλάτες. Που να ενισχύει την ποιότητα του δημοσίου χώρου και να μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε ανέμελα, χωρίς να θέτουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο.
