«Μα εκατό λίρες γιε μου; Εν έχω έτσι λεφτά!». Τούτη ήταν η πρώτη κουβέντα που άκουσα σήμερα όταν εστάθηκα στη γραμμή για να διευθετήσω τα χρέη μου στα κεντρικά της ΑΗΚ. «Μα εκατό λίρες γιε μου;», επανέλαβε η φωνή. Ένας αποκαμωμένος άντρας, πέραν των 80 ετών, εποβαρούσε πάνω στον πάγκο και έβλεπε τον υπάλληλο στα μάτια καθώς επανέλαβε για τρίτη φορά «Μα εκατό λίρες; Για ένα air condition;».
Ο υπάλληλος είχε ήδη εγκαταλείψει την προσπάθεια να εξηγήσει στον κύριο ότι η συζήτηση γινόταν για ευρώ και όχι για λίρες. Ούτως ή άλλως το νόημα ήταν αλλού. Ο άθρωπος απέναντί του προφανώς βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Και ο ίδιος ο υπάλληλος απέναντί του βρισκόταν σε μια άλλη δύσκολη θέση, αυτήν που του επέβαλλε να εισπράξει τα λεφτά που ο 80χρονος μάλλον δεν διέθετε. Μηχανικά πίσω από τον υπολογιστή του καμώταν πως πληκτρολογούσε καθώς ψέλλιζε, «Μα κύριε Κ., εν μπορώ να κάμω κάτι εγώ. Πρέπει να πληρώσετε…».
Ο κύριος Κ. επέμενε πως κάποιο λάθος πρέπει να έγινε, να το βρουν, γιατί θα έχανε το λεωφορείο για τον συνοικισμό αν καθυστερούσε. Εφορούσε χακί τρικό όπως τζείνα που εφορούσαμε στο στρατό και μπλε φόρμα όπως τζείνες που εφορούσαμε στο δημοτικό στη γυμναστική και παπούτσια που κάποτε ήταν μαύρα, αλλά σήμερα ήταν γκρίζα που την πολλή χρήση και σχεδόν χωρίς σόλα. Δίπλα του είχε αποθέσει ένα μεταλλικό μπαστούνι με τετραπλή αγιωμένη βάση. Στην αρχή μιλούσε στον τόνο που μιλά ένα άθρωπος που εν ακούει πολλά καλά, αλλά με κάθε επανάληψη της απορίας ανέβαινε κ ένα τόνο.
Η υπεύθυνη ήρθε να βοηθήσει. «Μα εκατό λίρες αγάπη μου καλή; Για ένα air condition;». Με ευγένεια και επαγγελματισμό η κυρία του εξήγησε πως φαίνεται ξεκάθαρα η κατανάλωση που είχε κάμει κατά την περασμένη διμηνία και έπρεπε να την πληρώσει. «Μα πάντα την ίδια κατανάλωση κάμνω! Πώς γίνεται να μου ήρτε διπλάσιο το ρεύμα; Εν έχω έτσι λεφτά αγάπη μου!» Η κυρία με τον ίδιο τρόπο του εξήγησε πως φαίνεται πως ανάβει το κλιματιστικό καθημερινά και πως μάλλον είναι παλιό και χρειάζεται συντήρηση. «Μα εν έχω λεφτά μάνα μου. Τζαι ρυώ τη νύχτα! Είμαι μόνος μου τέσσερα χρόνια μάνα μου. Πέφτω που τες εφτά για να μεν ρυώ!».
Εβυθίστηκα για λίγο στα χαρτιά μου, παραπάνω για να μεν σκέφτουμαι. Ήθελα πάρα πολλά να πω του κυρίου Κ. για τον ρόλο που παίζει η ανατίμηση του πετρελαίου στην τιμή του ρεύματος, τον ρόλο των ρύπων που συνεχίζουμε να εκπέμπουμε, τον ρόλο της σχεδόν αποκλειστικής ενεργειακής μας εξάρτησης από εισαγόμενο πετρέλαιο, το ρόλο των επίμονων επενδύσεων στο πολιτικό παιχνίδι του Eastmed και της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών στο γενικό κόστος ζωής. Ταυτόχρονα όμως, άνεργος, με μέρος των τελευταίων μου λεφτών έτοιμα να φκουν που την πούγκα μου και κλειστά εισιτήρια χωρίς επιστροφή για Γερμανία, είχα άλλα πάνω στη κελλέ μου. Τί θα άλλασε αν επένδυα όση περισσότερη προσπάθεια εμπορούσα για να εξηγήσω την κατάσταση στον κύριο Κ.;
«Τούτα εν τα τελευταία μου λεφτά». Είχε για μερικά δευτερόλεπτα το χέρι του πάνω στον πάγκο πάνω που 1-2 χαρτονομίσματα. Μόλις τα απελευθέρωσε άρπαξε το μπαστούνι του και εξεκίνησε να φύει. «Εν έχω άλλα λεφτά. Εν να δω τι εν να κάμω. Μα εκατό λίρες; Αφού εν κρυάδα! Τζαι αφού την ίδια ώρα το ανάφκω το air condition…», απομακρύνθηκε παραμιλώντας. Ο υπάλληλος χωρίς πολλή προσπάθεια έφτασεν τον για να του δώσει την απόδειξη. Μερικά δευτερόλεπτα μετά ο κύριος Κ. εξηγούσε φωνακτά την κατάσταση στον θυρωρό.
Εν ξέρω τι σύνταξη πιάνει ο κύριος Κ. Ξέρω πως ο μήνας είχε τρεις (03/02), στο κέντρο της Λευκωσίας εχιόνισε για 5 λεπτά έστω και ένας 80χρονος άφησε τα τελευταία του χρήματα στον πάγκο της ΑΗΚ. Άθελα μου εθυμήθηκα ειδήσεις για πλάσματα που πεθάναν που υποθερμία ή αναθυμιάσεις από γκαζάκια και φουκούες. Εθυμήθηκα τον διάσημο φωτογράφο που επέθανε σε ένα πεζοδρόμιο του Παρισιού που υποθερμία και ξαφνικά ο κόσμος εσιοκαρίστηκε. Να προσέχετε τους δικούς σας, παππούδες και γονείς. Να μεν τους αφήνετε να κρυώνουν, ούτε να παραμιλούν μόνοι τους μες το δρόμο. Κάμετε τους μιαν αγκαλιά να βράσουν. Τζαι κάμετε καλύτερους τζαιρούς για να μεν ξαναρυάσει κανένας ποτέ…
*Ειδικός Πολιτικής Επικοινωνίας