«Ναι μαμά, έφτασα»… Πόσες και πόσες φορές δεν απαντήσαμε σε αυτό το τηλεφώνημα με βαριεστημένο ύφος με αυτές τις απλές τις τρεις λέξεις; Πόσες και πόσες φορές ήμασταν με τη παρέα μας και έπρεπε να απαντήσουμε γιατί αλλιώς η μάνα μας θα έμενε άυπνη μέχρι να ακούσει αυτές τις τρεις λέξεις.
Και σκέφτομαι εδώ και τρια 24ωρα πως οι μανάδες δεκάδων παιδιών, δεν θα ακούσουν ξανά αυτή τη φράση. «Μαμά έφτασα, είμαι καλά, τα λέμε», και δεν τα είπαν και δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους αυτά τα παιδιά. Προορισμός τους η αγκαλιά της μάνας τους, το καλωσόρισμα και το ζεστό φαί… Και ντρέπομαι…
Ντρέπομαι εγώ, διότι αυτοί που πρέπει δεν ντρέπονται και εδώ και τρεις ημέρες βγαίνουν να δικαιολογήσουν το έγκλημα τους. Ντρέπομαι, ντρέπεσαι, ντρεπόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες που από την ώρα που μάθαμε για τη τραγωδία αυτή, ξέρουμε…
Ξέρουμε ότι δεν μπορεί να φταίει ένας άνθρωπος μόνο για ότι έγινε. Ξέρουμε εμείς -οι άσχετοι- ότι δεν έγινε κάτι τυχαία. Ήταν ένα έγκλημα. Ήταν πολλά τα λάθη. Πολλές είναι και οι ευθύνες. «Θα αποδοθούν οι ευθύνες στην ώρα τους»…
Αυτό μας λένε εδώ και τρία 24ωρα… Και δεν μας λένε πότε θα είναι αυτή η ώρα. «Να σεβαστούμε το πένθος των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους», λένε και κανένας δεν λέει ότι αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι, δεν πέθαναν απλά σε ένα ατύχημα…
Ατύχημα θα ήταν αν ήταν σε αμάξι και τους έκοβε το δρόμο κάποιος, μα και πάλι θα υπήρχε ευθύνη. Τώρα μιλάμε για έγκλημα. Ένα έγκλημα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε.
«Μαμά έφτασα. Δεν έφτασα στην αγκαλιά σου. Είμαι μακρυά μαμά, αλλά σας βλέπω. Συγνώμη μαμά που πονάς, δεν ήθελα να πονάς. Μαμά να προσέχετε, να τρώτε, να γελάσετε ξανά μαμά και θα σας βλέπω από ψηλά. Τόσα χρόνια μαμά αυτά έλεγες σε εμένα. Σήμερα από ψηλά, θα σου πω τα ίδια. Θα σου πω συγνώμη για όσα ΒΙΩΝΕΤΕ , που σας πλήγωσα… Μαμά σας αγαπώ. Μαμά, συγνώμη»…
Αυτά, τα πιο πάνω λόγια διαβάζω παντού εδώ και τρία 24ωρα και σκέφτομαι πως κάποια παιδιά δεν έφτασαν… Έφυγαν και έφυγαν για πάντα. Να αγαπάτε τους γονείς σας. Να τους λέτε ένα «έφτασα μαμά»… Να ζείτε… Να ζούμε κάθε στιγμή και να φωνάζουμε…
Να φωνάζουμε δυνατά, να μιλάμε, να ζητάμε δικαίωση για τις ψυχές των αγγέλων που τόσο άδικα έφυγαν… Αυτή τη φορά ας μην σωπάσουμε. Όχι ΚΑΙ αυτή τη φορά γαμώτο…