Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
ΑΡΧΙΚΗΣΤΗΛΕΣΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΑΜισός αιώνας περιπαίξιμο!

Μισός αιώνας περιπαίξιμο!

Τούτα ούλλα εν είχα προσωπικά σκοπό να τα γράψω, αλλά έχω την ελπίδα ότι ίσως τούτοι ούλλοι που μας κρίνουν, θα δοκιμάσουν έστω τζαι σήμερα, να μπουν για μια φορά στη θέση μας.

Προσωπικά δεν είχα σκοπό να γράψω που τούτη τη στήλη για το κυπριακό, αφού η απογοήτευση μου τα τελευταία χρόνια κατάφερε να με καταβάλει τζαι να χάσω κάθε ελπίδα. Ωστόσο επειδή της τελευταίες ημέρες, πρώτα εξ αφορμής της επετείου του «ΟΧΙ» το 2004 τζαι μετά λόγω της είδησης για τη πώληση περιουσιών στο Βαρώσι, νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους, ξεκινώντας πρώτα και κύριο από τις ευθύνες του εκτοπισμένου, δηλαδή όλων εμάς που μεγαλώσαμε στους συνοικισμούς τζαι τα τσαττίρκα οι πιο μεγάλοι, τζαι εξηγώ…

Που το 1974 επί Μακαρίου, ως τζαι το 2017, είχαμε πολλές ευκαιρίες να λύσουμε το κυπριακό, αλλά για κάποιον λόγο πέρασε το μήνυμα στους πολιτικούς ότι τζαι να μεν λυθεί, εν θα βρεθεί κανένας να διαμαρτυρηθεί. Τζαι εν γεγονός τούτο. Που το 1974, οι εκάστοτε κυβερνήσεις αφήσαν να διαιωνισθεί η κατάσταση τζαι να περάσουν το μήνυμα ότι το στάτους κβο εν τούτο που υπάρχει σήμερα. Εμείς ποδά, τζείνοι ποτζεί τζαι κανένας εν πειράζει κανένα. Μέσα σε τούτα τα 49 χρόνια ωστόσο υπήρξαν περιπτώσεις που έδειχναν ξεκάθαρα που βαδίζει το κυπριακό τζαι ότι αν δε το λύσουμε σύντομα, περιμένουν μας δύσκολες μέρες.

Προσωπικά θυμούμαι κάθε 29 Αυγούστου στο ξωκκλήσι του Αγίου Αλεξάνδρου που γινόταν ο εσπερινός τζαι η εκδήλωση για τους αγνοουμένους, να έρχονται πολιτικοί, ενίοτε τζαι οι ίδιοι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας τζαι να πουλούν ελπίδα για λύση στον εκτοπισμένο κόσμο τζαι να του λαλούν ότι εν σταματούν οι προσπάθειες για ανεύρεση όλων των αγνοουμένων. Παρεμπιπτόντως να πούμε σε τούτο το σημείο, ότι άλλο ένα μεγάλο σκάνδαλο, ίσως το πιο μεγάλο, είναι που γνώριζαν για συγκεκριμένους αγνοούμενους ότι ήταν νεκροί, τζαι περιπαίζαν τις οικογένειες, αλλά τούτον εν ένα άλλο θέμα… Εν πάση περιπτώσει…

49 χρόνια μετά, οι περισσότεροι εκτοπισθέντες πέθαναν τζαι ζουν τα παιθκιά τους, ενώ αρκετοί είχαν μεταναστεύσει όταν κατάφεραν να μαζέψουν κάποια λεφτά σε άλλες χώρες τζαι ηπείρους για μια καλύτερη ζωή.

49 χρόνια λοιπόν μετά, δηλαδή μισός αιώνας, ο εκτοπισμένος κόσμος ανέχεται που κάτι πολιτικούς που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τολμούσαν να περάσουν τη πόρτα της Βουλής, να μας διαχωρίζουν σε πατριώτες τζαι προδότες, είτε επειδή πάμε κατεχόμενα στα σπίτια ΜΑΣ, είτε γιατί κάποιοι αποφάσισαν να πουλήσουν περιουσίες που ποτζεί για διαφόρους λόγους, ή γιατί πολύ απλά αναγνωρίζουν το περιπαίξιμο τζαι ότι δεν υπάρχει ούτε λύση αλλά τζαι καμιά αποζημίωση για όσα χάσαμε τότε.

Είμαι σχεδόν 30 χρονών, τζαι θυμούμαι σαν χτες τη περίοδο 2003-04 που δημοσιογράφοι ρωτούσαν τον κόσμο που θα πήγαινε να δει το σπίτι του πρώτη φορά, «μα εννα πάτε ποτζεί;»

Μα ποιον εν τζείνο το ποτζεί; Τα σπίθκια μας; Οι γειτονιές των γονιών τζαι των παππούδων μας; Οι αυλές τους; Οι εκκλησιές μας τζαι τα μνημεία μας; Ποτέ εν απαντήσαν. Έτσι τζαι τις τελευταίες ημέρες, ξανά που την αρκή. Εννα πουλήσεται του τούρκου τζαι του ξένου τα σπίθκια σας; Τα χωράφκια σας;

Τζαι να μεν έσιει ένα να απαντήσει εκ μέρους όλων μας, «ΝΑΙ». Τζαι να εξηγήσει σε τούτους ούλλους που φκάλουν τη γλώσσα περίπατο, ότι 49 χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα, επιδείξαμε πολλή υπομονή, ανεχτήκαμε να μας περιπαίζουν, να εκμεταλλεύονται το πόνο μας τζαι να πατούν πας τις ψυσιές μας.

Τζαι επειδή άλλοι τόσοι είπαν μας για επιδόματα που πιάνουμε, να πούμε ότι από τους εκτοπισθέντες σαφώς τζαι κάποιοι 100,200 τζαι 1000 ακόμα ναι, εκαταφέραν να φκουν κερδισμένοι όσο γίνεται, αλλά υπάρχουν άλλες 200 χιλιάδες που βίωσαν τον ρατσιμό, τον εκφοβισμό τζαι την εκμετάλλευση. Μεγάλωσαν στους συνοικισμούς με ένα κοτσιάνι που έδωσε ο μακαρίτης ο Κληρίδης. Δεν πήραν τίποτε, παρά μόνο τζείνο το κοτσιάνι.

Θυμούμαι τζαι το 2003 που ήταν να πάμεν στη Τύμπου τζαι την Άσσια οικογειακώς. Θυμούμαι τον πατέρα μου με τον θείο μου να πιάνουν τις μοτόρες τη πρώτη μέρα που ανοίξαν τα οδοφράγματα. Επήαν να δουν τους δρόμους τζαι ώσπου μπορούμε να πάμε. Μετά που λίες μέρες επήαμε τζαι εμείς. Ήμουν στο άσπρο μερσεντές του πατέρα μου, τζαι ξεκινήσαμε για την Τύμπου. Εγώ με φανέλα άσπρη τζαι την ελληνική σημαία στάμπα, πάνω της. Επήαμε ως τη πύλη τζαι ήρτεν ο στρατιώτης τζαι άρκεψε να μιλά τούρτζικα. Ο πατέρας με τον θείο μου που εξέραν τη γλώσσα, εξηγούσαν του ότι θέλουμε να δούμε το σπίτι μας. «Εν μπορείτε να πάτε», είπε μας, «μεινίσκουν στρατιωτικοί» τζαι εγύρισε τζαι είδε τη φανέλα μου. Κλάμα οι δικοί μου… Πιο πολλά η μάνα μου… Εγωνάτισε τζαι έπιασε λίο χώμα τζαι τσακκίλι. Ήταν νομίζω η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου ως σήμερα. Να ξέρω ότι 2 χιλιόμετρα που τζείνη τη πύλη εν το σπίτι μας.

Ξέρετε όσοι μεγαλώσαμε στο συνοικισμό είμαστε διαφορετικοί… Κάθε Χριστούγεννα τζαι Πάσχα ο πάτερ Ιωάννης που το Καπούτι του Μόρφου έκαμνε δέηση για επιστροφή. Κάθε Σάββατο τζιαμέ στη θεία τη Σούλλα, εμαζεύκουνταν οι γυναίκες τζαι λαλούσαν ιστορίες που τα χωρκά τους. Τζαι κάθε του Προφήτη Ηλία, του Άη Γιωρκού τζαι της Αγιάς Μαρίνας ή των Αγίων Σαράντα, ακούαμε για τα παναήρκα στη Τύμπου. Του Αγίου Αρτεμίου ελαλούσαν μου για το πανηγύρι στην Αφάνεια τζαι μετά ελαλούσαμε για την Άσσια. Για το κομμωτήριο της θείας μου, για τον παππού τον Χρυσό, χρυσός όνομα τζαι πράγμα στη ψυσιή. Τούτα ούλλα εδιαμορφώσαν μας ως ανθρώπους. Εμάθαμεν να αγαπούμε το Βαρώσι, πριν να το δούμε. Εμάθαμε για τη Χρυσή Ακτή, για τα φημισμένα ξενοδοχεία, για την κλάση των Βαριωσωτών, για την κοσμοπολίτικη πόλη.

Εμάθαμε τζαι κάτι άλλο… Ότι αν δεν εγίνετουν το κακό τότε, τζείνοι οι τόποι που μας επιάσαν σήμερα θα ήταν 30 χρόνια μπροστά που άλλους τόπους. Εμάθαμεν όμως τζαι για το πόνο των εκτοπισμένων. Είδαμε γυναίκες να χάνουν παιθκιά τζαι αντράες. Είδαμε τζαι ακούσαμε ανθρώπους να κλαιν μόλις ακούσουν σειρήνες κάθε 20 Ιουλίου.

Τούτα ούλλα εν είχα προσωπικά σκοπό να τα γράψω, αλλά έχω την ελπίδα ότι ίσως τούτοι ούλλοι που μας κρίνουν, θα δοκιμάσουν έστω τζαι σήμερα, να μπουν για μια φορά στη θέση μας. Το 2004 στο δημοψήφισμα εδώσαμε μάχες, μωρά ακόμα, μέσα στις στράτες. Το 2017 αναπτερώθηκε η ελπίδα. Δυστυχώς, μισό αιώνα μετά η ελπίδα μας επέθανε, η κοροϊδία συνεχίζεται τζαι εμείς εμείναμε με τα κλειδιά στο χέρι, όπως μας τα εδώκαν οι γονείς μας… Γιατί έτσι πάει! Καρτερούμε κατανόηση που ανθρώπους που εν ξέρουν τι σημαίνει πρόσφυγας στο τόπο σου με ένα σακούλι χώμα τζαι ένα κλειδί να το έσιεις στο κομοδίνο σου τζαι να το θωρείς κάθε πρωί τζιαμέ… 49 χρόνια στον ίδιο τόπο.

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης