Λούλλες
Ανυπομονούσα πολλά να πάω να δω τούτον το περφόρμανς. Επερίμενα ως το τελευταίο λεπτό. Τον Διομήδη εγνώρισαν τον στο εργαστήρι της ανατροφοδότησης του The Yard Residency. Είμουν πολλά ντροπαλή θύμουμαι. Έμοιαζεν πολλά άνετος μέσα στον χώρο. Λέει μου «Ααα εσύ είσαι η Λάρα! Τί κάμνεις ακριβώς;». Eσαντανώθηκα τέλια. Σαν να μου εμιλούσεν το εφηβικό μου crush τζιαι εν ήξερα τι να απαντήσω. Η άπαντηση μου ηταν συγχισμένη, έχανα τα λόγια μου. Ελπίζω να εκατάλαβε. Εμοιραστήκαν μαζί μας ένα μικρό μέρος του πρότζεκτ τζιαι άρεσεν μου πολλά. Κάπως έτσι, εγεννήθηκε τζιαί τούτον τον συναίσθημα της ανυπομονησίας.
Την ημέρα της παράστασης ήμουν πολλά κουρασμένη, ήταν μια δύσκολη μέρα, η αλήθκεια είναι ότι εν ειχα δύναμη να πάω. Παρ’ όλα αυτά ήθελα. Ενόμιζα ότι άρκησα. Τελικά, έφτασα τζιαι επερίμενα εξω.
Άπλωσα την πλάτη μου πάνω στον τοίχο του Ξυδάδικου, τζιαμέ δίπλα που την πόρτα, για να μπω πρωτη. Εμπήκα τελευταία. Έκατσα χαμέ μπροστά όπως ένα μικρό κοριτσάκι. Μετά που κανέναν λεπτό εμετακινήσαν με πάνω στα βάθρα, σε μιαν καρέκλα. Ευτυχώς. Ήταν να κουραστώ αν εκάθουμουν για ούλλην την παράσταση πάνω σε τζείνον το μαξιλαρούι.
Η παράσταση αφορούσεν την gay κοινότητα του 80 και 90 στην Κύπρο. Είχαν πάρει κάποιες συνεντεύξεις απο ανθρώπους της τότε εποχής τζιαι εφέραν τες στην σκηνή σαν μονολόγους που έκαμνε περφόρμ ο Νεκτάριος.
Άρχισεν η παράσταση με ενα φλαμίνγκο που ήταν το χέρι του Νεκτάριου. Είσσιεν μου έρτει ένας συνειρμός. Τα φλαμίνγκο στον ζωολογικό κήπο της Λεμεσού. Κάθε φορά που περνώ που τζιαμέ, βλέπω τα μέσα που μιαν τρυπούα. Αν τζιαι τόσον κοντά νιώθω τα πολλά μακριά. Ενώ στην αλική εν τόσον ελεύθερα τζιαι άνετα μέσα στην φύση τους. Ήβρα τον πολλά πετυχημένο πρόλογο.
Η θεματική τους ηταν εύκολο να γίνει βαριά παρά ελαφριά. Έπαιζε πάνω σε μίαν ζυγαρία τούτη η παράσταση γιατί βαριά εν θα την έλεα, ελαφριά ούτε. Επέρασε πολλά γλήορα η ώρα, ναι, αλλά πάντα ένιωθα λλίον ενοχική όταν εγελούσα. Πιστέψετε με όμως εν εσταμάτησα να γελώ, ήταν τραγικά αστείο. Χρησιμοποιώ την λέξη τραγικά γιατί τα θέματα που αναφέραν ήταν πράγματι τραγικά. Το κάψιμο του Αλαλούμ, μια ερωτική απογοήτευση, η ανασφάλεια που ένιωθαν οι ανθρώποι τότε, η δυσκολία να παραδεχτούν τζιαι να εκφράσουν την επιθυμία τους.
Μια που τες συνεντεύξεις, αφορούσεν έναν άνθρωπο που ήταν στο Αλαλούμ τζείνην την ημέραν που έγινεν το κακό. Ο Νεκτάριος εμιλούσεν μας κατάμουτρα σαν να ήμασταν εμείς που του εκάμναμεν την συνέντευξη. Ενόμιζα ότι εμπορούσα να σηκωστώ που την καρέκλα να ρωτήσω τζιαι εγώ κάτι. Όσον επροχωρούσε η παράσταση τούτον το συναίσθημα εγίνετουν ούλλο τζιαι πιό έντονο. Είχα τούτον που λέμεν έναν intrusive thought. Ένιωθα ότι ήμουν μέρος της.
Τελικά, εν εσηκώστηκα να ρωτήσω. Όσα ηθέλε ο Διομήδης να μας, πεί είπεν μας τα.
Συντελεστές
Σκηνογραφία: Ελένη Ιωάννου
Επί σκηνής: Νεκτάριος Θεοδώρου
Ιδέα – Σκηνοθεσία: Διομήδης Κουφτερός
Κινηματογραφήσεις: Χαράλαμπος Βαρέλιας
Συγγραφή μονολόγων: Διομήδης Κουφτερός, Νεκτάριος Θεοδώρου
Παραγωγή: Campos Culture and Arts