Γράφει ο Παναγιώτης Γεωργίου
Προχτές ήταν η μαύρη επέτειος του Πραξικοπήματος. Εν ήβρα να γράψω κάτι, εν ήθελα να γράψω κάτι. Έσσιει όμως δκύο μέρες, βασανίζει με το εξής: Όταν ήμουν λύκειο είχα την τύχη να μου διδάσκει Νέα τζαι Λογοτεχνεία για δκυό χρόνια, μια εξαίρετη φιλόλογος. Πραγματικά σπουδαία. Μορφωμένη, έξυπνη, ποιήτρια με μπόλικη έγνοια τζαι αγάπη για το μαθητή, αλλά τζαι τον άνθρωπο γεννικά. Αληθινά προοδευτική γυναίκα με ριζοσπαστικές αντιλήψεις.
Που τζείνην εκράτησα πολλά. Τις παρατηρήσεις, τους ομηρικούς καφκάες, τις διαφωνίες που είχα μαζί της καθώς επίσης τζαι τα αστεία, τις γνώσεις τζαι τις απόψεις που εμοιράστηκα μαζί της.
Ένα πράμα εν θα ξιάσω ποττέ όμως. Τα μμάθκια της όταν η συζήτηση επάεννε στις 15 του Ιούλη. Τα μμάθκια της όταν η συζήτηση επάεννεν στη προδοσία. Τα μμάθκια της όταν η συζήτηση επάεννεν στους φασίστες. Βλέπετε της καθηγήτριας μου, οι φασίστες εν της εστερήσαν απλώς τη μισή της πατρίδα. Εστερήσαν της τον παπά της. Τον κόσμο της. Εδολοφονήσαν τον.
Τζείνη η οργή, η αγανάκτηση, η δίψα για δικαίωση που αστράφταν στο βλέμμα της ήταν τα πιο μεγάλα μαθήματα που μας επαρέδωσεν. Η λύπη, τα αναπάντητα “γιατί” τζαι τα δάκρυα που εγεμώναν τα μμάθκια της εδιδάσκαν μας τα πάθη τούντου τόπου τζαι την ανάγκη για λύτρωση. Χωρίς λόγια, χωρίς λέξεις. Τζαι το “Ας όψονται” των εκατοντάδων μαυροφορεμένων να αιωρείται στη σιωπή της τάξης.
Σήμερα που οι πολιτικοί απογόνοι των δολοφόνων εξανασηκώσαν κκελλέ, σήμερα που κάποιοι προσπαθούν να παραχαράξουν την Ιστορία προσβάλλόντάς τους νεκρούς μας, σήμερα που οι εοκαβιτατζίες αντί να λύουν πίσω που τα σίδερα αποτελούν το βαθύ κράτος, σήμερα που η μάσκα εμπήκεν στη βουλή, εμείς πρέπει να είμαστεν ΔΑΜΕ. Δαμέ να τους θυμίζουμε, δαμέ να τους πολεμούμεν, δαμέ να αντιστεκούμαστεν.
Για τζείνους που έππεσαν, που εθυσιαστήκαν. Για τζείνους που εποτήσαν με το αίμα τους τη Δημοκρατία να ανθήσει. Για τον παπά της καθηγήτριας, για τα παιθκιά του πάτερ, για τους τέσσερις συντρόφους του Άη Γιάννη τζαι για άλλους πολλούς. Για την μάνα μας, τη Κύπρο. Ώσπου να πληρώσουν οι ένοχοι, να λυτρωθεί ο τόπος, να λευτερωθεί η πατρίδα μας. Δαμέ ώσπου να χαμογελάσει η καθηγήτρια. Τζαι η κάθε καθηγήτρια.
Φώς μες τα σκοτάδκια τους. Ζήτω η αντίσταση!