Ε, καλοκαίρι, σ’ εσένα μιλάω!
Έλα, βαρέθηκα, πότε θα φύγεις. Μη μου λες Οκτώβριο, ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟ! Χαλλογουίν με κλιματιστικό θα κάνω;! Δε ντρέπεσαι;! Ποσώς με ενδιαφέρει που σε θέλουν όλοι οι ανώμαλοι- ε, ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ- ήθελα να πω… Να σε πάρουν σπίτι τους, να το κάνουν χαμάμ, εμένα τι με κόφτει;
Τις αποπνικτικές μέρες του καλοκαιριού, όταν όλοι χτυπιέστε, ντακα-ντουκου, με τις ρακέτες στην παραλία και σας τσιγαρίζει ο ήλιος, εγώ ονειρεύομαι βροχερά απογεύματα, μουντά και κρύα τυλιγμένα σ’ ένα καναπέ με ένα βιβλίο στο χέρι ή μια ταινία να παίζει. Bliss, που θα λέγαμε και αγγλιστί.
Θέλω ρε παιδί μου να φορέσω τις μπότες μου και τα κασκόλ μου. Να νιώσω τον παγωμένο αέρα να μου τραβά τη φάτσα, γουστάρω. Να πίνω ζεστή σοκολάτα με Baileys και μαύρο τσάι περγαμόντο με μια σταλιά ουισκάκι- να θυμηθώ να κοιτάξω τον επερχόμενο μου αλκοολισμό. Να ανοίξω το παράθυρο να με χτυπήσει στα ρουθούνια η μυρωδιά της βροχής.
Δε με πείθετε ότι το καλοκαίρι είναι η πιο ωραία εποχή του χρόνο. Τσου. Ούτε με σφαίρες. Χειμώνας και ξερό ψωμί. Καλύτερα να κρυώνω και να ρίξω κάτι πάνω μου παρά να ζεσταίνομαι και να ψάχνω να βρω τρόπους να αφαιρέσω μια στρώση δέρμα μπας και βγάλω τη μέρα.
Άλλη η χάρη μιας ωραίας χειμωνιάτικης μέρας. Εγώ πάντως έχω βαρεθεί τις ζέστες ρε παίδες, πως αλλιώς να το πω. Στο τέλος με βλέπω μετανάστρια παρτ 2, στις δροσερές ερήμους της Σιβηρίας, ήρεμη πια να απολαμβάνω το απόλυτο ψύχος. Εντάξει, ας μην είμαι τόσο υπερβολική, αν και θα την πω την αμαρτία μου, ουκ ολίγες οι φορές που σκέφτηκα πώς θα ήταν να ήμασταν σε μια κατάσταση “Snowpiercer” αλλά μετά θυμάμαι την συνέχεια της ταινίας και βάζω μια όπισθεν.
Ένα σκέλος του σεναρίου του “Snowpiercer” το έχουμε, την κατρακύλα. Από την δυσφορία λόγω ζέστης, στον κανιβαλισμό… Υπερβάλλω! Υπερβάλλω; Άτιμη θερμοπληξία μου έχεις τηγανίσει το μυαλό.