Γράφει ο Ορέστης Μάτσας
Η διακωμώδηση, ο εμπαιγμός, η ειρωνεία, η σάτιρα γενικότερα, από τις ρίζες τους, είναι εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τον καλλιτέχνη με στόχο να επικρίνει την εξουσία, για να πληγώσει την αλαζονεία του ισχυρού, για να αναδείξει και τελικά να συμβάλει στο να εξαλειφθούν οι κοινωνικές παθογένειες.
Το να επιλέγεις να ταπεινώνεις, επαναλαμβανόμενα, τις πιο ευάλωτες, τις πιο κακοποιημένες και τις λιγότερο προνομιούχες ομάδες της κοινωνίας για να προκαλέσεις γέλιο στο κοινό σου, καταρχάς σε καθιστά έναν αήθη κόπανο και κατά δεύτερον σου αφαιρεί τη δυνατότητα να αυτοπροσδιορίζεσαι ως κωμικός.
Γι’ αυτό, ο Μάρκος Σεφερλής ουδέποτε υπήρξε κωμικός και φυσικά ούτε καλλιτέχνης. Γιατί ποτέ, μέσα από τη δουλειά του, δε βρέθηκε απέναντι από τις κοινωνικές συμβάσεις, ούτε σε σύγκρουση με τα άρρωστα στερεότυπά τους. Αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια, φροντίζει να είναι αρωγός κι επιδοκιμαστής τους. Ο σεξισμός, ο μισογυνισμός, η ΛΟΑΤΚΙφοβία, η χονδροφοβία, ο ρατσισμός, στο πρόσωπο του Σεφερλή βρίσκουν τον θεματοφύλακά τους και στα πονήματά του, το δικό τους καταφύγιο. Άλλωστε, δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις. Μηδενική δημιουργικότητα, υποτυπώδες σενάριο, υπερμέτριες υποκριτικές ικανότητες κι ένα κοινό που αναζητεί το δικό του πλυντήριο, αρκεί να μην ξεβολευτεί.
Γιατί, σε μια κοινωνία που τείνει να γίνεται όλο και πιο συμπεριληπτική ως προς την κατακρεουργημένη διαφορετικότητα και διεκδικητική ως προς τα πνιγμένα δικαιώματα ανθρώπων, παραστάσεις όπως η νέα τηλεοπτική του Σεφερλή (Supermammy, ANT1), δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να απλώνουν το δίχτυ ασφαλείας στο πιο τοξικό τμήμα της κοινωνίας.
Όσοι γελάτε με τα αστεία του Σεφερλή, κάντε στον περίγυρό σας μια χάρη και κοιτάξτε γύρω σας. Θα βρείτε σίγουρα στο περιβάλλον σας μια γυναίκα που βιώνει καθημερινά στο πετσί της τον σεξισμό και την πατριαρχία, έναν ομοφυλόφιλο εγκλωβισμένο στην κοινωνική/οικογενειακή ομοφοβία, έναν παχύσαρκο γεμάτο ενοχές που του δημιούργησαν άλλοι για το σώμα του, έναν ξένο αποκλεισμένο από την κοινωνική ευημερία.
Όλοι αυτοί δε γελάνε με τα αστεία του Σεφερλή, αντίθετα τα αισθάνονται σαν μπότα στη πλάτη την ώρα που προσπαθούν να σηκωθούν και να ζήσουν. Το αν θα είσαι η μπότα ή το χέρι που θα τους σηκώσει είναι δική σου επιλογή.