Γράφει ο Μακάριος Δρουσιώτης
Περιμένουν από τον Ζελένσκι να καταδικάσει την Τουρκία, αλλά στα πενήντα χρόνια από την εισβολή δεν το ζήτησαν από τη Ρωσία. Και όταν τους υποδείξεις ότι η Μόσχα ΠΟΤΕ δεν καταδίκασε την εισβολή, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Κατηγορούν τη Δύση ότι δεν επέβαλε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, αλλά αποκρύβουν το γεγονός πως όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, η Ρωσία υπήρξε ο μεγαλύτερος αρωγός οικονομικής βοήθειας στην Άγκυρα. Βλέπουν δάκτυλο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και αρνούνται να δουν τον δάκτυλο της Ρωσίας στην Κύπρο. Τους ενοχλεί που ο Ζελένσκι ευχαρίστησε την Τουρκία επειδή παραχώρησε στην Ουκρανία drones, αλλά καταπίνουν την παραχώρηση S-400 από τη Ρωσία στην Τουρκία. Κατηγορούν την ΕΕ για δύο μέτρα και δύο σταθμά με αφορμή το Ουκρανικό, αλλά δεν εκτιμούν το γεγονός ότι η Ευρώπη δέχτηκε όλη την Κύπρο στους κόλπους της με άλυτο το πρόβλημά της και έβαλε τη μέγιστη πίεση στην Τουρκία για λύση.
Καταγγέλλουμε
Καταγγέλλουν την Τουρκία ότι δεν επέβαλε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά δεν τους ενοχλεί που οι «σύμμαχοί» μας στις τριμερείς συνεργασίες (Αίγυπτος, Ισραήλ, Εμιράτα) συμπεριφέρθηκαν το ίδιο.
Ζητούν από την Τουρκία που εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία να επιβάλει κυρώσεις, αλλά προτιμούν να μείνουν τα δικά μας αποθέματα στη θάλασσα και η Κύπρος υπό κατοχή παρά να απεξαρτηθεί η Τουρκία από τη Ρωσία. Ρίχνουν ευθύνες στο ΝΑΤΟ για τη μεγαλύτερη σφαγή αμάχων στην Ευρώπη από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αυτό που κάνει η Ρωσία επιβεβαιώνει τους λόγους που η Ουκρανία ήθελε να μπει στο ΝΑΤΟ. Θεωρούν το ΝΑΤΟ μητέρα όλων των κακών στην Ευρώπη, αλλά παραβλέπουν το γεγονός ότι όσες ανατολικές χώρες πρόλαβαν και εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ αισθάνονται ασφαλείς και όσες έμειναν απέξω έχουν την τύχη της Λευκορωσίας, της Γεωργίας, της Αρμενίας και ακόμη χειρότερα της Ουκρανίας.
Αντιδυτικισμός
Το φιλορωσικό αίσθημα από την Αριστερά μέχρι την εθνικιστική Δεξιά εκπηγάζει από τον αντιδυτικισμό που είναι ριζωμένο στις συνειδήσεις τους. Για τους μεν είναι απότοκο της κομματικής παιδείας, για τους δε το άλλοθι των ενοχών τους. Ο μέσος Κύπριος πιστεύει ότι υπήρξε θύμα Νατοϊκής συνωμοσίας, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι υπήρξε θύμα της άρνησής του να αποδεχτεί ότι ανήκει στη Δύση. Η Κύπρος είναι στην ΕΕ, αλλά πολιτεύεται σαν να ανήκει στον Τρίτο Κόσμο.
Κατά τεκμήριο, η πιο καταστροφική περίοδος της ιστορίας μας ήταν η δεκαετία 1964-74. Η Κύπρος κυβερνήθηκε μόνο από τους Ελληνοκυπρίους, διχαστήκαμε, σκοτωθήκαμε, σφαχτήκαμε, αλλά είπαμε φταίει η χούντα. Ξεχνώντας ότι εμείς τη φέραμε στην Κύπρο, εμείς τη δοξάσαμε, εμείς υπονομεύσαμε το κράτος μας. Ύστερα εισέβαλαν οι Τούρκοι. Σκότωσαν, εκδίωξαν κόσμο από τα σπίτια του και μάζεψαν τους Τουρκοκύπριους στον βορρά. Από τότε διαμαρτυρόμαστε, αλλά ποτέ δεν αναγνωρίσαμε το μερίδιο της δίκης μας ευθύνης.
Από τότε διακηρύσσουμε τη βούλησή μας για λύση, αλλά κάθε φορά που μας προτείνεται κάτι, το απορρίπτουμε, διότι δεν αναγνωρίσαμε ποτέ το δικό μας μερίδιο ευθύνης και θεωρούμε ότι είμαστε τα απόλυτα θύματα. Για να λυθεί το Κυπριακό πρέπει να εκλείψουν οι λόγοι που δημιουργήθηκε. Να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό το νησί. Και να γίνει αποδεκτό ότι η χώρα ανήκει στη Δύση. Η λύση θα είναι από τη φύση της Νατοϊκή, διότι θα εξυπηρετήσει το σύστημα ασφαλείας της Δύσης.
Οι πιο φανατικοί υποστηριχτές της λύσης είναι αντιδυτικοί, οπόταν το ένα εξουδετερώνει το άλλο. Ύστερα είναι τα πελώρια ατομικά συμφέροντα, το ρωσικό χρήμα, οι παπάδες, ο εύκολος λαϊκισμός, ο ανέξοδος αντιτουρκισμός. Επιστρέφοντας εκεί που ξεκίνησα, οι εξελίξεις στην Ουκρανία προσφέρουν μια ευκαιρία για προβληματισμό, αλλά επιμένουμε σε αυτά που ξέρουμε: συναίσθημα, λαϊκισμός, συνθήματα, κολλήματα, περιμένοντας το θαύμα που δεν θα γίνει ποτέ. Κι ένα τελευταίο για τον Ζελενσκι τον οποίο ειρωνεύονται με τη μεγαλύτερη ευκολία: Έχοντας απέναντί του 150.000 Ρώσους στρατιώτες, αρνήθηκε να φύγει και υπερασπίστηκε την ελευθερία της χώρας του. Οι δικοί μας, ούτε στον Οσάτσι δεν μπορούν να στήσουν πόδι.