«Όταν ξεκίνησα την προεκλογική εκστρατεία όχι ήμουν μόνος μου, αλλά κάποιοι σταμάτησαν να μου μιλούν καν, γιατί επέλεξα να ακολουθήσω ένα μοναχικό δρόμο. Κάποιοι άνθρωποι άφησαν τις δουλειές τους για να είναι δίπλα μου σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια και αποδείχτηκε από το αποτέλεσμα ότι αυτοί οι άνθρωποι μέσα από τις προσπάθειές τους, μέσα από τη δουλειά τους έφεραν αποτέλεσμα. Άρα ας συνεχίσουν κάποιοι να κτυπούν εμένα. Ας μην κτυπούν οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο», δήλωσε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης χθες Παρασκευή, ερωτηθείς αναφορικά με τον διορισμό ατόμων στο Προεδρικό και σε υφυπουργεία.
Την ίδια μέρα -δηλαδή χθες-, αρκετοί πολίτες και όλοι οι δημοσιογράφοι βρισκόμασταν μπροστά από μία οθόνη αναμένοντας τον νέο κατάλογο που θα αφορούσε αμερικανικές ή βρετανικές κυρώσεις σε πρόσωπα και οντότητες στην Κύπρο.
Φυσικά προηγήθηκε η απίστευτη δήλωση από τον πρόεδρο του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου Χρήστο Κληρίδη, ο οποίος εξέφρασε τις προηγούμενες ημέρες ανησυχία ως ΠΔΣ, για τον αντίκτυπο κυρώσεων στον τομέα των επαγγελματικών υπηρεσιών.
Και πραγματικά διερωτώμαι ποια είναι η άποψη του κ. Κληρίδη για εκείνη τη μερίδα συναδέλφων του που πλούτισαν εις βάρος της αξιοπρέπειας της χώρας διεθνώς. Θα ήταν καλό να μας πει και την άποψη του για τις εκατοντάδες υπαλλήλων σε ελεγκτικά και δικηγορικά γραφεία που θα μείνουν ή έμειναν άνεργοι μετά τις αμερικανικές κυρώσεις. Όπως επίσης να πει την άποψη του και για τη συνεργασία μελών του ΠΓΣ με Ρώσους ολιγάρχες.
Αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό μόνο. Ας σταθούμε στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλοι μας τα όσα βλέπουμε και ακούμε, αλλά και κυρίως πώς οι πολιτικοί βλέπουν το συνεχές ρεζίλεμα της χώρα μας διεθνώς, αλλά και τα όσα ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα για τους διορισμούς ατόμων.
Σε ένα κανονικό κράτος λοιπόν, με όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια -αλλά ιδίως σήμερα- θα ανέμενε κάποιος ότι τα κόμματα θα έβγαιναν πρώτα μπροστά και θα ζητούσαν από τον κ. Κληρίδη να εξηγήσει τι εννοεί με την δήλωση του. Θα περιμέναμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ζητήσουν επιτακτικά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πλήρη διαφάνεια και ενημέρωση για το ποιοι εμπλέκονται και με πιο τρόπο στις κυρώσεις. Θα αναμέναμε επίσης, η αντιπολίτευση, η οποία αγνοείται εδώ και χρόνια για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, να ζητήσει εκ μέρους της κοινωνίας κάθαρση, έστω για τους διορισμούς που έγιναν σε υφυπουργεία…
Αντί των πιο πάνω, βλέπουμε έναν Δημοκρατικό Συναγερμό που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τη θηλιά που τον πνίγει και δεν τον αφήνει να προχωρήσεις, ενώ η αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου αμήχανα παρακολουθούν τα όσα τεκταίνονται ως απλοί θεατές.
Σε κανονικό κράτος για παράδειγμα, εάν ο υφυπουργός πολιτισμού προσλαμβάνει άτομα «δοκιμαστικά» χωρίς να προσδιορίζονται τα καθήκοντα του, η αντιπολίτευση θα ζητούσε επιτακτικά και καθημερινά την παύση του.
Σε κανονικό κράτος, εάν μια 19χρονη προσλαμβανόταν χωρίς τα απαραίτητα προσόντα, η αντιπολίτευση θα ζητούσε άμεση απομάκρυνση και εξηγήσεις από τον αρμόδιο υφυπουργό.
Σε κανονικό κράτος, η αντιπολίτευση θα ήταν ένα ακόμη κύτταρο της δημοκρατίας, που ο πολίτης θα μπορούσε να στηριχθεί και μέσω αυτής να ζητά εξηγήσεις για όσα συμβαίνουν. Όλα αυτά σε κανονικό κράτος
Στη χώρα μας, βλέπουμε ένα διεθνές ρεζίλεμα, απανωτά λάθη από την κυβέρνηση, διορισμό ανθρώπων που… «έφυγαν από τις δουλειές τους» για να στηρίξουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και άρα επιβαλλόταν να διοριστούν, όπως άφησε να εννοηθεί ο ίδιος ο κ. Χριστοδουλίδης χθες, σε μια προσπάθεια να υπάρξει συμπάθεια προς αυτά τα άτομα.
Συμπερασματικά εκείνο που αντιλαμβάνομαι, μιλώντας και με νέους ανθρωπους, είναι ότι παρακολουθούμε, θα έλεγε κάποιος, αποσβολωμένοι -μπροστά από οθόνες- οι πολίτες του τόπου και εμείς οι ίδιοι ως δημοσιογράφοι, να συντελείτε μπροστά μας, μια φαρσοκωμωδία και αντί αντίδρασης, καθόμαστε και περιμένουμε το τέλος.
Και δυστυχώς όπως φαίνεται δεν θα είναι happy end!