Πάνε τρία χρόνια σχεδόν από τότε που ολοκληρώθηκε και κατατέθηκε το Σχεδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας (ΣΒΑΚ) Λεμεσού. Μια μελέτη που στοίχισε στον φορολογούμενο κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ και κατά τα φαινόμενα θα εχει την ίδια τύχη με τοσες άλλες μελέτες. Μελέτες που ανατέθηκαν και εκπονήθηκαν από ειδικους, λαμβανοντας υπόψη το γενικοτερο συμφέρον, του κράτους, των πολιτών, στην προκειμένη των δημοτών και βεβαίως χρυσοπληρώθηκαν, στο τέλος όμως κατέληξαν σε κάποιο συρτάρι.
Όταν διαταράσσονται κάποιες «ισορροπίες»και θίγονται κάποια συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, δεν έχει σημασία, τότε στην εξίσωση μπαίνει και ο παράγοντας πολιτικό κόστος όσων είναι επιφορτισμένοι να υλοποιήσουν ή να βάλουν σε πορεία υλοποίησης τη μελέτη. Οπότε ο «ασφαλέστερος» τρόπος είναι η μελέτη να καταλήξει σε κάποιο συρτάρι, σε κάποια χρόνια θα γίνει μια άλλη επικαιροποιημένη μελέτη που θα λαμβάνει υπόψη κάποιες «ιδιαιτερότητες» και πάει λέγοντας. Στο τέλος όταν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο ξεθάβουμε τη μελέτη από το συρτάρι που εν τω μεταξύ της έχουμε αλλάξει τα φώτα και υλοποιούμε κάτι που μοιάζει στην αρχική μελέτη αλλά στην ουσία δεν έχει καμία σχέση.
Το ίδιο ακριβώς συνέβηκε με το ΣΒΑΚ Λεμεσού. Το σχέδιο αυτό δεν είναι τέλειο, σύμφωνοι, η λύση όμως είναι να το πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων, ή να αρχίσουμε να το υλοποιούμε και όπου χρειάζονται αλλαγές ή επικαιροποιήσεις να γίνονται στη πορεία; Ο άλλοτε εμπορικότερος δρόμος της Λεμεσου, η οδός Ανεξαρτησίας, παρουσιάζει μια εικόνα ερήμωσης και εγκατάλειψης, στην οδό Αγίου Ανδρέου, στην περιοχή γύρω από την Αγία Τριάδα η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική. Αντί οι περιοχές αυτές να ακολουθήσουν τη «φιλοσοφία» και τους ρυθμούς ανάπτυξης του παραλιακού μετώπου της πόλης, που αποτελεί τη βιτρίνα της, ακολουθούν μια αντιστρόφως ανάλογη πορεία.
Στο ΣΒΑΚ προβλέπεται η πεζοδρομοποίηση της Ανεξαρτησίας και η μετατροπή της σε ένα τεράστιο υπαίθριο Μολλ, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα κέντρα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων. Στη Βιέννη, στο Μιλανο, στη Ρώμη, στο Άμστερνταμ κ.λ.π. που σφύζουν από ζωή. Το μυστικό είναι να φέρεις τον κόσμο στο κέντρο της πόλης και όταν αναφέρομαι στο κέντρο ασφαλώς δεν εννοώ τα 100 μέτρα έμπροσθεν του κτηρίου της Επαρχιακής Διοίκησης. Αλλά και μέσα στην Αγίου Ανδρέου, στα στενά γύρω από την Αγια Τριάδα, γύρω από την πλατεία Ηρώων, στην οδό Ελευθερίας, στην οδό Ελλαδος κ.λ.π.. Για να έρθει ο κόσμος όμως, χρειάζεται κίνητρα. Τα κίνητρα στην προκειμένη περίπτωση είναι οι υποδομές και οι υπηρεσιες. Σήμερα πως θα έρθει ο κόσμος όταν δεν υπάρχουν καν πεζοδρόμια;
Η οδός Ανεξαρτησίας έχει δεξιά-αριστερά πεζοδρόμια πλάτους 70 εκατοστών! Που ακριβώς θα περπατήσει ο κόσμος; Στους παράδρομους ο φωτισμός είναι ανύπαρκτος ή ελάχιστος, η περισυλλογή σκυβάλων γίνεται όποτε τηλεφωνήσει κάποιος δημότης στις υπηρεσιες του δήμου. Το πράσινο είναι ανύπαρκτο ούτε και μπορεί να αντικατασταθεί από μερικές γλάστρες. Οι δημόσιες τουαλέτες είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Έχουμε την εντύπωση ότι αρκούν μερικές γλάστρες ή μερικά χριστουγεννιάτικα πανηγυράκια; Χρειάζονται φρέσκες ιδέες, μα προπαντώς χρειάζεται όραμα και σωστός προγραμματισμός.
Αφού σαν χώρα ατυχήσαμε και η εκλογή ανώτατου άρχοντα με φρέσκες ιδέες και όραμα δεν προδιαγράφεται στο προσεχές μέλλον, τουλάχιστον ας επιλέξουμε ένα δημοτικό άρχοντα που να διαθέτει τις προδιαγραφές αυτές. Ένα δημοτικό άρχοντα με όραμα όρεξη και πρόγραμμα που να μην φοβάται να έρθει σε ρήξη με κατεστημένα. Ένα δημοτικό άρχοντα που θα βλέπει στο μέλλον και όχι πως θα κολλήσει τε τελευταία ένσημα λίγο πριν το τέλος μιας μακράς διαδρομής σε δημόσια αξιώματα και μαζί του θα κουβαλά όλες τις παθογένειες της δημόσιας υπηρεσίας.
Αν πάλι δεν μπορούμε να βρούμε έναν, ας διορίσουμε ένα CEO ρε παιδί μου. Εκλογές γιατί να γίνουν, στο κάτω κάτω τις ακυρώσαμε μια φορά για να καμουμε κάτι σαν μεταρρύθμιση στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αν τις καταργήσουμε τελείως τι πειράζει;
