του Ινκόγκνιτου
Αφορμή για το πιο κάτω σημείωμα είναι ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στη Λεμεσό την βδομάδα που μας πέρασε. Πιο συγκεκριμένα στην πλατεία ηρώων – τη δημόσια πλατεία καλύτερα, έγινε μια εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα μουσικής. Κάποιο από τα παρακείμενα κέντρα αναψυχής αντί να σεβαστεί το γεγονός, όπως έκαναν όλα τα υπόλοιπα κέντρα αναψυχής, θεώρησε ως «δικαίωμα» του να ανεβάσει την ένταση της μουσικής του.
Το πιο πάνω περιστατικό ειναι αποτέλεσμα της ανοχης που επιδεικνύουν οι δημοτικές αρχές, τόσο της Λεμεσου, όσο και αυτές της μείζονος πόλης, στην απαλλοτρίωση που υφίστανται οι δημόσιοι χώροι απο ιδιωτικα συμφέροντα. Μια ανοχη που επιβάλλεται απο την ανάγκη των Δήμων για αυξηση των εσόδων τους. Πως αλλιώς θα συντηρήσουν το υπεράριθμο προσωπικό τους και κατά ενα μεγάλο μέρος αντιπαραγωγικό; Για χάρη λοιπόν των εσόδων αυτών, οι δήμοι εκχωρούν δημόσιο χώρο σε ιδιώτες επιχειρηματιες. Ζωτικό χώρο για τους πολίτες μιας πόλης που ασφυκτιά λόγω της κυκλοφοριακής συμφόρησης και της άναρχης δόμησης.
Για τους πολίτες μιας πόλης που το κόστος ζωής έγινε απαγορευτικό και για τους πλείστους αποτελεί τον μοναδικό ισως χώρο και τρόπο κοινωνικοποιησης. Ο χωρος του παλιού λιμανιου, η περιοχή του κάστρου, η περιοχή του Ζιγκ Ζαγκ, η Σαριπόλου, η πλατεία Ηρώων, έχουν σχεδόν εξολοκλήρου καταληφθεί απο τραπεζοκαθίσματα έναντι αντιτίμου. Η πρόσβαση στους χώρους αυτούς για άτομα με αναπηρίες αποτελεί άθλο.
Σαφώς και δεν εισηγούμαι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν κέντρα δημόσιας αναψυχής σε δημόσιους χώρους και πλατείες. Να συνυπάρχουν όμως με σεβασμό προς τον πολίτη. Όταν ο Δήμος παραχωρεί άδεια για χρήση δημοσίου χώρου για συγκεκριμένα τετραγωνικά μέτρα,ψοφείλει να ελέγχει ότι τηρούνται οι οροι και οι προυποθεσεις βάσει των οποίων εκχωρήθηκε η άδεια χρήσης τους και όπου αυτοι δεν τηρούνται, οι άδειες να αφαιρούνται.
Όταν διδεται άδεια για μετάδοση μουσικής σε εσωτερικό χώρο και μέχρι μια συγκεκριμένη ωρα εννοούμε ότι ο χώρος είναι εσωτερικός και το ωράριο τηρείται. Στη Λεμεσό τίποτε από τα πιο πάνω δεν τηρείται. Οι δημοτικές αρχές επιδεικνυουν μια ανεξήγητη ανοχή. Ακριβώς το ίδιο έγινε με το ανατολικο παραλιακό μέτωπο της Λεμεσού. Η ανοχή και ανυπαρξία ελέγχου άφησαν τους επιχειρηματίες να απαλλοτριωθούν, τις παραλίες και στην ουσία να τις καταστήσουν προσβάσιμες μόνο για τους πελάτες των ξενοδοχείων και των κέντρων αναψυχής.
Και ακριβώς το ίδιο θα γίνει και στην παραλία του Λέιντις Μαιλ. Πρέπει να αντιληφθουμε ότι κάθε τετραγωνικό μέτρο δημόσιου χώρου που εκχωρείται, ανήκει σε όλους μας. Και σαν τέτοιο οφείλουμε να το επαναδιεκδικήσουμε και να το προστατεύσουμε. Οι πλατείες και οι δρόμοι ειναι το τελευταίο μας σύνορο.
