Γράφει ο Ινκόγκνιτος
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης όμως φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την «πίστα» τη στιγμή ακριβώς που η ορχήστρα άρχισε παίζει τα τελευταία κομμάτια λίγο πριν το τέλος.
Κάπως έτσι μοιάζει να συμπεριφέρεται ο πρόεδρος Αναστασιάδης λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους του Κυπριακο.ύ Μετά από μια πενταετία περίπου το κυπριακό φαίνεται να βρίσκεται σοβαρά στην ατζέντα, τόσο της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ. Η Τουρκία, αν και άμεσα ενδιαφερόμενη, προς το παρόν δεν είναι είναι διατεθημένη να μπει σε μια διαδικασία μυστικής διπλωματίας με την ελληνοκυπριακή πλευρά όπως είχε πράξει κατά το παρελθόν, για μια σειρά από λόγους. Αφενός μεν γιατί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν θέλει να δημιουργήσει τριγμούς στις σχέσεις του με τους εθνικιστές του Μπαχτσέλι τους οποίους χρειάζεται ενόψει και των κρίσιμων εκλογών την Άνοιξη του ’23, και αφετέρου δεν εμπιστεύεται τον Νίκο Αναστάσιαδη, ο οποίος τον είχε ξεγελάσει στο παρελθόν.
Γι’ αυτό και τη δεδομένη στιγμή προτιμά να γεφυρώσει τις διαφορές του και να εξομαλύνει τις σχέσεις του με χώρες όπως τον Λίβανο, το Ισραήλ,τ α ΗΑΕ και την Αίγυπτο, που ξένες καλά ενημερωμένες διπλωματικές πηγές μιλούν για μια διαδικασία εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων Τουρκίας-Αιγύπτου που βρίσκεται εν εξελίξει και που σύντομα θα αποδώσει. Στις παρασκηνιακές αυτές κινήσεις της Τουρκίας αρωγοί είναι η ΕΕ και κυρίως οι ΗΠΑ. Επιθυμούν διακαώς την εξάλειψη των εντάσεων στη περιοχή της Νοτιο-Ανατολικής Μεσογείου στη βάση ενός new deal που στο επίκεντρο θα βρίσκονται τα οι ενεργειακοί πόροι της Λεβαντίνης. Οι ενεργειακοί αυτοι πόροι θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια εναλλακτική πηγή για την ΕΕ. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν πλήρως τη παρεχόμενη από τη Ρωσία ενέργεια, όμως μπορούν να συμβάλουν κατά ένα σημαντικό μέρος στην ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Αν δε, στην εξίσωση μπουν και τα ενεργειακά κοιτάσματα που φαίνεται να υπάρχουν νοτίως της Κρήτης και στο Ιόνιο πέλαγος, τότε η εξάρτηση από τη Ρωσία μειώνεται ακόμη περισσότερο.
Βεβαίως, τόσο η ΕΕ, όσο και οι ΗΠΑ, καίγονται για διευθετήσεις που θα αποδώσουν τώρα, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Διαφορετικά οι οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας θα γίνουν μπούμερανγκ. Επομένως μεγαλεπίβολα φαραωνικά σχέδια τύπου East Med με αμφίβολη οικονομική βιωσιμότητα, είναι εκτός συζήτησης. Αυτό που θα μπορούσε να αποδώσει σχεδόν άμεσα, το άμεσο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σχετικό, δεν είναι άλλο από τη όδευση των όποιων αγωγών από τη Λεβαντίνη προς την Τουρκία, και ακολούθως στην Ευρώπη.
Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται και ο παράγοντας Κυπριακό
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης κινείται και συμπεριφέρεται ως σαν το κυπριακό να αποτελεί το κλειδί σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Αυτό τον ωθεί να στο να θέτει όρους και προϋποθέσεις για να καθίσει στο τραπέζι των συνομιλιών, όρους και προϋποθέσεις που θεωρούνται μη ρεαλιστικοί και ίσως μαξιμαλιστικοί.
Με το να απαιτεί από την Τουρκία την αναγνώριση της ΚΔ και οριοθέτηση των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας, είναι σαν να απαιτεί την επίλυση του κυπριακού πριν ακόμη παρακαθήσει σε συνομιλίες. Αγνοώντας το γεγονός ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν και σχέδιο Β που δεν περιλαμβάνει την Κύπρο. Έχει την ψευδαίσθηση ότι σε όλο αυτό η Κύπρος είναι πιο σημαντική από την Τουρκία. Μια Τουρκία που πλέον έχει αναβαθμιστεί σε περιφερειακή δύναμη και ένα εξαιρετικα σημαντικό συστατικό στο δυτικό σύστημα ασφαλείας.
Δεν εισηγούμαι ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης θα πρέπει να υπογράψει ό,τι του φέρουν. Θα πρέπει όμως να διαπραγματευτεί με ρεαλισμό και ωριμότητα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι μαζί με τον δικό του χρόνο, εξαντλείται ο χρόνος και η υπομονή όλων των υπολοίπων.
Αναγνωρίζω ότι ο πρόεδρος στην ουσία βρίσκεται στην πόρτα της εξόδου, όμως στο χέρι του είναι να βάλει το κυπριακό σε τροχιά επίλυσης. Δυστυχώς όμως απ’ ό,τι φαίνεται οι προθέσεις του είναι τελείως διαφορετικές. Οι δηλώσεις του μετά την επίσκεψη της κυρίας Νούλαντ, είχαν μια πολύ ύποπτη ουρά θα έλεγα. Είπε -αν και εφόσον οι μελέτες οικονομικής βιωσιμότητας του East Med καταδείξουν ότι η επιλογή της Τουρκίας για όδευση του αγωγού είναι πιο συμφέρουσα… Στην ουσία αφήνει τον χρόνο να παρέλθει, ποντάροντας ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι μέχρι τότε θα έχουν προχωρήσει στο σχέδιο Β ,που δεν θα περιλαμβάνει την Κύπρο. Κάτι τέτοιο δεν ξέρω ποιους εξυπηρετεί, όμως την Κύπρο σίγουρα δεν την εξυπηρετεί.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ όλους μας ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η γεωγραφία ήταν και είναι αμείλικτη. Πρέπει να βρούμε τρόπους συννεννόησης και συνεργασίας με την Τουρκία. Και εδώ ακριβώς διαφωνώ με τον φίλο μου τον Αχιλλέα Δημητριάδη όταν λέει ότι η λύση μας συμφέρει. Η λύση είναι η μοναδική μας επιλογή. Εδώ και 58 χρόνια περιμένουμε στον σταθμό και βλέπουμε τα τρένα να περνούν. Έφτασε η ώρα να ανέβουμε επιτέλους.
Ας κλείσουμε τα αυτιά σε εύηχα συνθήματα που εκστομίζουν οι κάθε λογής πολιτικοί αγύρτες, ειδικά σε περιόδους εκλογών. Ας σκεφτούμε μια φορά ρεαλιστικά, πέρα από αίολες υποσχέσεις και προοπτικές. Όπως έγραψα και στην αρχή, η ορχήστρα όπου να ‘ναι θα κατέβει από το πάλκο και θα έρθει ο λογαριασμός. Τον λογαριασμό θα κληθούμε να τον πληρώσουμε εμείς που εν τω μεταξύ θα «τρώγωμεν πέτρες» ενώ αυτοί που μας χάιδευαν τα αυτιά θα συνεχίσουν ανενόχλητοι να τρώνε παντεσπάνι. Πολλοί θα μιλήσουν για την «όποια λύση». Λάθος…η λύση μια είναι, και κατά βάθος όλοι το γνωρίζουμε.
