Γράφει ο Ινκόγκνιτος
Από τις πρώτες επιτυχημένες εργατικές διεκδικήσεις στον Καναδά το 1872, τα αιματηρά γεγονότα του 1886 στο Σικάγο, την μεγάλη απεργία των καπνεργατών το 1936 στη Θεσαλλονίκη, τις μεγάλες κινητοποιήσεις των μεταλλωρύχων το 1948 στην Κύπρο, ό,τι κατάφερε να κερδίσει η εργατική τάξη το κέρδισε με αίμα. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στον μύλο των εργατικών διεκδικήσεων. Η εξαήμερη εργασία έγινε πενθήμερη, η πληρωμή των υπερωριών είναι αυτονόητη, οι χώροι εργασίας διέπονται από κανονισμούς ασφάλειας και υγείας, οι εργασιακές σχέσεις επανεξετάζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οι εργατικές συντεχνίες και συνδικάτα έχουν γίνει οι επίσημοι συνομιλητές του κράτους… της εξουσίας.
Κατά το Νίκο Πουλαντζά, το κράτος δεν είναι ένα απλό εργαλείο των κυρίαρχων τάξεων. Είναι ένα συγκρουσιακό πεδίο όπου οργανώνονται, ανασυνθέτονται, καταστρώνονται οι στρατηγικές του συνασπισμού εξουσίας. Με άλλα λόγια οι συντεχνίες έχουν περάσει στην αντίθετη πλευρά, έγιναν μέρος του μπλοκ των διοικητικών, νομικών, πολιτιστικών, παιδευτικών, κατασταλτικών, ιδεολογικών μηχανισμών που αποτελούν το κράτος, την εξουσία.
Ποιος τότε θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα των εργαζομένων σήμερα; Ποιος θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα των νέων που τώρα μπαίνουν στην αγορά εργασίας; Όταν οι κοινωνικοί εταίροι, οι επίσημοι συνομιλητές του κράτους, συζητούν για εθνικό κατώτατο μισθό κάτω από 1000 ευρώ όταν το όριο φτώχειας είναι στα 1200-1300; Ποιος θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα της οικιακής βοηθού, του εργάτη στις κτηνοτροφικές και γεωργικές μονάδες, όταν με τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνικών εταίρων εξαιρούνται από οποιαδήποτε ρύθμιση γύρω από τον εθνικό κατώτατο μισθό; Ποιος θα φωνάξει για τις κοινωνικές ασφαλίσεις που πληρώνουν, αλλά σύνταξη δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ; Ποιος θα μιλήσει για το δικαίωμα τους στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για την οποία πληρώνουν αλλά δεν δικαιούνται;
Η εργατική τάξη με το τρόπο που την αντιλαμβάνεστε αγαπητές συντεχνίες σιγά-σιγά συρικνώνεται, πλέον όλο και πιο δύσκολα βρίσκουμε μια οικογένεια που να είναι εργάτες και ο πατέρας και ο γιος. Η κοινωνική κινητικότητα προς τη μικροαστική τάξη όλο και μεγαλώνει. Η εργατική τάξη μετατρέπεται σε μικροαστική, τα παιδιά των μικροαστών πλέον διεκδικούν χώρο στη μεγαλοαστική τάξη.
Αυτό είναι αποτέλεσμα του δογματισμού και της αδυναμίας αυτών που διεκδικούν το ρόλο του εκφραστή της εργατικής τάξης να σκεφτούν πέρα από τις μηχανιστικές θεωρήσεις. Μήπως έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε πίσω στα βασικά; Μήπως έφτασε η στιγμή που οι συλλογικότητες,τα κινήματα επιβάλλεται να διεκδικήσουν χώρο στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Μήπως έφτασε η ώρα να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε και να κατανοούμε τις συγκυρίες; Μήπως έφτασε η ώρα να συζητήσουμε και να ακούσουμε την κοινωνία; Σύντροφοι η κοινωνία δεν αρκείται στην ετήσια υπενθύμιση των εργατικών αγώνων κάποιων άλλων εποχών. Η κοινωνία θέλει προτάσεις και λύσεις σήμερα. Αν δεν μπορείτε εσείς, τότε να είστε σίγουροι ότι η κοινωνία θα βρει τον τρόπο χωρίς εσάς.
