Τα πρώτα στάδια σε ένα αγώνα 10 χιλιομέτρων είναι ανιχνευτικά. Οι δρομείς ξεκινούν συντηρητικά. Κάνουν διαχείριση δυνάμεων φροντίζοντας να διατηρούν επαφή με τον προπορευόμενο, που συνήθως παίζει το ρόλο του «λαγού», και λίγο πριν την τελευταία στροφή τα δίνουν όλα. Το ίδιο οι υποψήφιοι και τα επιτελεία τους.
Μετά από μια μακρά προεκλογική περίοδο πλέον μπαίνουν στην τελευταία στροφή και, όπως είναι αναμενόμενο, θα ανεβάσουν ρυθμούς. Τώρα πόσοι από αυτούς έκαναν σωστή διαχείριση δυνάμεων ή τα έδωσαν όλα από την αρχή της κούρσας, είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί το επόμενο διάστημα.
Στα πλαίσια της τελικής προσπάθειας των υποψηφίων, όπως είναι φυσικό, τα ντιμπέιτ θα έχουν την τιμητική τους. Όχι ότι μέχρι στιγμής μας άφησαν παραπονεμένους. Όμως αυτό που θα ζήσουμε μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο δεν περιγράφεται.
Θα κάνουμε ζάπινγκ και στο ένα κανάλι θα είναι ο Αβέρωφ να μας λέει ότι μπορεί να μην είναι αρεστός αλλά είναι χρήσιμος. Στο άλλο ο Χριστοδουλίδης με ατσαλάκωτο στυλ τηλευαγγελιστή να επαναλαμβάνει φορτικά πόσο ξεκάθαρα είναι αυτά που λέει. Και στο παρ’ άλλο κανάλι ο Μαυρογιάννης με ύφος, άντε να μην τα πάρω και ανοίξω το στόμα μου, να αναπτύσσει το δικό του όραμα στον ταλαίπωρο Κύπριο πολίτη, που το μόνο που θα θέλει να δει είναι αν ο Μαθιός στο Σασμό θα αποκαταστήσει τη Βασιλική.
Πραγματικά δηλαδή, οι βραδιές που ακολουθούν μέχρι τις εκλογές προμηνύονται εφιαλτικές για όσους δεν έχουν Νέτφλιξ και Νόβα. Θα είναι σαν να βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας.
Να σας πω την αλήθεια είδα τα πρώτα δυο ντινπέιτ. Μετά δεν υπήρχε κανένα απολύτως νόημα να δω τα υπόλοιπα που ακολούθησαν. Ήταν σαν να βλέπω ξανά και ξανά τα ίδια ταχυδακτυλουργικά κόλπα σε πάρτι 7χρονων.
Εγώ θα ήθελα να δω ένα ντιμπειτ λίγο διαφορετικό. Να πάνε στο στούντιο και ο συντονιστής να τους πει «Κύριοι σήμερα θα κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα».
Να τους υποβάλλει απλές ερωτήσεις και όποιοι απ’ αυτούς απαντούν τις πρώτες τρεις με επιτυχία, να περνάνε στον επόμενο γύρο ερωτήσεων. Όσοι αποτυγχάνουν θα αποχωρούν και θα επανέρχονται μετά από μια βδομάδα.
Θα τους ρωτά π.χ. πόσο έχει το γάλα σε ένα φούρνο; Πόσο έχει ένα συνηθισμένο ψωμί; Πόσο έχει η βενζίνη σήμερα; Όσοι απαντήσουν με επιτυχία θα περνούν στον επόμενο κύκλο ερωτήσεων.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που δοκιμάσατε να πάρετε τηλέφωνο σε δημόσια υπηρεσία και σας απάντησαν από την πρώτη;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σας παρέπεμψε ο προσωπικός σας γιατρός για εξειδικευμένες ιατρικές εξετάσεις και το ραντεβού ήταν σε διάστημα μικρότερο των έξι μηνών;
Πότε αποταθήκατε στο Κτηματολόγιο ή στο φόρο για ένα πιστοποιητικό και το πήρατε με τη μια;
Και ακολούθως θα υπάρχουν οι πιο δύσκολες ερωτήσεις.
Πότε αιτηθήκατε δάνειο σε τράπεζα και δεν σας ζήτησαν μέχρι και φορολογική ενημερότητα του παππού σας;
Και τέλος ερώτηση μπόνους.
Πότε θυμάστε να ήταν η τελευταία φορά που στις 25 του μήνα σας έτυχε κάτι απρόοπτο και με τρόμο διαπιστώσατε ότι δεν σας περίσσευε μια;
Εντάξει δεν περιμένω ότι οι υποψήφιοι σωτήρες μας θα είναι απένταροι κακομοίρηδες. Όμως αυτό που περιμένω είναι να έχουν επαφή με την πραγματικότητα και την καθημερινότητα χιλιάδων συμπολιτών μας. Μια πραγματικότητα που γίνεται καθημερινότητα για όλο και περισσότερους.
Τι να κάνω τον οικονομικό αλφαβητισμό όταν για όλο και πιο πολλούς είναι, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει.
Τι να κάνω τον ψηφιακό μετασχηματισμό, όταν για να πάρω ένα πιστοποιητικό πρέπει να πάω στο ταχυδρομείο να πάρω χαρτόσημο και μετά στην υπηρεσία για να μου το δώσουν.
Τι να κάνω τη ψηφιακή μετάβαση όταν στις κανονικές χώρες υπάρχει δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Τι να κάνω την πράσινη ανάπτυξη όταν η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών είναι προνόμιο για λίγους.
Για ποιο δικαίωμα στη στέγη λέτε όταν οι εταιρείες αγοράς δανείων κάνουν πάρτι και δεν ελέγχονται από καμία αρχή.
Για ποια προστασία του περιβάλλοντος λέτε όταν οι μόνες περιοχές που δεν έχουν συντελεστή δόμησης είναι τα κρατικά δάση.
Ε λοιπόν όχι, δεν πρόκειται να δω ντιμπέιτ μέχρι οι υποψήφιοι να κατέβουν από το ροζ συννεφάκι που ζουν και να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.
Δεν ζήτω να γίνουν όπως εμάς.
Να μας κοιτάζουν στα μάτια και να μιλάμε την ίδια γλώσσα θέλω.
