Γράφει ο Incognιτος
Ανέκαθεν τα όρια μεταξύ πολιτείας και εκκλησίας στην Κύπρο ήταν δυσδιάκριτα. Το γεγονός ότι με την ανεξαρτησία γίναμε το μοναδικό ίσως κράτος στον κόσμο που ο αρχηγός του ήταν κληρικός, συνέτεινε στη διατήρηση του εθναρχικού ρόλου της εκκλησίας. Βεβαίως η εκλογή του Μακαρίου στην προεδρία δεν αρκούσε για την περεταίρω διατήρηση και εδραίωση της παντοδυναμίας της. Η εκκλησία αντιλήφθηκε πολύ νωρίς ότι για να μπορεί να καθορίζει την πολιτική ζωή του τόπου, τις εναλλαγές προσώπων στα διάφορα πολιτικά και πολιτειακά αξιώματα, απαραιτήτως έπρεπε πρώτα να ελέγξει την οικονομική ζωή του τόπου.
Έτσι δημιούργησε ενα πλέγμα επιχειρήσεων το οποίο γιγαντώθηκε κυριολεκτικά εκμεταλευόμενο στο έπακρο τις ευνοϊκές υπέρ του φορολογικές ρυθμίσεις και το μονοπωλιακό καθεστώς λειτουργίας τους. Από τη μια ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ’ υπέβαλε αιτήματα και από την άλλη ο Πρόεδρος Μακάριος ο Γ’ τα ενέκρινε υπογράφοντας προεδρικά διατάγματα και υπαγορεύοντας νομοθετικές ρυθμίσεις σε μια Βουλή πλήρως ελεγχόμενη.
Με τον θάνατο του Μακαρίου θα ανέμενε κάποιος ότι η εκκλησία θα έχανε κάποια από τη δύναμη της. Αντιθέτως, κατάφερε να εδραιωθεί ακόμη περισσότερο ως ανώτατη αρχή στην Κύπρο. Παρόλο που από το 1977 δεν είχαμε ξανά κάποιον κληρικό στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, η στήριξη της εκκλησίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή των περισσότερων από τους μετέπειτα προέδρους της κυπριακής δημοκρατίας. Ακόμη και αυτοί που εκλέγηκαν κόντρα στον εκλεχτό της, όταν ήρθε η στιγμή να κάνουν βήματα προς την κατεύθυνση της εμπαίδωσης και θεσμοθέτησης του κοσμικού κράτους, ανέκρουσαν πρύμνα. Δέκα μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές γινόμαστε μάρτυρες και πάλι μιας οργανωμένης προσπάθειας της εκκλησίας αλλά και διαφόρων κύκλων που οι πολιτικές τους στοχεύσεις συναντιόνται, να επιβάλουν τον εκλεκτό τους.
Για να τελειώνουμε… ή θα προχωρήσουμε προς τη δημιουργία ενός επί της ουσίας κοσμικού κράτους που θα υπάρχει σαφής διάκριση των ρόλων κράτους και εκκλησιας, ή, θα επιστρέψουμε σε ένα κράτος που θα επικρατούν δεισιδαιμονίες και σκοταδιστικές αντιλήψεις. Ή που θα κάνουμε βήματα προς την Ευρώπη αναδημιουργώντας ένα κράτος δικαίου που οι θεσμοί θα αίρονται των περιστάσεων και θα λειτουργούν πραγματικά, ή που θα παραμείνουμε σε ένα κράτος που λειτουργεί στη βάση πελατειακών σχέσεων. Ή που θα προχωρήσουμε σε ένα κράτος που τις πολιτικές του θα καθορίζει το καλώς νοούμενο συμφέρον ΟΛΩΝ των πολιτών του, ή που θα επιστρέψουμε σε ένα κράτος που θα επικρατούν οι ατζέντες και τα συμφέροντα των χορηγών και των γκουρού.
Ας σκεφτούμε ψύχραιμα τι θέλουμε πραγματικά, κλείνοντας τα αυτιά στους ψευδεπίγραφους μεσσίες που εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό μας συναίσθημα. Ας ακούσουμε πράγματικα τι λένε. Στην ουσία δεν λένε απολύτως τίποτα. Τώρα είναι η ώρα να χρησιμοποιήσουμε τη λογική και όχι το συναίσθημα. Προσοχή λοιπόν από τους «μεσσίες» μέρες που είναι.
