Σ’αυτη εδώ τη στήλη έχω γράψει και εκθειάσει επανειλημμένως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του κυρίου Μαυρογιάννη.
Ήρεμος, συγκροτημένος, αριστος γνώστης της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, τίμιος χωρίς σκιές εις βάρος του, τόσο στο προσωπικό όσο και στον πολιτικό του βίο -σε αυτό το σημείο μας αφήνει η δεκαετής διακυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη, αντί η τιμιότητα να θεωρείται αυτονόητη για κάποιον που διεκδικεί το ύπατο πολιτειακό αξίωμα του τόπου, να αποτελεί προτέρημα- μα προπαντός συνεπής στις θέσεις και απόψεις του ο κύριος Μαυρογιάννης.
Υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν μια εξαιρετική επιλογή τόσο για το αξίωμα του προέδρου μα πολύ περισσότερο για το Ακελ.
Δεδομένης όμως της ιεράρχησης από το Ακελ των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος με το κυπριακό να βρίσκεται στην κορυφή, και σωστά, και λαμβάνοντας υπόψη τις θέσεις του κόμματος σε σχέση με το κυπριακό, όπως αυτές διατυπώνονται από το κύριο Τουμάζο Τσιελεπη κυρίως, η επιλογή Μαυρογιάννη είναι οξύμωρη.
Πιο πάνω αναφέρθηκα στη πολιτική συνέπεια του κυρίου Μαυρογιάννη.
Αυτή ακριβώς η πολιτική του συνέπεια συγκρούεται με τις θέσεις του Ακελ στο κυπριακό και πιθανόν να εξελιχθεί σε αχίλλειο πτέρνα για τον κύριο Μαυρογιάννη μα πολύ περισσότερο για το Ακελ, και εξηγώ αμέσως.
Ο κύριος Μαυρογιάννης ως ο επί σειρά ετών διαπραγματευτής της ελληνοκυπριακής κοινότητας, εξέφραζε κάποιες θέσεις και απόψεις οι οποίες παραμένουν αναλλοίωτες.
Όσο και να προσπαθούν στο Ακελ με διάφορες «στρογγυλοποιήσεις» να καλύψουν την απόσταση που χωρίζει τις θέσεις τους στο κυπριακό από αυτές του κυρίου Μαυρογιαννη, για κάποιον που ακούει προσεχτικά αυτά που λέει ο κύριος Τσιελεπης μα προπαντός με αυτά που δεν λέει, η απόσταση είναι εμφανής.
Οι Θέσεις και απόψεις του κυρίου Μαυρογιάννη στο κυπριακό απέχουν ελάχιστα από αυτές του κυρίαρχου ελληνοκυπριακού αφηγήματος στο ζήτημα.
Είναι οι θέσεις και οι απόψεις του ηγεμονικού λόγου της ελληνοκυπριακής κοινότητας και για ένα κόμμα που θέλει να παρουσιάζεται ως αντίβαρο στον ηγεμονικό αυτό λόγο, τίθεται ζήτημα αρχής.
Ο πυρήνας των απόψεων αυτών είναι η άρνηση της ελληνοκυπριακής κοινότητας να διαμοιραστεί την εξουσία και κατ’επέκταση των οφελών που προκύπτουν απ’αυτή.
Με πολιτικούς όρους αναφέρομαι στο θέμα της πολιτικής ισότητας.
Η διάσταση απόψεων μεταξύ των δυο κοινοτήτων, όσον αφορά την πολιτική ισότητα είναι αυτό που ενεργοποιεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης της τουρκοκυπριακής πλευράς το οποίο την κάνει να θέλει να διασφαλίσει και εξασφαλίσει ότι εξελικτικά δεν θα εκπέσει σε μειονότητα με περιορισμένα δικαιώματα.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι από την πρώτη μέρα ύπαρξης της κυπριακής δημοκρατίας αυτός ήταν ο στόχος της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Να μετατρέψει την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε μειονότητα με κάποια ήσσονος σημασίας δικαιώματα.
Η γνωστή πολιτική Μακάριου, ο εγκλεισμός των Τουρκοκύπριων σε θύλακες κάτι που έδωσε την ευκαιρία στο τουρκικό εθνικισμό να ανθήσει με την ανάλογη καθοδήγηση βεβαίως από το γραφείο ειδικού πολέμου του τουρκικού γενικού επιτελείου στρατού, η συνέχεια γνωστή.
Ακριβώς αυτό ήθελαν οι Τουρκοκύπριοι να αποφύγουν και στη τελευταία προσπάθεια για διευθέτηση του κυπριακού που κορυφώθηκε στο δείπνο της 6ης προς 7ης Ιουλίου στο Κραν Μοντανά αφού προηγουμένως είχαν προηγηθεί οι συναντήσεις στο Μοντ Πελεραν, την Γενευη κλπ.
Ο κύριος Μαυρογιάννης ήταν παρών σε όλες τις πιο πάνω συναντήσεις και διαδραμάτισε κομβικό ρόλο.
Όσο και να θέλει το Ακελ να υποβαθμίσει τη συμμετοχή του σε τεχνοκρατικό επίπεδο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Ήταν εκεί και σε κρίσιμα σημεία των διαπραγματεύσεων διατύπωσε την άποψη του ευθαρσώς και αυτό είναι καταγεγραμμένο.
Και αφού οι απόψεις του είναι καταγεγραμμένες, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα βγουν στο φως της δημοσιότητας.
Σε κάποια σημεία μπορεί οι απόψεις του να διέφεραν ως προς τη τακτική και τη διαδικασία που ακολούθησε η ελληνοκυπριακή πλευρά.
Όμως οι απόψεις και η προσέγγιση του σε θέματα ουσίας, όπως η πολιτική ισότητα και η νέα αρχιτεκτονική του συστήματος ασφαλείας που θα διέπε το υπό συζήτηση ομοσπονδιακό κράτος ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις απόψεις και τη προσέγγιση του προέδρου Αναστασιαδη στα σημαντικά αυτά ζητήματα.
Αν ο κύριος Μαυρογιάννης διαφωνούσε σε θέματα ουσίας και όχι διαδικασίας, όπως και είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Πολίτης» όφειλε να παραιτηθεί από τη θέση του διαπραγματευτή.
Τα περί παραίτησης του τρις, να με συγχωρήσουν οι φίλοι του Ακελ, απλά είναι αστειότητες.
Δεν διαφώνησε και ως εκ τούτου παρέμεινε στη θέση του μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του.
Σε αντίθεση με τον Αλέκο Μαρκίδη που όταν είδε τις πραγματικές προθέσεις του Νίκου Αναστασιάδη το 2016, παραιτήθηκε.
Παραιτήθηκε επιλέγοντας ένα μοναχικό, γραφικό για κάποιους δρόμο, όμως έντιμο.
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας διελκυστίνδας με αντικείμενο τις εγγυήσεις, μεταξύ του τέως αντιπροσώπου του Ακελ στη διαπραγματευτική ομάδα κυρίου Τουμαζου Τσιελεπη και του προέδρου Αναστασιάδη με το εξής τραγελαφικό.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης επικαλείται τον τέως διαπραγματευτή της ελληνοκυπριακής πλευράς και νυν υποψήφιο πρόεδρο που στηρίζεται από το Ακελ, προς επιβεβαίωση του αφηγήματος του, εις απάντηση των υπό του κυρίου Τσιελεπη λεχθέντων.
Οι φίλοι του Ακελ αναφανδόν υποστηρίζουν αυτά που λέει ο κύριος Τσιελεπης την ίδια στιγμή όμως προσπερνούν το γεγονός ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης επικαλείται το τέως διαπραγματευτή και υποψήφιο που στηρίζει το κόμμα τους.
Ο κύριος Μαυρογιάννης στην ουσία ανατρέπει το αφήγημα του Ακελ.
Ένα αφήγημα πάνω στο οποίο το Ακελ βάσισε τον αντιπολιτευτικό του λόγο και χρησιμοποίησε για να καταλογίσει βαρύτατες ευθύνες στον πρόεδρο Αναστασιαδη αλλά και στο ΔηΣυ.
Κάποιοι στο Ακελ λένε ότι ο υποψήφιος τους είναι ανεξάρτητος και ως εκ τούτου εκφράζει τις δικές του απόψεις με τις οποίες δεν θα πρέπει κατ’ανάγκη το κόμμα να συμφωνεί.
Αν αυτό δείχνει σοβαρότητα και συνέπεια για ένα κόμμα τότε κάπου έχουμε χαθεί στη μετάφραση και επεξήγηση των λέξεων αυτών.
Κάποιοι άλλοι λένε ότι ο κύριος Μαυρογιάννης θα πρέπει να πάρει θέση.
Μα πήρε θέση και η απάντηση του δεν σηκώνει άλλες ερμηνείες.
Είναι αρκούντως ξεκάθαρη και βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με αυτά που λέει το Ακελ.
Είναι σε πλήρη ευθυγράμμιση με αυτά που λέει ο πρόεδρος Αναστασιαδης.
Ήταν πασιφανές ότι η επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου από το κόμμα της αριστεράς, θα το έφερνε σε δύσκολη θέση όταν η συζήτηση στρεφόταν στο κυπριακό.
Οι γνωρίζοντες στο Ακελ είχαν εκφράσει τις ενστάσεις τους, όχι προς την ακεραιότητα του χαρακτήρα του κυρίου Μαυρογιάννη αλλά ως προς τις θέσεις του στο κυπριακό.
Στην Εζεκία Παπαϊωάννου γνώριζαν ότι το κόμμα θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, όπως και βρίσκεται ήδη, ασχέτως αν κάποιοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν το θέμα και να το αφήσουν να περάσει.
Ο πρόεδρος Αναστασιαδης, ο ΔηΣυ αλλά και οι υπόλοιποι υποψήφιοι, δεν θα το αφήσουν να περάσει έτσι.
Θα χορέψουν το Ακελ στο ρυθμό τους.
Πλέον από τη πολιτική φαρέτρα του Ακελ αφαιρείται ένα από τα πιο ισχυρά όπλα που διαχρονικά διέθετε το κόμμα.
Διερωτώμαι πραγματικά ποια θα είναι τα αντιπολιτευτικά του όπλα από δω και πέρα;
Η διαφθορά;
Όλοι είδαμε να πρωταγωνιστεί εν ενέργεια (τότε) βουλευτής του Ακελ στην πολύκροτη υπόθεση που οδήγησε στη παραίτηση του προέδρου της βουλής.
Παρεμπιπτόντως ο τέως βουλευτής του Ακελ δεν έχει διαγραφεί, συνεχίζει να είναι μέλος του κόμματος της αριστεράς.
Στην οικονομία;
Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα για το Ακελ.
Θα πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ των δύσκολων αποφάσεων που απαιτούνται και θα απαιτηθούν στο τομέα της οικονομίας- αυτό το γνωρίζουν οι υπεύθυνοι για θέματα οικονομίας στο επιτελείο του κυρίου Μαυρογιαννη -και μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων για περισσότερες παροχές.
Το βασικότερο όμως πρόβλημα του Ακελ στο τομέα της οικονομίας, είναι η απουσία έστω έμμεσης αυτοκριτικής για τα οικονομικά πεπραγμένα της πενταετίας 2008-13.
Αυτό δημιουργεί μια ανασφάλεια σε άτομα που δεν ανήκουν στο χώρο της αριστεράς αλλά βλέπουν θετικά την υποψηφιότητα Μαυρογιάννη.
Εκτός και αν η επιλογή Μαυρογιάννη από το Ακελ σηματοδοτεί μια στροφή του κόμματος στο κυπριακό αλλά και σε άλλα σημαντικά ζητήματα.
Μια στροφή προς τα δεξιά θα έλεγα ή τελοσπάντων μια παράκαμψη.
Αν όντως συμβαίνει αυτό τότε βρισκόμαστε ενώπιον μιας παραδοχής εκ μέρους του Ακελ ότι απέτυχε.
Μια αποτυχία που αντικατοπτρίζεται εξάλλου στις συνεχόμενες εκλογικές ήττες του κόμματος.
Η αποτυχία όμως του ενός είναι επιτυχία του άλλου και στη προκειμένη περίπτωση του Νίκου Αναστασιαδη.
Τείνει να εξελιχθεί στον απόλυτο ρυθμιστή των εκλογών αλλά και της πορείας που θα ακολουθήσει ο τόπος στη συνέχεια.
Η μεγαλύτερη του επιτυχία όμως έγκειται στη κανονικοποίηση της διχοτόμησης με ένα Ακελ χαμένο στη μετάφραση, συμβιβασμένο και ανήμπορο να αντιδράσει.
