γράφει ο Ινκόγκνιτος
Με τις συζητήσεις μεταξύ ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ για εξεύρεση κοινού υποψηφίου, να βρίσκονται σε αδιέξοδο, ο Νικόλας Παπαδόπουλος καλείται να επανεξετάσει τις επιλογές του.
Υπό την αίρεση ότι στη συνέδρια του πολιτικού γραφείου του ΑΚΕΛ την ερχόμενη Τετάρτη θα αποφασιστεί ότι οι συζητήσεις με το ΔΗΚΟ δεν οδηγούν πουθενά, διότι υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν ότι στην Εζεκία Παπαϊωάννου δεν έχουν εγκαταλείψει οριστικά την επιλογή Χριστιάνας Ερωτοκρίτου.
Το ΔΗΚΟ μιας εξαρχής έδειξε απρόθυμο να συζητήσει οποιαδήποτε άλλη επιλογή πέρα του Νικόλα Παπαδόπουλου ως κοινό υποψήφιο.
Η ανελαστικότητα που έδειξε είχε να κάνει με το γεγονός ότι θεωρητικά έχει περισσότερες επιλογές από το ΑΚΕΛ. Περισσότερες μεν επιλογές, δύσκολες δε.
Η πρώτη και βασική επιλογή ήταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος.
Μια επιλογή που πολύ δύσκολα θα γινόταν αποδεχτή από τη βάση του ΑΚΕΛ. Ο Νίκολας είχε την εντύπωση ότι το ΑΚΕΛ αφού στήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2003 γιατί να μην στηρίξει τον Ίδιο το 2023. Αυτό που δεν έλαβε ή τουλάχιστο φάνηκε να μην λαμβάνει υπόψη είναι ότι το ΑΚΕΛ του 23 είναι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό του 2003.
Από την εξίσωση αυτή απουσιάζουν δυο σημαντικοί παράγοντες που θα μπορούσαν να τιθασεύσουν τις οποίες αντιδράσεις, ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Κατσουρίδης.
Η δεύτερη επιλογή ήταν ένας κοινός υποψήφιος ο οποίος θα πληρούσε συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Οι δυο βασικότερες ήταν να είναι πρόεδρος μιας θητείας και οι θέσεις του στο κυπριακό να είναι όσο πιο κοντά γινόταν σε αυτές του ΔΗΚΟ και αν ήταν δυνατό να ήταν ταυτόσημες.
Η τρίτη επιλογή ΕΙΝΑΙ η υποστήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Εδώ αξίζει να σταθούμε λίγο.
Το ΔΗΚΟ δια σημαντικών στελεχών του δεν έκρυψε ποτέ τη «συμπάθεια» του προς το πρόσωπο του τέως ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Μάλιστα, ορισμένα στελέχη του ΔΗΚΟ αρκετές φορές εμφανίστηκαν δημοσίως μαζί με το τέως ΥΠΕΞ σε διάφορες περιπτώσεις, ειδικότερα στις πόλεις και επαρχίες Λεμεσού και Πάφου. Εμφανίσεις που εύκολα θα μπορούσαν να παρερμηνευτούν και όχι αδίκως. Σε ορισμένες απ’ αυτές περιστοιχίζονταν από αποστασιοποιηθέντα στελέχη δεύτερης γραμμής του ΔΗΣΥ.
Στην ουσία ο Νικόλας Παπαδόπουλος προσπάθησε να ασκήσει ένα είδος έμμεσου εκβιασμού προς το ΑΚΕΛ, αφήνοντας να νοηθεί ότι ο Χριστοδουλίδης θα μπορούσε να είναι ο εκλεκτός του, με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας δεδομένης και της δημοφιλίας του όπως αυτή αποτυπώνεται σε διάφορες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα μπορούσε να ήταν η επιλογή του ΔΗΚΟ που γύρω της θα συσπειρωνότανε η ΕΔΕΚ, η ΔΗΠΑ, ένα κομμάτι των Οικολόγων, ένα μικρό κομμάτι του ΔΗΣΥ (πολύ μικρότερο απ’ ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις σήμερα διότι ο κομματικός πατριωτισμός ακόμη είναι καθοριστικός παράγοντας) και ασφαλώς στην εξίσωση θα μπορούσε να προστεθεί ένα σημαντικό κομμάτι του ΕΛΑΜ.
Δεδομένων των πιο πάνω εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης σαφώς είναι επιλογή που οδηγεί στο δεύτερο γύρο και πιθανό στην προεδρία.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα του Νικόλα Παπαδόπουλου είναι ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι πρόεδρος δυο θητειών, κάτι που αποτελεί κόκκινη γραμμή για το πρόεδρο του ΔΗΚΟ μιας και ο δεδηλωμένος του στόχος ήταν και είναι η προεδρία της δημοκρατίας. Η ύστατη παραχώρηση που θα μπορούσε να κάνει ήταν να περιμένει ακόμη μια πενταετία ακόμη.
Το ΔΗΚΟ και ο πρόεδρος του ΕΧΟΥΝ και μια τέταρτη επιλογή που δεν είναι άλλη από την υποστήριξη ενός υποψηφίου με περιορισμένες πιθανότητες και στο δεύτερο γύρο να συμπλεύσει με τον Αβέρωφ Νεοφύτου ασχέτως των περί του αντιθέτου δηλώσεις.
Όσοι γνωρίζουν το κυπριακό πολιτικό γίγνεσθαι ξέρουν ότι όλες μα όλες οι διαφορές γεφυρώνονται αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο κίνητρο, και το πιο καλό κίνητρο δεν είναι άλλο από το διαμοιρασμό των λάφυρων της εξουσίας.
Και η πέμπτη επιλογή θα ήταν η κάθοδος του Νικόλα Παπαδόπουλου με πολύ περιορισμένες πιθανότητες.
Στην αρχή όταν έγραφα για δύσκολες επιλογές αυτό ακριβώς είχα υπόψη μου.
Οπότε ο Νικόλας στην ουσία έχει να επιλέξει μεταξύ της οριστικής εγκατάλειψης κάθε σκέψης για την προεδρία και στήριξη κάποιου άλλου υποψηφίου ή δικής του καθόδου και μιας ακόμη ήττας. Μιας ήττας που θα σηματοδοτούσε το πολιτικό τέλος του Νικόλα και ίσως να άνοιγε η συζήτηση της διαδοχής του στο ΔΗΚΟ. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι δεδομένης της ηλικίας του Νικόλα Παπαδόπουλου τίποτα δεν έχει τελειώσει με ακόμη μια ήττα.
Στο κάτω κάτω ο Γλαύκος Κληρίδης τη τρίτη φορά κατάφερε να εκλεγεί, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήρθε από τα αζήτητα σε μεγάλη ηλικία και εξελέγη. Μιλούμε όμως για άτομα με τελείως διαφορετικό πολιτικό εκτόπισμα απ’ αυτό του Νικόλα.
Αν πράγματι ο Νίκολας Παπαδόπουλος εννοεί αυτά που λέει περί αλλαγής έχει χρόνο ακόμη να βάλει τις προσωπικές του φιλοδοξίες στην άκρη. Εκτός και αν το μοναδικό ζητούμενο είναι η επάνοδος στην εξουσία ανεξαρτήτως συμμαχιών. Κάτι που θα τον καθιστούσε απόλυτα συνεπή προς τους ψηφοφόρους του όταν είχε πει ότι το ΔΗΚΟ θα είναι στη συγκυβέρνηση.
