Γράφει ο Incognitos*
Την περασμένη Κυριακή το ΑΚΕΛ σε συνεργασία με 160 οργανώσεις και συντεχνίες, τόσο ελληνοκυπριακές όσο και τουρκοκυπριακές, διοργάνωσε στη Δερύνεια, πορεία υπέρ της Ειρήνης – Λύσης – Επανένωσης της Κύπρου. Ουσιαστικά ήταν η «πρώτη» του νέου Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Στέφανου Στεφάνου, ο οποιος οφείλω να ομολογήσω ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός. Ευγενικός, προσιτός, πρόσχαρος, μίλησε σχεδόν με όλους τους παρευρισκόμενους οι οποίοι δεν ήταν και λίγοι. Γύρω στις 4 χιλιάδες κόσμος.Το σημαντικότερο όμως -και αυτό του πιστώνεται- είναι ότι έδειξε πρόθυμος να ακούσει τον κόσμο και προπαντώς να ακούσει κόσμο που δεν ανήκει στην αριστερά ή εχει αποστασιοποιηθεί, κόσμος όμως συνεπής στη λύση και επανένωση.
Για όσους ξέρουν να «διαβάζουν» σωστά τα γεγονότα, στη μετά Άντρου Κυπριανού εποχή το ΑΚΕΛ δείχνει διατεθειμένο να αποβάλει την εσωστρέφεια που ενίοτε το χαρακτηρίζει κάνοντας ανοίγματα σε οργανώσεις και πρόσωπα του ευρύτερου δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου. Από την άλλη όμως είναι εμφανής η προσπάθεια του κυρίου Στεφάνου να κρατήσει εσωκομματικές ισορροπίες ανάμεσα στις διάφορες τάσεις. Μια άσκηση ισορροπίας όμως που λειτουργεί ανασταλτικά στο να εκσυγχρονίσει ακόμη περισσότερο τον πολιτικό του λόγο και να αγγίξει θέματα που θεωρούνται ταμπού για το κόμμα της αριστερας.
Αναφέρομαι στο κεφάλαιο οικονομία που πέρα της κριτικής για τα κακώς έχοντα, επί της ουσίας δεν έχει να προτείνει κάτι, προς το παρόν. Ακόμα και στο πεδίο του κυπριακού, στο οποίο το ΑΚΕΛ εκφράζει τις πιο ρεαλιστικές απόψεις φαίνεται να είναι βραχυκυκλωμενο και να αντιδρά ετεροχρονισμένα απο την εποχή του Μοντ Πελεραν το 2016, όταν και δέχθηκε να το χρησιμοποιήσει ο Νίκος Αναστασιαδης ως δικαιολογία για την αποχώρηση του.
Καλή η προσπάθεια της περασμένης Κυριακής σύντροφοι, ομως έχω την εντύπωση ότι είναι too little too late. Τέτοιες μαζικες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις έπρεπε να είχαν γίνει πολύ πιο πριν. Έπρεπε να είχαν γίνει πριν και μετά από το Κραν Μοντανά το 2017. Τότε έπρεπε να πρωτοστατήσετε. Αντί αυτού πέρασαν τρεις μήνες από τη φυγή του Νίκου Αναστασιαδη για να πείτε κάτι. Τέτοιες κινητοποιήσεις έπρεπε να γίνουν πριν τη συνάντηση Ακκιντζι-Αναστασιαδη στο Βερολίνο το 2019.
Έπρεπε να είχατε απαιτήσει επιτακτικά την από κοινού με την τουρκοκυπριακή κοινότητα διαχείριση της πανδημίας, διατηρώντας ανοικτά τα οδοφράγματα. Κάποιες μεμονωμένες εκδηλώσεις σύντροφοι αντί να προσπαθείτε να τις ελέγξετε έπρεπε να τις στηρίξετε…
Τώρα είναι αργά, το τρένο του Κυπριακού, έχει φύγει από τη στάση που γράφει πλαίσιο Γκουτιέρες και ΔΔ.. Νομοτελειακά τα πιο πάνω έχουν αποσυρθεί από το τραπέζι των συνομιλιών μετά την εκλογή Ταταρ. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο ρόλος του ΟΗΕ δεν είναι να επιβάλει την οποιαδήποτε μορφή διευθέτησης σε μια διένεξη αλλά να συμβιβάσει απόψεις και προσεγγίσεις. Οποτε το να συζητούμε για πλαίσιο Γκουτιέρες και ΔΔΟ δεδομένων των θέσεων Ταταρ-Τουρκίας και της άρνησης της ελληνοκυπριακης πλευράς να αποδεχθεί διαμοιρασμο της εξουσίας και πολιτική ισότητα, απλά είναι χωρίς νόημα.
Δυστυχώς οι δυνάμεις της λύσης -και βάζω και τον εαυτό μου μέσα μιας και συμμετέχω ενεργά από το 2003- έχουμε ηττηθεί. Το κυπριακό και η προοπτική λύσης πλέον απασχολεί όλο και μικρότερο ποσοστό της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Τον κόσμο τον απασχολούν άλλα πράγματα: αν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα δάνεια του, αν θα έχει δουλειά, αν θα καταφέρει να σπουδάσει τα παιδιά του. Τον απασχολεί η αύξηση του κόστους ζωής και η στασιμότητα στους μισθούς. Τους νέους τους απασχολεί η επαγγελματική τους αποκατάσταση με αξιοπρεπείς απολαβές.
Οπότε το ΑΚΕΛ αν πραγματικά θέλει να γίνει κόμμα εξουσίας πρέπει να καταθέσει προτάσεις για τα πιο πάνω. Πρέπει να καταθέσει ένα νέο βιώσιμο, ρεαλιστικο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης μιας και το υφιστάμενο σιγά-σιγά φτάνει στο τέλος. Είχε την ευκαιρία και τα εργαλεία να διασυνδέσει μια ενδεχόμενη διευθέτηση του κυπριακού με την οικονομική ανάπτυξη, δεν το έκανε.
Τώρα θα πρέπει να παίξει μπάλα σε ένα τομέα που δεν πείθει. Σε αυτόν της οικονομίας. Αν δεν αφήσει άλλους να παίξουν «μπάλα» γι’ αυτό – και προπαντώς να πείσει ότι έμαθε από λάθη και αστοχίες του παρελθόντος- πολύ φοβάμαι ότι το καλύτερο που έχει να ελπίζει στις εκλογές του 2023 είναι μια τιμητική ήττα. Και όταν απέναντι σου έχεις μια κυβέρνηση που παραπαίει και εξευτελίζει τη Κύπρο στο εξωτερικό, είναι πραγματικά τραγικό. Too little too late σύντροφοι.
*Παρατηρητής.
Μια Ζωή Πίσω Από Τις Πολιτικές Πόρτες
