Γράφει ο Incognitos
Σαράντα επτά χρόνια από τότε που διεξήχθη ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας στο Τσίρειο στάδιο, (Μάιος του 1975, εθνική Κύπρου-εθνική Αγγλίας) κλείνει ο κύκλος του.
Η συντήρηση και ανακαίνιση του Τσιρείου πλέον κρίνεται ασύμφορη και χωρίς νόημα, τόσο για τεχνικούς λόγους όσο και για οικονομικούς. Η κατάσταση του σταδίου έχει ξεπεράσει προ πολλού το σημείο που θα μπορούσε με ένα «φρεσκάρισμα» να συνεχίσει τη λειτουργία του. Χρειάζονται ριζικές αλλαγές οι οποίες, εν όψει και της αποπεράτωσης του νέου ποδοσφαιρικού σταδίου της Λεμεσού, οικονομικά κρίνονται παντελώς ασύμφορες.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα το στάδιο είναι, ας μου επιτραπεί ο όρος, χωροταξικό.
Όταν αποφασίστηκε η ανέγερση του Τσιρείου στον υφιστάμενο χώρο, η αστική Λεμεσός εκτεινόταν μέχρι τα φανάρια του Καφέ Παρί. Από κει και πέρα, μέχρι και το χωριό της Αγίας Φύλας απλά υπήρχαν κάποιες μεμονωμένες κατοικίες. Στην ουσία το στάδιο ήταν εκτός αστικού ιστού.
Τώρα περιστοιχίζεται από οικίες, εμπορικές αναπτύξεις και παράλληλα είναι «περικυκλωμένο» από δρόμους ιδιαίτερα επιβαρυμένους οδικά, ενώ στη βόρεια πλευρά βρίσκεται ο υπεραστικός, κάτι που καθιστά την διακίνηση από και προς το στάδιο προβληματική. Αν στο πιο πάνω προσθέσουμε και την ανεπάρκεια χώρων στάθμευσης, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι έχει κλείσει ο κύκλος του σταδίου ως χώρου διεξαγωγής μεγάλων αθλητικών γεγονότων. Γι’ αυτό ακριβώς επιβάλλεται να σκεφτούμε λύσεις πέρα από τα τετριμμένα, για την επόμενη μέρα.
Θα πρέπει να εκπονηθεί ένα σωστό master plan, στο πλαίσιο του οποίου θα λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη για απάμβλυνση του κυκλοφοριακού της ευρύτερης περιοχής και η δημιουργία ενός πνεύμονα πρασίνου που τόσο έχουμε ανάγκη.
Θα μπορούσε να γίνει ένας μεγάλος υπόγειος πολυεπίπεδος χώρος στάθμευσης, ώστε να μπορεί κάποιος να αφήσει το αμάξι του και από εκεί μικρά ηλεκτρικά λεωφορεία να τον μεταφέρουν στο κέντρο της πόλης ή στο παραλιακό μέτωπο και το αντίθετο. Στα πρότυπα του park and ride που υπάρχει σε μεγάλα αστικά κέντρα του εξωτερικού.
Ο υπέργειος χώρος θα μπορούσε να μετατραπεί σε χώρο πρασίνου, με πεζόδρομους, κιόσκια, ίσως και κάποια αναψυκτήρια.
Θα μπορούσε να γίνει ένα γήπεδο για διεξαγωγή μικρών αθλητικών διοργανώσεων, ο οποίος παράλληλα θα χρησιμοποιείται και από τους δημότες για σκοπούς άσκησης.
Να υπάρχει διασυνδεσιμότητα του χώρου με περιοχές που βρίσκονται βόρεια του υπεραστικού, μέσω υπέργειων γεφυρών για πεζούς και ποδηλάτες.
Θα μπορούσε περιμετρικά του χώρου να γίνει ένας ποδηλατόδρομος που μελλοντικά θα επεκτείνεται στις γύρω συνοικίες και, γιατί όχι, στο κέντρο.
Αντιλαμβάνομαι ότι το έργο ακούγεται εξωπραγματικό για τα κυπριακά δεδομένα και το κόστος κατασκευής και συντήρησης του φαντάζει τεράστιο.
Και όμως θα μπορούσε να γίνει χωρίς να επιβαρυνθούν τα δημόσια και δημοτικά ταμεία. Πώς;
Εκχωρώντας την εκμετάλλευση του χώρου σε ιδιώτες με την μέθοδο του B.O.T. (Build Operate Transfer). Ο ιδιώτης θα αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το κόστος κατασκευής και συντήρησης, θα εκμεταλλευτεί τις διάφορες χρήσεις, όπως τον υπόγειο χώρο στάθμευσης, κάποια αναψυκτήρια που πιθανό να δημιουργηθούν για ένα χρονικό διάστημα το οποίο θα συμφωνηθεί εκ των προτέρων και στο τέλος θα το παραδώσει στη δημοτική αρχή.
Θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θέλουμε να είναι η πόλη μας σε 10-20 χρόνια από σήμερα.
Θέλουμε μια πόλη πνιγμένη στο μπετόν χωρίς ίχνος πρασίνου;
Μια πόλη που η ατμοσφαιρική ρύπανση να χτυπά κόκκινο λόγω του κυκλοφοριακού;
Χρειαζόμαστε ακόμη μια οικιστική ή εμπορική ανάπτυξη, χάριν των εσόδων που θα προκύψουν για το ΓΣΟ, την εκκλησία, το Δήμο ή για τον οποιοδήποτε;
Εγώ λέω ότι χρειαζόμαστε μια πόλη λίγο πιο ανθρώπινη και πράσινη.
Για να γίνει όμως χρειάζεται όραμα που να μην σταματά την επόμενη των εκλογών.
