Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10
#ΣΤΗΛΕΣ:

Η μούντζα

Βία είναι η γροθιά στο πρόσωπο της μάνας.

Βία είναι ο Λιγνάδης να πίνει τον καφέ στο σπίτι του.

Βία είναι ο πραξικοπηματίας που πίνει για 48 χρόνια τον καφέ στο σπίτι του.

Βία είναι η αποσιώπηση των εγκλημάτων από το ίδιο το κράτος.

Βία είναι ο κατώτατος μισθός των εννιακοσίων σε μια χώρα που μια πίτα σουβλάκια πήγε εφτάμιση.

Βία είναι να μην παίρνεις απολυτήριο γιατί δεν γουστάρουν το μαλλί σου.

Βία είναι ένα σώμα νεκρό, γεμάτο μώλωπες.     

Βία είναι η σημαία των Τούρκων στον Πενταδάκτυλο.                                           

Και μέσα σε όλα αυτά που γυρνάνε μέρες τώρα  στο μυαλό μου, ήρθε και η φωτογραφία της ΝΑΣΑ να μας υπενθυμίσει την απειροελάχιστη ύπαρξή μας. Και προσπαθώντας κι εγώ να συλλάβω τον κόκκο της άμμου που μου έλαχε, με πιάνει μια υπαρξιακή αγωνία ανάμικτη με δόσεις θλίψης αφού «τα πάντα ματαιότις» αλλά και με δόσεις ευγνωμοσύνης πως μέσα σε αυτή την ματαιότητα μου χαρίστηκε να δω φως, να κάνω αυτό το ταξίδι.                                     

Κι αν μέσα σε όσα μας πληγώνουν βρούμε 3-5 «συγγενείς» πάλι καλά! Νιώθουμε πως κάπου ακουμπάμε μέσα σε αυτόν τον χαμό. Κι ύστερα ψάχνουμε 3-5 αξίες να νιώσουμε πως σε κάτι πιστέψαμε μέσα σε αυτό το πέρασμα. Είχαμε μια κουπαστή μέσα σε αυτό το πέρασμα.

Κι ήθελα ναι, να ζούσα σε έναν κόσμο άλλο που αυτός που ακούμπησε τη μάνα με το χέρι του, να της το πρότεινε για να τη βοηθήσει να σηκωθεί από το έδαφος που την σώριασε η φτώχεια.

Θα ήθελα να ζούσα σε έναν κόσμο χωρίς Λιγνάδη. Χωρίς τερατόμορφα γλοιώδη υποκείμενα που ηδονίζονται με τη βία που ασκούν πάνω σε αθώα σωματάκια. Ήθελα να υπήρχε μια τέτοια δικαιοσύνη που αυτήν την ύβρι προς ό,τι πιο ιερό να την πλήρωναν οι Λιγνάδηδες αντίστοιχα.

Ήθελα να μη γινόταν πραξικόπημα πριν 48 χρόνια. Ήθελα να βρισκόταν ο καθένας στο σπίτι των γονιών και των παππούδων του σήμερα. Και ο Ελληνοκύπριος και ο Τουρκοκύπριος. Ήθελα να συνέχιζαν τη ζωή τους ανενόχλητοι ο Πηδιάς, τα αδέλφια Χριστοφή, ο Κέστας και τόσοι άλλοι. Κι ήθελα όσοι έκαναν τα αίσχη τότε τέτοιες μέρες, να πλήρωναν.

Ήθελα να ζούσα σε μια χώρα που το κράτος να σεβότανε θυσίες, αξίες, τη μνήμη, την ιστορία.             

Ναι θα ήθελα να ζούσα σε μια χώρα που ο κόπος να αμοιβότανε δίκαια, που η αποδοχή και ο σεβασμός των όποιων επιλογών αποτελούν υπέρτατη αξία, όταν αυτές οι επιλογές αφορούν αποκλειστικά και μόνον αυτόν που τις κάνει.

Όσο για τον Πενταδάκτυλο…Την Τουρκία την ξέρουμε αλλά ο Πενταδάκτυλος θα συνεχίσει να μας μουτζώνει εσαεί.

Powered by kone"

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης