Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη
Και τι χρειάζεται η ποίηση στις μέρες μας, λένε οι τεχνοκράτες. Σε τι χρησιμεύει; Και θέλω να πω πως χρησιμεύει! Όπως χρησιμεύει το νανούρισμα της μάνας. Όπως χρησιμεύει το κλάμα μας και η κραυγή της χαράς μας. Όπως χρησιμεύει ο στίχος στο τραγούδι αλλά κι ο στίχος “πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι”. Είναι ζήτημα αισθητικής και ζήτημα ισορροπίας. Μέσα στην παντοδυναμία μιας δήθεν λογικής η οποία έχει καταφέρει να μας πείσει πως είναι λογικό άνθρωπος να σκοτώνει άνθρωπο γιατί αυτό του είπαν να κάνει, η ποίηση μοιάζει με μικρή ή μεγάλη επανάσταση.
(21 Μαρτίου. Παγκόσμια μέρα ποίησης).
Θα ήταν καλύτερα
Θα ήταν καλύτερα
να έγραφα
δυο στίχους
παραπάνω
Μα το χέρι μου το δεξί
αντί να γράφει
έσκαβε
Δρόμους γύρευα να
ανοίξω
στα καμένα
Δυσκόλευε η ανάσα
-καμένη γη μην την
ανασκαλεύεις-
Και δεν πέρασε ποτέ
λευκοντυμένη
η λύτρωση
Θα ήθελα να έγραφα
δυο στίχους
παραπάνω
Μα φοβήθηκα
όλα τα νωπά
κάρβουνα που
λαμπύριζαν
στο στήθος μου
-Είναι η αναζωπύρωση πιθανή
σε εύφλεκτες ζώνες –
Μη τυχόν
και κάψουν
κανέναν άνθρωπο
φοβήθηκα
Μέρες I
Μέρες κρεμασμένες
από το ταβάνι
Σαν κάτι
απαγχονισμένα
θύματα
ανούσιου πολέμου
Ήρθα κι εγώ
Ζωσμένη άρματα
Να κόψω τα σχοινιά
Δεν πρόλαβα
Έπεσε η νύχτα
Κι έθαψα τα κουφάρια
των ημερών μου
άδοξα
Χωρίς έναν
αποχαιρετιστήριο
στίχο.
Μέρες ΙΙ
Μέρες άδειοι
καμβάδες για το
αναπάντεχο
Κι άλλες πάλι
ξεδιάντροπες
Ίδια χείμαρροι
κατεβασμένοι
Λίγο ακόμα να
ανατέλλετε
όσα στο νου μας
ξημερώνουν
Σαν φόβος και σαν
όνειρο.
Κάτω από το χαλί
Άνοιξα τα παράθυρα
Τίναξα το χαλί
Έπεσαν από μέσα
Κομμένες γλώσσες
Σπασμένα φτερά
Φίδια
σκόρπιοι
γυμνοσάλιαγκες
Και το θρυμματισμένο
χαμόγελο
της μάνας μου
Κι όπως ήμουν στον
τρίτο όροφο
Κι ανέμιζα το χαλί
πάνω απ΄την πόλη
Πίσω επέστρεψα όσα
μου φόρτωσαν
Κι ανέμιζα το χαλί
Λες κι ήτανε λευκό
σινιάλο στην
προκυμαία
Έτσι αποχαιρέτησα
όλη τη φρίκη
που κούρνιασε στο
σαλόνι μου
Τώρα γυμνή κοιμάμαι
στο μάρμαρο
Κι ας πονούν τα
κόκκαλα μου
απ΄ την τόση αλήθεια
Κιβώτια παπουτσιών
Μέσα σε κιβώτια
παπουτσιών
στρίμωξα τα
μπλοκάκια με τις
λέξεις μου
Μικρές αφόρετες
εκπλήξεις
να τις βρίσκω ξαφνικά
σε ένα συγύρισμα
Κυριακής
Να έχουν διανύσει
χιλιόμετρα
γόνιμης θλίψης οι
λέξεις μου
Να έχουν πετάξει σε
ουρανούς ελπίδας
Να έχουν
στραπατσαριστεί σε
τρένα αμφισβήτησης
και σε σταθμούς
πολύβουης
εσωστρέφειας
Μέσα σε κιβώτια
παπουτσιών
στρίμωξα τις λέξεις
μου
Με την ψευδαίσθηση
πως θα μείνουν
καλογυαλισμένα
γοβάκια
μεσήλικης
Σταχτοπούτας
Μα αυτές όλο
δραπέτευαν τις νύχτες
Χόρευαν ατελείωτα
Κουράστηκαν
Έζησαν μια ζωή δική
τους εν αγνοία μου
οι λέξεις μου
