Μερικά χρόνια πριν ίσως να λέγανε περισσότεροι «τα ήθελε ο κώλος της». Μερικά χρόνια πριν ίσως να περνούσε πιο εύκολα η αμφισβήτηση της Γεωργίας, ίσως να οργίαζαν οι καχύποπτες σκέψεις του τύπου, «τους βρήκε πλούσιους και τους εκβιάζει, το έκανε βάση σχεδίου» κλπ, κλπ.
Όχι πια! Γιατί οι νοοτροπίες άλλαξαν. Γιατί βρέθηκαν γυναίκες αλλά και άντρες που βγήκαν μπροστά και έσπασαν το απόστημα του καθωσπρεπισμού που ήθελε τον άντρα στο απυρόβλητο και τη γυναίκα «σειρήνα», «Λίλιθ», Εύα» ή άλλο σκοτεινό τέρας που πρώτα σαγηνεύει και μετά κατασπαράζει. Ευτυχώς μειώθηκε το άκουσμα της φράσης «ετύλιξεν τον» το οποίο σαφέστατα αποπνέει μια μπόχα παλιά. Τη μπόχα της εποχής που στα χωριά μας είχαμε τρύπες αντί για τουαλέτες. Της εποχής που μάνες, κόρες, ξαδέλφες, γειτόνισσες έπεφταν θύματα στα χέρια των «αδρώπων». Τότε που η γυναίκα δεν όριζε ούτε το σώμα της ούτε τη μοίρα της, ούτε τη μόρφωση της. Χρειάστηκε χρόνος και τόλμη για να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, τον τρόπο σκέψης τους και τον κώδικα αξιών τους ο οποίος έγερνε μονόπλευρα. Και δεν τέλειωσε αυτός ο αγώνας.
Και η «επιτυχία» του να στεκόμαστε περισσότεροι δίπλα από την κάθε Γεωργία, τον κάθε Ζακ δεν οφείλεται στο εκπαιδευτικό σύστημα φυσικά αλλά κυρίως στην ίδια τη Γεωργία και στον ίδιο τον Ζακ! Όσο λόγο κι αν κάνουμε στα σχολεία κατά των διακρίσεων, κατά του ρατσισμού, υπερ της ισότητας, υπερ της αποδοχής της διαφορετικότητας, η «επιτυχία» οφείλεται στο παράδειγμα δια του βιώματος. Οφείλεται περισσότερο στα πανό των ακτιβιστών που παίρνουν τους δρόμους, στον λόγο και στην πράξη δημοσιογράφων, γονιών, δασκάλων και άλλων απλών ανθρώπων οι οποίοι επιλέγουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η «τόλμη»!
Σε μια κοινωνία που το «σιώπα να περάσουμε» έγινε αξία , όσοι μιλούν, τολμούν, σπάνε αυγά, φτιάχνουν ομελέτα και μας ταΐζουν, είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, τουλάχιστον καλύτερο από πριν.
