Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη
Η όλη ιεροτελεστία ξεκινά από το ταμείο. Περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου και κοιτάς τους άλλους περίπου συνωμοτικά. Λες και ανήκετε ξαφνικά σε μια «αδελφότητα» η οποία συμφώνησε να βγει έξω από τον χώρο και τον χρόνο και να τοποθετήσει όλο της στο είναι στο τι θα συμβεί στο σανίδι. Οι ήχοι, τα μουρμουρητά υποδηλώνουν μια αδιόρατη αγωνία. Η μουσική υπόκρουση της εισαγωγής, ο φωτισμός, λες και κτίζουν το τούνελ από το οποίο θα περάσεις στην άλλη διάσταση. Εκεί όπου όλα θα συμβαίνουν κι όλα θα υπάρχουν για να σε οδηγήσουν σε μια…λύτρωση.
Κι ύστερα όλες οι αισθήσεις σου (πλην της γεύσης, εκτός κι αν επιτρέπεται το κρασί στην αίθουσα) θα συμμετέχουν έτσι ώστε να βιώσεις αυτή την εμπειρία όπου κάτι θα έχει αλλάξει μέσα σου. Κάτι θα έχει έστω ελάχιστα μετακινηθεί – έστω στην επιφάνεια ή, αν είσαι τυχερός, μέσα στα έγκατα της ύπαρξής σου.
Και μετά θα βγεις από την αίθουσα, θα πάρεις το αμάξι σου, θα φύγεις και θα πάρεις μαζί σου τη μυρωδιά του ποτισμένου χώματος. Γιατί αυτό μας κάνει το θέατρο. Μας διαποτίζει, μας ξεδιψά, το έχουμε ανάγκη.
Αρκεί να παρατηρήσουμε πως τα παιδιά υποδύονται ρόλους κι έτσι μαθαίνουν τον κόσμο. Τον ταξινομούν, τον αναδημιουργούν, τον ερμηνεύουν, θεραπεύοντας μέσα από αυτή τη διαδικασία – συχνά- τα τραύματά τους.
Πόσο δίκιο είχαν οι αρχαίοι Έλληνες όταν τον 6ο αι.π.Χ «γέννησαν» την αρχαία τραγωδία. Αυτή η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη μοίρα του, είχε τόση σημασία που την θεσμοθέτησαν σε αγώνες στα μικρά και μεγάλα «Διονύσια», την αφιέρωσαν σε Θεό, έδιναν κρατική μέριμνα, είχαν χορηγούς- μεγάλη τιμή να ήσουν χορηγός- , είχαν κριτές κι απέδιδαν «δόξα» στους νικητές.
Και μοιραία σκέφτεται κανείς: γιατί χάθηκαν οι θεατρικές παραστάσεις από τη δικιά μας «μόρφωση»; Τί κάνουμε για να μυήσουμε τον σύγχρονο άνθρωπο στον ρόλο του θεατή, του παρατηρητή, του πρωταγωνιστή -εν τέλει- της δικιάς του ζωής; Κι ενώ δαπανούνται χρήματα για έρευνες επί ερευνών για την παιδεία, για τη βελτίωση της ηθικής καλλιέργειας των παιδιών, για τα αναμορφωτήρια των φυλακών, τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά αν «απλά» χάριζαν εισιτήρια παραστάσεων στα παιδιά. Αν χάριζαν χρόνο στα παιδιά να πάνε σε παραστάσεις κι ας μην πάνε σχολείο τις δυο πρώτες ώρες της επόμενης μέρας.
Αν πιστέψουμε στην θεραπευτική ιδιότητα του θεάτρου στο σώμα της κοινωνίας, θα βρούμε τον τρόπο.
Ψες είχα την ευλογία να δω την παράσταση του έργου «Τα κορίτσια της λίμνης» του Μιχάλη Παπαδόπουλου, από το θέατρο Αντίλογος. Το κείμενο ήταν συγκλονιστικό. Οι ερμηνείες επίσης. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ένιωσα τις παλάμες μου να σφίγγονται με θυμό ενώ ένας κόμπος στον λαιμό ανεβοκατέβαινε σαν πνίξιμο. Ήταν όμως αρκετός ένας ήχος, ένα κτύπημα (δεν θα πω που και πότε) κι όλα μπήκαν στη θέση τους «μαγικά».
