Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη
Ήμουν ακόμα έγκυος τον γιο μου. Το 2001. Ο Νίκος ο Παπάζογλου ήταν ο πρώτος που αγάπησε την γραφή μου. Του άφησα τους στίχους στο καμαρίνι του στο Red στην Λευκωσία. Πέντε χρόνια μετά έλαβα ένα email που έλεγε πως ήταν ο Νίκος Παπάζογλου και πως ήθελε να μελοποιήσει τρία τραγούδια μου. Τρεις μέρες με βασάνιζε ποιος μπορεί να μου έκανε μια τόσο χοντρή πλάκα. Όταν το μοιράστηκα με τον Αντώνη ο οποίος ήταν πιο εξοικειωμένος με τα της τεχνολογίας με διαβεβαίωσε πως ήταν όντως αυθεντικό το email. Κόντεψα να τρελαθώ. Ήταν όντως ο Παπάζογλου; Που έτρεχα στις συναυλίες του στο θέατρο δάσους στη Θεσσαλονίκη, φοιτήτρια αρχές του ΄90, κι ευχόμουνα κρυφά να μελοποιήσει έστω ένα μου τραγούδι; Βρέθηκα μετά να τραγουδώ μαζί του τους «Αόρατους σταυρούς» και το «Να μη σ΄ έχω» στη Λευκωσία, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη στον δίσκο του «Μάισσα σελήνη». (Το τρίτο τραγούδι δεν έγινε. Πρόλαβα και το είχα υποσχεθεί αλλού, η χαζή!). Η γενναιοδωρία του και η ελπίδα του στους νεώτερους ήταν δώρο ανεκτίμητο.
Ύστερα ήρθε ο Λεύκιος ο Ζαφειρίου. Ήμασταν συνάδελφοι στο Εσπερινό Γυμνάσιο Λευκωσίας. Υπέροχος άνθρωπος! Η ευγένεια του απόκοσμη, εξύψωνε και υπότασσε ταυτόχρονα κάθε συνομιλητή του. Σχεδόν ακαριαία με «υιοθέτησε». Μια φορά σκάλιζα στην κενή μου ένα ποίημα. Ήταν το 2004 με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν το ποίημα «Ακέφαλα κοστούμια παζαρεύουν το μέλλον μου» (βρίσκεται δημοσιευμένο στην ποιητική μου συλλογή «Ο κύριος ιππόκαμπος»).
Σε δυο – τρεις μέρες με πήγε στην αγαπημένη Ντίνα την Κατσούρη η οποία με χαρά μου άνοιξε την πόρτα του Άνευ (δημοσίευσε το ποίημα μαζί με δυο άλλα δικά μου επίσης). Το 2018 στην Λευκωσία, ο Λεύκιος παρουσίασε την πρώτη μου ποιητική συλλογή, κι ας άργησα. Ο Λεύκιος ήταν εκεί. Κι όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν, κάθε φορά που μιλούσαμε με ρωτούσε με αληθινό ενδιαφέρον «Γράφεις;».
Το 2007 γνώρισα στο πρόγραμμα ΚΕΠΕΑ τον Μίμη τον Σουλιώτη. Μου είπε «Εσύ γράφεις καλά» και μου πρότεινε να δώσω εξετάσεις για το μεταπτυχιακό της Δημιουργικής Γραφής Στην Φλώρινα. Στην αρχή γέλασα. Εγώ; Μητέρα δυο παιδιών να ξεκινώ από την Λευκωσία και να πηγαίνω στην Φλώρινα ένα ΣΚ τον μήνα; Για δυο χρόνια; Κι αυτό το έγινε. Πέρασα στις εξετάσεις και μπήκα στο πρόγραμμα. Έφευγα Παρασκευή. Έπαιρνα αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, κι επέστρεφα Κυριακή βράδυ. Θα ευγνωμονώ για πάντα τη μάνα μου και τον πατέρα των παιδιών μου. Ο Μίμης Σουλιώτης ό υπέροχος δάσκαλος, ο nonstop smoker. Μια αδέσποτη ηλιακτίδα στη μουντή Φλώρινα, μου άνοιξε έναν δρόμο που μου θύμιζε για άλλη μια φορά πως όταν θέλεις όλα γίνονται!
Το 2018 ήρθε η κριτική της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ για την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Μια μοναδική γυναίκα, μια καταπληκτική ποιήτρια. Όταν πήγα για την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα με κάλεσε στο σπίτι της. Θα ήταν πάνω κάτω 60 – 70 τμ διαμέρισμα, με τα απολύτως βασικά. Θαύμασα όλη τη λιτότητα του χώρου κι όλο το μεγαλείο του πνεύματος. Μου είπε ανάμεσα στα άλλα “είσαι φοβερή ποιήτρια αλλά θα δυσκολευτείς να πείσεις” κι όταν ρώτησα “γιατί;” ” γιατί είσαι όμορφη” απάντησε σοβαρά.. Κι εγώ γέλασα αμήχανα.
Ας μου συγχωρεθεί η όποια φαινομενική διάθεση περιαυτολογίας. Δεν υπήρχε καθόλου μια τέτοια πρόσθεση. Έχουμε συνηθίσει να εκφράζουμε απενοχοποιημένα τα παράπονά μας ενώ την ευγνωμοσύνη μας διστάζουμε να την καταθέσουμε. Τους χρωστώ ένα ταπεινό “ευχαριστώ”.
Γιατί τα μοιράζομαι όλα αυτά; Γιατί ήταν στις 17 Απριλίου το μνημόσυνο του Νίκου του Παπάζογλου. Και λίγες μέρες πριν ήταν το σαρανταήμερο του Λεύκιου και μοιραία θυμήθηκα τον Μίμη τον Σουλιώτη, την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, την Ντίνα Κατσούρη. Όλοι αυτοί οι μέντορες, οι αγαπημένοι φίλοι, οι παντοτινά νέοι, οι υπέροχοι ποιητές βρίσκονται πια στην αντίπερα όχθη. Ήταν το πέρασμα τους από την ζωή δρόμος φωτεινός και τυχεροί όσοι πήραμε μια τζούρα απ΄ την ανάσα τους. Κι επειδή είναι η μέρα της Ανάστασης, ας ευχηθούμε αθάνατοι μέσα μας να μείνουν όσοι αγαπήσαμε κι όσοι μας αγάπησαν. Όσοι αφειδώλευτα μας έδωσαν κι όσους αναπάντεχα λατρέψαμε σαν από μια συγγένεια μακρινή. Ας είναι το απλόχερα δοσμένο ένα δώρο χαρισμένο, ένα μικρό κι αναπάντεχο θαύμα. Μια μικρή Ανάσταση και για κείνον που λαμβάνει και για κείνον που χαρίζει.
